Oliver Hardy (1892–1957)

Vandaag is het al 65 jaar geleden dat de Amerikaanse komiek Oliver Hardy is gestorven. Hij vormde een onafscheidelijk duo met Stan Laurel.

Zij vormen een vast duo sedert 1927 in “The second hundred years”. Dat was echter reeds de derde film dat ze samen speelden. De eerste dateert uit 1921 (“The Lucky Dog”), maar hier zou men het gewoon toeval kunnen noemen dat ze samen in een film stonden, want aan een duo dacht toen nog niemand. Dat gebeurde pas in 1926 toen Hal Roach hen samenbracht voor “Duck soup” (niet te verwarren met de film van The Marx Brothers). Roach vond hen zo’n geslaagd duo dat hij Laurels toenmalige partner May Dahlberg betaalde om terug te keren naar Australië en daar ook te blijven. Laurel vormde tot dan immers met haar ook een paar op de scène, maar zij was helemaal niet van zijn niveau. Later zou ze uiteindelijk toch terugkeren en Laurel een proces aandoen omdat ze “zo niet wettelijk dan toch in de feiten” zijn vrouw was. Laurel zou zich trouwens zijn hele leven lang blauw betalen aan diverse alimentaties. Ook Oliver Hardy was net als Stan Laurel getrouwd met een filmactrice, maar ook dat was niet echt wat je noemt een gelukkig huwelijk. De carrière van Hardy’s vrouw liep op niets uit en toen begon ze te drinken, zodat Hardy meer tijd spendeerde in de Country Club dan thuis.
Hardy, die in 1948 een merkwaardig solo-optreden heeft naast John Wayne in de western “The fighting Kentuckian” van George Waggner, was overigens zeer weinig in film geïnteresseerd: hij liet doorgaans Stan Laurel al het schrijfwerk doen en haastte zich na de opnamen terug naar het golfterrein. Anderzijds was hij wel heel lief voor de kinderen van Stan. Oliver Hardy was als kind erg verwend, vandaar zijn corpulentie trouwens (een pittig detail daarbij is dat Oliver heel zijn leven de bijnaam “babe” heeft mogen meesleuren, die afkomstig was uit zijn jonge jaren toen een Italiaanse kapper verliefd op hem was en hem “baby” noemde). Hij mocht cello gaan studeren op het conservatorium, maar hij liet deze studies voor wat ze waren toen hij als zanger aan de slag kon gaan in bioscoopzalen (we spreken uiteraard nog over de tijd van de stille film). Ook later, als ze succesvol de overstap naar de sprekende film hebben gemaakt, zou Oliver nog geregeld een lied ten beste geven.
In 1938 is er “Blockheads”, waarin Laurel pas twintig jaar na datum verneemt dat de oorlog gedaan is. In de jaren negentig verscheen hiervan een ingekleurde versie, die men moet verafschuwen als men “politically correct” wil zijn, maar om eerlijk te zijn: het is erg goed gedaan. De kleuren zijn een beetje afgewassen, precies zoals dat ook in die tijd zou zijn. De onderliggende toon dat twee mannen samen het toch beter hebben dan met een vrouw werd in die tijd blijkbaar niet als een hint van homofilie beschouwd (cfr.de scène waarbij Oliver denkt dat Stan een been verloren heeft). Maar toch ligt het voor de hand dat er een homoseksuele ondertoon is bij dergelijke “vriendschap onder mannen” (zie ook “Gloed” van Sandor Marai). Het meest opvallend wordt hierop gealludeerd in “Their first mistake” uit 1930. Als Oliver Hardy – nota bene: onder zijn eigen naam, net als Stan – door zijn echtgenote wordt afgeranseld omdat hij meer met Stan optrekt dan met haar, vlucht hij in het appartement van Stan, dat overigens vlak tegenover dat van het echtpaar Hardy ligt. Stan weet natuurlijk weer van toeten of blazen en in een merkwaardig gesprek dat (zonder enige reden) in bed plaatsvindt en waarbij zowel Stan als Ollie zich letterlijk in merkwaardige bochten wringen, vraagt hij dan ook wat er nu eigenlijk aan de hand was.
Ollie: Ze verwijt me dat ik meer om jou geef dan om haar.
Stan: Dat is toch zo?
Ollie: Laten we daar nu maar niet verder op ingaan.
Wanneer Stan Ollie de raad geeft een baby te adopteren (niet te maken!) opdat zijn vrouw “wat omhanden zou hebben”, wordt het plan juist te laat uitgevoerd: Oliver is door zijn vrouw in de steek gelaten en ook Stan krijgt van haar een dagvaarding “omdat hij haar man van haar heeft vervreemd.”
In wat volgt krijgen we dan o.m. alweer een komische bedscène, waarbij Stan zich tegen Ollie aanschurkt (deze laatste denkt dat het de baby is en geeft Stan de fles).

Daarna komt er een kink in de kabel wanneer er een conflict ontstaat tussen Hal Roach en Stan Laurel, wiens contract diende te worden hernieuwd. Roach weigerde op de (nochtans gerechtvaardigde) financiële eisen van Laurel in te gaan en zo werd het duo uit elkaar gerukt. Oliver Hardy werd verplicht een film (Zenobia, the elephant) te draaien met iemand anders (Harry Langdon). When Oliver Hardy was finally free of his contract with Hal Roach Studios, he was finally able to sign on to one or two picture deals alongside Stan Laurel for other film studios. Most fans of the duo believe that those films, with the possible exception of The Flying Deuces (1939), marked a decline in quality from the pair. The scripts were often bad, and they were starting to show their age. Newer double acts, such as Abbot & Costello, and Bob Hope and Bing Crosby, started to become popular. 
In 1943 draaien Laurel & Hardy “Jitterbugs”, maar hun populariteit is dan al aan het tanen. Een jaar later volgt “Nothing but trouble” van Sam Taylor, waarin Stan en Ollie een jonge koning van een gewisse dood redden. Als grappige scènes onthou ik de American Football-match en hun rol als butler en kok.

In 1951 draaien ze dan ook hun allerlaatste film, “Atoll K”, een Frans-Italiaanse productie die in de VS als “Robinson Crusoe-land” werd uitgebracht. Het werd een dubbele ramp. Bovendien was Stan Laurel toen al zwaar ziek (suikerziekte). De film flopte, maar op het continent waren ze nog altijd erg populair, daarom besloten ze hier een theatertournee te maken. Zo kwam het duo bij de jaarwisseling 1947-48 nog naar België, meer bepaald naar de Alhambra, nabij het Brouckèreplein in Brussel, en in Gent, waar ze zich lieten fotograferen met Hélène Maréchal.
Ondanks het feit dat Stan Laurel het eerste ziek was geworden, was het toch Oliver Hardy die het eerste stierf aan een hartstilstand ten gevolge van een drastische vermageringskuur, die hij echter juist moest ondergaan omdat hij anders dreigde te overlijden aan een hartaanval!

Ronny De Schepper