In 1977 had het Feest van de Rode Vaan plaats in Elsene. De toegangsprijs was 150 fr. voor één dag en 200 fr. voor twee dagen. Het begon op zaterdag met een optreden van De Snaar (foto Canvas), de voorlopers van De Nieuwe Snaar.
Vóór De Nieuwe Snaar was er uiteraard de oude Snaar, toen nog gewoon De Snaar geheten omdat zij op dat moment niet konden vermoeden dat er ooit een Nieuwe Snaar zou komen. Alhoewel De Snaar heeft bestaan van 1970 tot 1981, toen Geert Vermeulen Stef Koekoekx kwam vervangen; hij zou tot op de dag van vandaag de trouwe metgezel worden van de broers Jan en Kris De Smet (zie foto), toch is het bestaan ervan helemaal in de nevelen van de tijd verdwenen. In die periode hebben zij ook twee elpees uitgebracht, waarvan ik die met de hilarische titel “Snaar Wars” (1981) ter recensie kreeg toegestuurd.
De meest weerkerende naam in onze festivalagenda is dit jaar zeker die van De Snaar (Heist, Gent, Brosella en later nog Dranouter, Mallemunt en Boechout). Ikzelf zag hen voor het eerst aan het werk tien jaar geleden op een benefietavond voor Release in het Gentse Casino (*), compleet met Dixan-trommels en al (Jan Theys: “Bent u bereid deze Snaar te ruilen voor twee andere?”). Kortom, de spons over deze jeugdzonde.
Onlangs zag ik hen echter terug op een solidariteitsavond voor de Boelstakers in Temse en dàt was leuk. De uitgebreide syndicale afvaardiging van BRT-medewerkers die hun solidariteit kwamen betuigen, bestierven het zelfs bijna. Van de lach dus, want die was niet uit de lucht. “Urbanus,” hoorde je hier en daar een kniesoor mompelen en dat is juist, alleen speelde Urbain nog met de knikkers toen De Snaar reeds aan de wastobbe stond.
Live geen problemen dus. Iedereen is het roerend eens: De Snaar, een pluim! Maar er is ook een elpee. En hier gaat het gemompel soms over in gemor. Verdediging van De Snaar: je moet ons eerst eens live hebben meegemaakt, vooraleer je de elpee kan smaken. Een verdediging die er geen is natuurlijk, want een elpee is een product dat op zichzelf moet kunnen staan.
Feit is echter dat ik (toevallig) wél eerst een optreden heb gezien. Is het daarom dat ik erg tevreden ben met deze plaat? Muzikaal staat De Snaar ondanks alle lolbroekerij zeer stevig, dat lijdt geen twijfel. Ook vocaal kunnen we nog in onze complimententrommel duiken, al zijn de harmonieën misschien niet steeds zuiver op de graat (hoeft dat?), vooral dan omdat de frazering vaak dicht bij die van Wannes van de Velde gaat liggen en dat is toch een vergelijking die kan tellen.
Op zondag 11 september was er verder nog o.m. Zjef Vanuytsel en Placebo. Op beide dagen was er ook een optreden van de Oktoberklub uit Oost-Berlijn. Er werd mij gevraagd die mensen te interviewen, maar dat was nu eens een onderwerp waar ik helemaal niet van afwist (vergeet niet dat ik nog moest beginnen op De Rode Vaan, hé!). Daarom kreeg ik na veel smeken en aandringen van Jan Mestdagh gedaan dat hij mij terzijde zou staan. Bovendien bood ook Chris De Paepe aan om in te staan voor een vertaling als het Pfaff-Duits van Jan of mij ontoereikend zou blijken te zijn.
Er waren uiteraard nog veel meer optredens (ik herinner me Wannes van de Velde bijvoorbeeld), maar ik vind het programma-overzicht niet meer.
In de marge van het Feest organiseerde ik ook nog een debat over muziek en maatschappij, naar aanleiding van een artikelenreeks in De Rode Vaan, waarvan op dat moment reeds twee delen waren verschenen: “Tussen wolken en werkelijkheid” (over klassieke muziek) en “Mag een communist de horlepijp dansen?” (over volksmuziek). Later zal ik daar nog verscheidene artikels aan toevoegen (over protestsongs, blues, soul enz.), waarover ik dan later vormingsavonden heb gegeven voor het Masereelfonds en in Elcker-Ik. Deelnemers aan het debat waren Miel Appelmans, Jan Braet, Johan Thielemans, Willy Courteaux, Peter Cnop, Jef Turf, Jan Mestdagh en ikzelf uiteraard.
Karel Devijver en Fred Brouwers (zie brief) hadden zich schriftelijk verontschuldigd. Een jaar later heb ik een lange samenvatting van het gesprek gepubliceerd in De Rode Vaan. Op deze blog ben ik met deze tekst echter nogal creatief omgesprongen, naar gelang van het thema dat werd behandeld. Toch kan men een doorsnede van het debat hier vinden (met nog toevoegingen uit andere interviews over hetzelfde onderwerp).
Ronny De Schepper
(*) Waar nu het SMAK is gevestigd. Dat optreden moet in 1973 geweest zijn, want Jan De Broeck was er toen al niet meer bij.
dagelijks iets degelijks 