Ik heb juist het boek “Billion-dollar brain” van de Britse schrijver Len Deighton uitgelezen. Ondanks zijn hoge leeftijd (93) is hij nu nog altijd in leven, maar dit dateert uit zijn meest succesvolle periode (de jaren zestig) toen bijna al zijn werken verfilmd werden met Michael Caine in de hoofdrol.
Die hoofdrol is dan weggelegd voor Harry Palmer, maar die naam komt uit de films, in de romans zelf komt hij niet voor. The academic Clive Bloom considers that Deighton “established a place for himself … in the front rank of the spy genre, along with Graham Greene, Ian Fleming and John le Carré“. Gezien de tijdsomstandigheden betekent dit dus vooral dat het om de Koude Oorlog draait, een thema dat mij hoegenaamd niet interesseert. Toch heb ik het boek graag gelezen en dat heeft dan alles met de stijl van Deighton te maken: onderkoeld, met veel droge humor. Dat komt dan vooral tot zijn recht bij de ik-persoon, waarvan film and media historian Alan Burton, zegt that it brought in “a more insolent, disillusioned and cynical style to the espionage story”. Dat cynisme kan wel soms heel ver gaan, cfr. de dood van één van de hoofdpersonages in de finale.
Ook opvallend is de rol van de vrouwen. Bijna het hele boek lang zijn zij zo goed als onbestaand, tenzij dan als “love interest” of eerder nog “sex interest”. Maar op het einde blijkt dan dat zij achter de schermen zowat de touwtjes in handen houden en vaak zijn de mannen enkel maar hun “puppets on a string”…
Leonard Cyril Deighton werd geboren op 18 februari 1929 in Marylebone, London. Deighton was conscripted at the age of 17 for national service, which he completed with the Royal Air Force. While in the RAF he was trained as a photographer, often recording crime scenes as part of his duties. After two and a half years with the RAF, Deighton received a demobilisation grant, enabling him to study at the Saint Martin’s School of Art where he won a scholarship to the Royal College of Art, graduating from the latter in 1955.
Much of his work as an illustrator was in advertising — he worked for agencies in New York and London — but he also illustrated magazines and over 200 book covers, including for the first UK edition of Jack Kerouac’s 1957 work On the Road. Following the publication of a cartoon cookery illustration in the Daily Express in 1961, Deighton was commissioned by The Observer to provide a “Cookstrip” for the paper’s magazine. Zijn eerste publicatie was dan ook een kookboek, zij het dat in 1962 Deighton’s first novel, The IPCRESS File, was published.
It had been written in 1960 while he was staying in the Dordogne. The book was soon a commercial success. The story introduced a working class protagonist, cynical and tough. Academic George Grella considers Deighton to be “the angry young man of the espionage novel”, maar zelf ziet Deighton the character not as an anti-hero, but as “a romantic, incorruptible figure in the mould of Philip Marlowe”. Dat is nog meer het geval met Bernard Samson, de hoofdfiguur in nine novels die later zouden verschijnen. Quentin Tarantino spreekt er al lang van dat hij één of meerdere van deze boeken wil verfilmen, maar het is er nog niet van gekomen.
Op dat moment schrijft Deighton al eerder non-fictie (te beginnen met een boek over de moord op president Kennedy), ook al zal hij altijd kookboeken en spionageromans blijven schrijven en dat ondanks het feit dat “he does not enjoy being a writer.” Deighton does not like giving interviews, and these have been rare throughout his life; he also avoids appearing at literary festivals. “The best thing about writing books” aldus Deighton “is being at a party and telling some pretty girl you write books, the worst thing is sitting at a typewriter and actually writing the book.”
Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 