Een boek waarvoor in het voorjaar van 2017 tot tweemaal toe expliciet reclame wordt gemaakt in “Thuis” (*), dat moet ik uiteraard zelf ook eens lezen. Mijn vrouw, die zoals gewoonlijk mijn voorproever is, vond het niet slecht maar: “Jij gaat het niet graag lezen,” zei ze. Toen ik haar dan echter vroeger waarom niet, wilde ze daar niet op antwoorden. En dus ben ik er toch maar aan begonnen natuurlijk…
Paula Hawkins werd in 1972 geboren en groeide op in Salisbury in Rhodesië (het huidige Harare in Zimbabwe). Ze verhuisde in 1989 op 17-jarige leeftijd naar Londen waar ze filosofie, economie en politiek studeerde aan het Keble College van de universiteit van Oxford. Ze was journaliste voor The Times, werkte aan een aantal publicaties op freelancebasis en schreef ook een financieel adviesboek voor vrouwen, getiteld The Money Goddess. Hawkins schreef een aantal romantische komedieromans (sic) onder het pseudoniem Amy Silver en brak in 2015 door onder haar eigen naam met de psychologische thriller The Girl on the Train. Het boek kwam op 1 februari 2015 op nummer één op de The New York Times Fiction Best Sellers of 2015 en stond 16 weken op de eerste plaats. In april waren er al 1,5 miljoen boeken verkocht en in augustus 2016 waren er al naar schatting 11 miljoen boeken wereldwijd verkocht. (Wikipedia)
Het rear window-effect van vanuit de trein in andermans tuin te gluren, herken ik onmiddellijk. Ik heb jarenlang met de trein naar Brussel gespoord en meestal deed ik niet anders (als ik niet aan het lezen was). Niet dat er veel te zien was. Eén keer heb ik eens iemand naakt zien zonnen (het was gelukkig een vrouw, maar hoe jong of hoe mooi, dat mocht ikzelf verzinnen, zo snel ging het), maar dat is dan ook alles. De weinige keren dat mijn kinderen mee reden, speelden we “I spy, I spy, with my little eye”, maar nooit hebben we eens iets interessants gespied.
Dat mijn vrouw niet wou antwoorden op mijn vraag waarom ik het boek niet leuk zou vinden, is trouwens niet helemaal waar: ze wist me wel te vertellen dat ik niet van de hoofdfiguur (de vertelster) zou houden en daarin lijkt ze alvast gelijk te krijgen. Ik heb inderdaad een hekel aan mensen die vluchten in drank (of in drugs, maar die kom ik minder tegen). Niet dat ik dat zelf nooit heb gedaan. Integendeel. Het is misschien precies daarom. En, ik geef het toe, ik heb er nog meer moeite mee als het om vrouwen gaat. Julie Burchill zal er mij wel om haten, maar zo is het nu eenmaal. Haar redenering is: de voornaamste reden waarom alcohol bij vrouwen wordt afgekeurd is omdat ze er zo “mannelijk” door worden. Ze nemen het initiatief (ook en zelfs meestal: seksueel) en ze zijn niet langer onderdanig. Met dat “mannelijke” kan ik zeker akkoord gaan, maar dan niet de schrik dat ze het initiatief zouden nemen of niet langer onderdanig zijn. Uit een vroeger leven heb ik vooral geleerd dat vrouwen juist superieur zijn aan mannen en door de drank verlagen ze zich dus juist tot op dat niveau… Het zorgt er alvast voor dat ik de titel niet zo geslaagd vind. Het meisje in de trein? Ik dacht het niet! “De zatte buzze in de trein”, dat trekt er al veel beter op! Als er ooit een Vlaamse verfilming zou komen, dan is de hoofdrol meteen al gereserveerd. Nee, niet voor Jacky Lafon zotteke, maar voor Tania Van der Sande!
Ronny De Schepper
(*) Rosa heeft het gelezen en ze vond het zo goed dat ze het meebracht voor Waldek toen die in de gevangenis zat. Minder expliciet komt het echter ook nog eens in een andere verhaallijn voor: Marianne zit het namelijk ook te lezen. Of was dat dan al een zeer subtiele hint voor het feit dat de vroegere aartsvijandinnen Marianne en Rosa nu in cahoots waren tegen William?
dagelijks iets degelijks 