Op 1 oktober 1997 ging het toenmalige Filharmonisch Orkest van de BRT (het huidige Brussels Philharmonic) in staking, omdat chefdirigent Frank Shipway niet wilde dat Louis Op’t Eyndt de hobosolo speelde in “Götterdämmerung” tijdens de ziekte van Joost Gils.
Op 4 december 1996 had intendant Frank Deleu bekend gemaakt wie Alexander Rahbari, die met slaande deuren ontslag had genomen op 1 maart, zou opvolgen. Het was de Engelsman Frank Shipway, die vooral werd gekozen omdat hij op dat moment chefdirigent was van een ander omroeporkest, namelijk dat van de RAI. Het was echter de vraag hoe lang het BRTN-Filharmonisch Orkest nog een omroeporkest zou zijn. Slechts na het maxidecreet zou men daarover meer zekerheid hebben en op die manier kon Shipway slechts een overgangsfiguur zijn voor drie, maximum vier jaar.
Shipway kwam in dienst vanaf 1 september 1997, maar een dik half jaar later zat het er echter al bovenarms op bij het orkest, omdat Shipway als een tiran tekeer ging. “Ik kan geen vrienden hebben in het orkest,” zei hij in een BRTN-documentaire en ook nog “je moet het orkest altijd als een tegenstander zien” of iets in die zin. Dat hij in diezelfde documentaire ook terugkeek op een ellendige jeugd, waarin zijn vader hem op dezelfde manier afsnauwde, telkens hij iets verkeerds deed op de piano, kan natuurlijk geen verontschuldiging zijn. Het duurde dan ook niet lang voordat de musici spontaan in staking gingen.
Daarvóór was er ook reeds een incident geweest, omdat voor het concert met Rostropovitsj (die hiervoor nota bene 2 miljoen Belgische frank mocht incasseren) Leon Spierer van de Berliner Philharmoniker werd aangetrokken als concertmeester, ten nadele van Marjeta Korosec. Dat alles werd mij verteld door orkestleden, al was het dan niet in “Au Pistolet” waar ze meestal zaten, maar gewoon in mijn stamcafé bij Martine van “Le Franlou”, waar ik zowaar ook Raymond van het Groenewoud eens ben tegengekomen. Maar dat uiteraard volledig terzijde.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 