Het is al veertig jaar geleden dat Marvin Gaye Diana Ross verraste tijdens haar optreden in Vorst-Nationaal. Ik was daar toen bij, maar ik zat veel te ver om er een foto van te kunnen nemen. Bovendien trekken mijn foto’s toch nooit op iets, dus dat is nu ook weer niet zo erg, maar dat er op het hele internet blijkbaar geen enkele foto van deze gebeurtenis is te vinden, verbaast me toch ten zeerste (bovenstaande foto komt van YouTube). Ik schreef over het optreden een (nogal misnoegde) recensie voor De Rode Vaan en bij herlezen stel ik vast dat ik Marvin Gaye’s aanwezigheid in ons land aan “belastingontduiking” weet, maar dat was achteraf gezien toch niet de échte reden…
Voor de derde opeenvolgende maal (Elton John, Stones en nu Diana Ross) kwam ik op een vreselijke plaats terecht. Je kan je daaraan ergeren als recensent natuurlijk omdat je op die manier niet behoorlijk kunt werken, maar je kan andersom ook oordelen dat zo’n duizendtal toeschouwers net zo goed op die duiventil in Vorst-Nationaal horen te zitten en die moeten er dan nog gemiddeld een vijfhonderd frank voor neertellen. Maar daar word je alleen nog meer verbitterd door.
Je moet je een verrekijker aanschaffen, hoor ik een slimoor verkondigen. Maar ik héb iets tegen « concerten » (?) die je enkel op die manier kunt meemaken. Bij de Stones is dat nog niet zo erg, die zijn op massaspektakels á la Nürnberg ingesteld, maar als je zoals Diana Ross enkel voor de mensen op het parterre optreedt dan wordt het natuurlijk helemaal om te huilen.
Dat je haar niet hóórt (vooral niet omdat ze zelfs bij poëtische nummers als « Mahoganny » het publiek aanzet om mee te brullen en, liefst tégen het ritme in, in de handen te klappen), dat is nog het minste, dan leg je thuis nog maar eens een plaat op, maar het meest waren we gefrustreerd omdat we verstoken bleven van Diana’s schoonheid.
Hoe je het ook draait of keert (en dat doet ze !), het blijft een feit dat ze zich situeert in de lijn van Billie Holiday en andere « working girls ». Dat m.a.w. de nightclubsfeer tastbaar aanwezig is in de maniertjes (gestileerd maar niet minder provocerend) en in de schitterende maar schaarse kledij.
Maar een concert ? Alweer hysterie, ja, zij het anders dan bij de Stones (uiteraard !). Slechts twee ontroerende momenten : « Endless love », vlekkeloos gezongen (want dat kan ze dus óók) en het publiek voor één keer muisstil, en de niet-geënsceneerde ontmoeting met belastingballing Marvin Gaye uit Oostende, die even op het podium mocht komen. Helaas, een session met Diana (b.v. « It takes two » of « I heard it through the grapevine ») zat er niet in, dat riskeren dergelijke vedetten zich niet. En daarom hou ik er ook niet zo van. Ach, Raymond van het Groenewoud ligt nog geen jaar stil en ik mis hem reeds.
Maar verder is Diana Ross een dame voor wie wij onze pet afdoen. En nog heel wat meer als het moet.
Referenties
Jan Segers, Diana Ross in Vorst, De Rode Vaan nr.26 van 1982
Patrick De Witte, Marvin Gaye: van ellende naar Oostende, Humo 14 maart 1994
dagelijks iets degelijks 