Jan Puimège (1955-1982)

Vandaag is het al veertig jaar geleden dat kleinkunstenaar Jan Puimège is overleden.

Hij won in navolging van Hugo Raspoet (“Mijn koningskind”, 1962) en Miek & Roel (derde in 1965 met “Blowin’ in the wind”) weliswaar de “Ontdek de ster”-wedstrijd 1975 met het lied “Standbeeld”, maar het was niet alleen zijn vroegtijdig overlijden dat ervoor zorgde dat hij niet kon doorbreken. Hij had immers toch al twee elpees gemaakt (“Morgenvroeg” in 1976 en “Pendelend” in 1980), die totaal, maar dan ook totààl, onopgemerkt waren gebleven. Men zou oneerbiedig kunnen zeggen dat met Puimège ook de kleinkunst in het bad is verdronken.
Jan Puimège stierf inderdaad op 26-jarige leeftijd onverwacht aan een hartaanval, vlak voor zijn derde plaat op de markt kwam. Diverse collega’s organiseerden een postume hulde aan Puimège op het album Jan Puimège (1983). Onder anderen Wim De Craene, Will Ferdy, Zjef Vanuytsel en Ed Kooyman brachten op het album enkele van Puimèges nieuwe liedjes ten gehore die hijzelf nooit meer had kunnen opnemen. Puimège was ook de neef van Dirk Van Esbroeck, maar deze weigerde aan de elpee mee te werken. De reden hiervoor vinden we terug in het boek van Dree Peremans over Dirk: “Toen Jan stierf aan een hartkwaal had Dirk al afscheid genomen van de eerste RUM en was hij volop bezig zijn Argentijnse repertoire te onderbouwen. ‘Tante Sof’ (Sophie Vos, de jongste zus van Dirks moeder Julia en moeder van Jan Puimège, RDS) nam het Dirk wel eens kwalijk, zeker toen Dirk na de dood van Jan niet wou meedraaien in de postume carrousel. En dat had dan onder meer te maken met de al te uitgesproken flamingante schaduw van neef Jan en tante Sof.” (p.17)

Ronny De Schepper