Ik hou niet van feelgood-programma’s waarin BV’s naar een verre vakantiebestemming worden gestuurd, zodat de kranten weer bol staan van lezersbrieven over verspild belastinggeld en weet ik veel. Maar als in Viva la feta van Play4 Bart De Wever te gast is bij Otto-Jan Ham en Jani Kazaltsis, dan kan ik het natuurlijk niet laten even een blik te werpen (foto Play4). En ik zag dat het goed was…
Toch zal het mijn visie op het programma niet veranderen (met andere woorden: ik zal er in de toekomst ook niet verder naar kijken), want het had alles te maken met de centrale gast, Bart De Wever dus. Ik heb BDW steeds ervaren als de integerste en intelligentste politicus van Vlaanderen en deze uitzending heeft deze indruk nogmaals bevestigd. Normaal gezien zou hij aan dergelijke programma’s niet deelnemen, verklaarde hij, maar de smoes dat het te maken had met het feit dat hij later op het jaar de marathon van Athene zou betwisten, kunnen we wel naast ons neerleggen. Tenslotte is hij al voor minder in een panda-pak gekropen.
Nee, hij moet geweten hebben dat Otto-Jan en Jani voor de zachte aanpak zouden kiezen (geen enkel politiek item werd aangebroken) en daardoor zou hij op zijn beurt zich in zoverre bloot geven als tot waar hij zelf de lijn zou trekken. Want hij heeft het daar (terecht) moeilijk mee en dat kwam dan ook uitgebreid aan bod, maar nooit werd de limiet overschreden. Dat hij het moeilijk heeft om zijn emoties te uiten, werd b.v. uitstekend geïllustreerd door zijn dochter die hem naroept: “Ik ben weg naar school en ik hou van je!”, waarop hij dan antwoordt: “Tot straks!” Met dan haar reactie: “Dat is niet wat ik verwachtte te horen!”
Op een badinerende manier werd ook gesproken over de doodsbedreigingen waarmee BDW nog bijna dagelijks wordt geconfronteerd. Ik ben op dit moment ook de reeks Het jaar van Fortuyn op AVRO-TROS aan het bekijken en daar zit ik juist aan de passage waarop Pim Fortuyn een stront- en kotstaart over zich heen krijgt. “Als je dat op televisie ziet,” zegt hijzelf daarover, “dan kan men daar wel mee lachen, maar als men daarvan het slachtoffer is, dan is dat best angstaanjagend.” En hij voegt eraan toe: “Als ik ooit vermoord word, dan kunnen mijn politieke tegenstanders hun handen niet in onschuld wassen.” En dat is wat er dan niet veel later ook gebeurt natuurlijk…
Toch iets negatiefs om mee te eindigen: de zogenaamde tips die in een grote doos vooraf werden toegestuurd en waardoor de twee presentatoren op een verkeerd been werden gezet (zij verwachtten Ruben Van Gucht) werd nooit toegelicht. Wat betekende het witte laken b.v.? Maar kom, zoals Joe E.Brown zegt op het einde van “Some like it hot”: “Nobody’s perfect!”
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 