Veertig jaar geleden: Dirk Van Esbroeck en Juan Masondo op het Feest van De Rode Vaan

Veertig jaar geleden traden Dirk Van Esbroeck en Juan Masondo op op het Feest van De Rode Vaan. Dat was in het kader van de “internationale contacten”. Daarom laat ik het artikel over hen voorafgaan door een interview met Jacques Moins, de directeur van “het huis van de pers”, zoals de drukkerij in de Kazernestraat heette.

Een bezoekje aan het RV-feest staat gelijk aan een reisje door de vijf continenten. Je hoeft er geen paspoort of visum voor te hebben en, alhoewel het tenminste even boeiend als avontuurlijk is, de transportmoeilijkheden die Phileas Fogg in Jules Vernes bekende boek « De reis om de wereld in tachtig dagen » ondervindt, zijn er evenmin bij. Een gezonde dosis levenservaring en -wijsheid dus op twee dagen, goed voor een kleurrijke babbel met Jacques Moins, directeur van het huis van de pers.
Jacques Moins : Die internationale aanwezigheid kennen we natuurlijk reeds van oudsher, in de vorm van de deelname van talrijke zusterbladen uit alle delen van de wereld, maar de jongste tijd komt de buitenlandse inbreng vooral… van binnen de grenzen ! Inderdaad, talrijke verenigingen van immigranten zijn elk jaar van de partij en dat niet enkel met een standje maar vooral met een zeer actieve inzet of die nu op het informatieve, gastronomische of culturele vlak ligt.
– Vanwaar die belangstelling voor ons feest ?
J.M. : Dat is allemaal niet toevallig. Telkenjare zijn de gastarbeiders de eersten om contact op te nemen met ons en te onderhandelen over hun plaats in de tent en hun inbreng in het programma. Voor hen is het feest immers een uitzonderlijke gelegenheid om elkaar en anderen te ontmoeten en meningen uit te wisselen. Daar hebben zij in het dagelijkse leven niet zoveel de kans toe. En door hen gedurende twee dagen hiervoor de nodige infrastructuur te verschaffen, tonen wij uiteindelijk onze zeer concrete solidariteit. Iedereen komt er met zijn eigenheid naartoe, met de bedoeling van die te laten aanvoelen en begrijpen, met een hele bagage aan tradities en cultureel erfgoed. Zo wordt ons feest «pluricultureel », wat ook zijn weerslag vindt in het programma.
– Er is tussen al dat fraais één groep die er opvallend bovenuit komt, de Spanjaarden ?
J.M. : Hoeft het nog gezegd dat men in het land van de Mundial weet wat « fiesta » betekent ? Elk jaar heeft de PCE-België weliswaar z’n eigen feest maar drie maanden later is iedereen weer in volle glorie present op het feest van de rode vaan. In een kleurrijke, sfeervolle omgeving waar de gamba’s en de sangria heersen en waar traditioneel wordt doorgefeest tot in de kleine uurtjes. Ik ben ervan overtuigd dat dit ook dit jaar weer het geval zal zijn. En wie zich met hen wil meten in allerlei typische spelen kan dat ook nu weer doen.
— Het centrale restaurant is Bulgaars dit jaar. Een innovatie ?
J.M. : Vorig jaar waren de Bulgaren reeds met een bescheiden afspanning te gast op ons feest, maar dat bleek zo’n succes te zijn dat de uitbreiding voor de hand lag. De lekkerbekken zullen er niet om treuren. Maar let op, met deze enige voorbeelden streef ik geen enkele volledigheid na, ik zou immers Piet of Pol — of in dit geval misschien Pedro of Pjotr – kunnen vergeten en de diplomatie en gevoeligheden hebben toch zo hun rechten… Kom dus zelf maar eens kijken op 11 en 12 september in het Brusselse Noordkwartier, u weet niet wat u ziet!
Een feest zonder muziek is géén feest. Een RV-feest zonder heel veel muziek is zéker geen feest. Daarom zijn er ook dit jaar weer heel wat spelemannen aangeworven om het talrijke publiek in en om de tenten aan het Noordkwartier in Brussel te vermaken. Wij hebben er reeds enkele van voorgesteld in vorige nummers. Deze maal staan wij wat uitvoeriger stil bij twee groepen op zondag 12 september hun beste beentje zullen voorzetten.
