Herman Vos (Antwerpen, 30 maart 1889 – 12 mei 1952) groeide op in een arm gezin, maar kreeg de kans om aan het Antwerps Atheneum te studeren. Tijdens zijn studies was hij lid van de Vlaamsche Bond en zetelde hij in de redactie van De Goedendag, het overkoepeld blad van alle Vlaamsgezinde studentenverenigingen.
In 1908 ging hij geschiedenis studeren aan de Rijksuniversiteit Gent, maar deze opleiding mislukte. Vos werd vervolgens ambtenaar bij het Antwerps Gemeentelijk Bureau voor Statistiek en combineerde dit met studies sociologie aan het Institut Solvay in Brussel.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog was hij bediende bij het gemeentelijk Antwerps bureau dat de contacten met de Duitse bezetter moest verzekeren. Ook werd hij in 1917 namens het Nationaal Vlaamsch Studentenverbond lid van de Raad van Vlaanderen. Nadat deze raad op 22 december 1917 de onafhankelijkheid van Vlaanderen uitriep, nam Vos in januari 1918 ontslag. Wel bleef hij het activisme steunen. Daarvoor werd hij na de oorlog veroordeeld tot drie jaar gevangenschap.
Bij de verkiezingen van 1925 wordt hij tot kamerlid van de Vlaams-nationalisten verkozen. Vanaf 1929 werkt hij aan het federaal statuut, het eerste federale voorstel dat in het Belgische parlement wordt ingediend. Zijn poging mislukt echter totaal en Vos raakt steeds meer geïsoleerd binnen de Vlaams-nationalistische beweging.
Na de stichting van het VNV kiest hij voor de socialistische partij, de toenmalige BWP. Hij verlegt zijn interesse steeds meer naar de internationale politiek en is trouw aanhanger van het Plan de Man en Paul-Henri Spaak. In 1933 sprak hij op een socialistische viering van 11 juli (zie foto van het AMSAB).
Tijdens de Tweede Wereldoorlog is Herman Vos actief in het verzet. Na de oorlog wordt hij minister van Openbare Werken en later van Onderwijs, maar het politieke klimaat van koningskwestie en repressie verhindert dat Vos na 1947 nog een politieke rol van betekenis speelt.
Herman Vos’ leven zit vol schijnbare tegenstellingen. Toch blijkt uit zijn biografie dat er bij Vos één algemeen principe speelde: al in het begin van de jaren ’20 maakte hij een verbinding tussen sociaal-democratie en Vlaams-nationalisme. Zijn keuze voor de BWP in 1933 is dan ook een logische stap, wanneer het gros van de Vlaams-nationalisten een nieuwe weg inslaat.
Herman Vos is de ideale persoon om doorheen een flinke brok vaderlandse geschiedenis te reizen. Bovendien biedt de biografie talrijke nieuwe gegevens omtrent het Vlaams-nationalisme in de jaren ’20, het Antwerps Vlaamsche Front, de kandidatuur van Borms in 1925, het flamingantisme in de BWP en het Antwerps verzet.
Auteur onbekend
dagelijks iets degelijks 