Eerst en vooral vermelden wij het duo Juan Masondo en Dirk Van Esbroeck. Zij zijn in de vooravond de eerste attractie die optreedt. Juan Masondo is geboren te Cordoba, hoofdstad van de gelijknamige Argentijnse provincie. Hij speelt gitaar vanaf zijn zesde levensjaar. Zijn eerste leermeester was zijn vader, die hem de liefde voor de traditionele muziek meegaf. Later heeft hij tangozangers begeleid, speelde drie jaar in een dansorkest en volgde enkele jaren klassieke gitaar aan het conservatorium. Hij kwam naar België in 1969.
Dirk Van Esbroeck is geboren in Gent, maar trok op 2-jarige leeftijd aan de hand van zijn ouders naar Argentinië waar hij opgroeide resp. te Norberto de la Riesta (een klein dorp aan de rand van de pampa’s) en te Florencio Varela (op 20 km van de hoofdstad Buenos Aires). Hij kwam terug naar België op 18-jarige leeftijd. Sinds oktober 1976 vormen zij een duo. Beiden maken eveneens deel uit van de groep Rum.
Op hun repertoire staat vooral muziek uit Argentinië. Dit land bestaat eigenlijk uit twee landen : Buenos Aires en de omliggende « vochtige » pampa is één, het « binnenland » wat anders. Het eerste gebied is dichtbevolkt met voornamelijk immigranten van rond de eeuwwisseling; het binnenland daarentegen heeft zij spaans-creools karakter behouden. Uit de steden komt de milonga, algemeen beschouwd als de voorloper van de tango. De traditionele ritmes uit het « binnenland » zijn o.a., de zamba, de koningin van de Argentijnse dansen; de charcarera, ontstaan in Santiago del Estero, en woestijnachtig gebied. De carnavalito, uit het gebied van de Puna, waar de weinige overlevende Argentijnse indianen wonen. Masondo en Van Esbroeck brengen ook liederen van Atahualpa Yupanqui, de grootste figuur die de Argentijnse « landelijke » muziek heeft voortgebracht.
De groep Waso staat eveneens op het programma van zondag 12 september. Zij speelt in het kader van de activiteiten in het politiek café om 13.30u en 18.30u.
De muziek van Django Reinhardt heeft zijn stempel gedrukt op dit kwartet dat twee zigeuners in de rangen telt en ook gegroeid is uit het zigeunerensemble « De Piotto’s ». Wie ooit de kilte van een oude Gentse Feestennacht ontvluchtte om in de « Ekkentu » de warmte en de muziek van Waso op te zoeken, weet dat zij nu eens op een luidruchtig opwekkende manier, dan weer met een snijdende « tristesse », er de beproefde gemoedstoestand van de gasten op peil hielden.
« Swing 42 van Django, dat stond ons voor ogen toen in 1975 Waso werd opgericht, » zegt Koen de Cauter, een flamboyant natuurtalent, grillig en soms nukkig en ook miskend. Hij speelt klarinet, sopraansax, tenorsax, altviool, piano, gitaar en zingt. Hij leidt de band.
Fapy Lafertin, een van de beide zigeuners, is een vituoos sologitarist en violist. Hij ontwikkelde een merkwaardige techniek op gitaar en zijn solowerk klinkt werkelijk zoals in de Hotclub de France destijds. Iedereen die iets van gitaar afweet, zal zeker geinteresseerd zijn in zijn spel.
Vivi Limberger, een van Piotto’s zoons, speelt de ritmegitaar. Hoewel het niet direct opvalt, is hij een van de steunpilaren van de band, vooral door zijn onverbiddelijke slag en zijn strak ritme. Tijdens het gedeelte zigeunermuziek speelt Vivi piano en zingt hij in zijn eigen taal, het Romanes. Michel Verstraeten tenslotte op contrabas maakt het kwartet rond. Wie dus van goede muziek houdt zal op het RV-feest zeker aan zijn trekken komen.

Referenties
Ronny De Schepper, “Reis om de wereld in twee dagen”, De Rode Vaan nr.32 van 1982
Ronny De Schepper, Van Esbroeck, Masondo en… Waso, De Rode Vaan nr.35 van 1982