Alejandro Valverde (foto’s Erik Westerlinck) heeft vijf jaar geleden voor de vijfde keer De Waalse Pijl gewonnen. Uiteraard een absoluut record. En ook dit jaar zal hij er weer bij zijn, geloof ik, maar een recordverbetering zit er volgens mij niet in. Maar hij mag me altijd verrassen!!!
Alejandro Valverde Belmonte (Las Lumbreras, 25 april 1980) was al bij de jeugd een supertalent. Zo won hij tussen zijn tiende en dertiende alle wedstrijden waaraan hij deelnam. Sindsdien draagt hij de bijnaam El Imbatido. In 2002 werd hij prof bij het Spaanse Kelme en in 2003 brak hij door, met als hoogtepunt twee etappes en de derde plaats in het eindklassement in de Ronde van Spanje en de tweede plaats op het wereldkampioenschap. Hij begon het seizoen als een tamelijk onbekende renner en eindigde als zevende op de UCI-ranking. Hij toonde zich een veelzijdig renner, die kan klimmen, sprinten en tijdrijden.
2004 begon met geldproblemen bij zijn ploeg, Kelme. De ploeg kon de rennerssalarissen niet meer betalen. Vanwege deze problemen en vanwege een dopingschandaal werd de ploeg geweerd bij zowel de Ronde van Italië als de Ronde van Frankrijk. Later in het jaar kwam Valverde wel aan de bak en tijdens de Ronde van Spanje won hij een etappe en werd vierde in het eindklassement. Ook liet hij opnieuw van zich spreken in het wereldkampioenschap: hij hielp Óscar Freire aan de wereldtitel en werd zelf zesde in de sprint. In totaal boekte Valverde in 2004 16 overwinningen.
Vanwege de geldproblemen bij die ploeg, en omdat Kelme geen deelname verkreeg voor de in 2005 ingevoerde ProTour, was Valverde voor 2005 op zoek naar een nieuwe ploeg. Uiteindelijk tekende hij voor Illes Balears. Bij deze ploeg van Eusebio Unzue zou Valverde jarenlang blijven, ondanks de verschillende wissels van sponsoren. Alhoewel hij door Operacion Puerto twee jaar aan kant werd gezet, fietste hij toch nog een indrukwekkende erelijst bij elkaar. Zo won hij vijf maal de Waalse Pijl, vier maal Luik-Bastenaken-Luik en tweemaal de Classica San Sebastian. In de grote rondes was hij tweemaal tweede en driemaal derde in de Vuelta en één keer derde zowel in de Giro als in de Tour.
Na zijn zware val in de Ronde van Frankrijk van 2017 dacht men dat het gedaan was met Alejandro Valverde, maar hij kwam tegen alle verwachtingen in meer dan ooit terug. Hij won in 2018 de Ronde van Valencia en die van Abu Dhabi en met twee ritzeges heeft hij daarna ook voor de derde maal de Ronde van Catalonië op zijn naam geschreven.
Ik had hem daarna graag aan de start gezien van de Ronde van Vlaanderen, maar in plaats daarvan keerde Alejandro Valverde na Dwars door Vlaanderen terug naar Spanje om daar de Grote Prijs Indurain te gaan winnen. De Ronde van Baskenland, die hij vorig jaar nog heeft gewonnen, laat hij daarentegen aan zich voorbijgaan.
Terwijl heel wat Tour-favorieten voor de Dauphiné of de Ronde van Zwitserland kozen als laatste voorbereiding voor de Tour, kwam Valverde vervolgens in de Route d’Occitanie (de vroegere Route du Sud) in actie. En met succes, want ‘El Imbatido’ werd meteen de winnaar van deze Franse rittenkoers. Bijna schreef hij ook nog de slotrit op zijn naam na een prachtige vlucht met z’n maatje Luis Leon Sanchez, maar in de laatste meters werd hij nog overvleugeld door een verrassende Anthony Roux.
Daarna heeft Valverde mede dankzij twee ritoverwinningen het puntenklassement van de Vuelta gewonnen. In de laatste bergrit heeft hij wel nog zijn tweede plaats (en wellicht zijn allerlaatste kans om na 2009 nog eens een grote Ronde te winnen) verloren (hij werd uiteindelijk vijfde), maar de kranige veteraan was na afloop toch tevreden met dit resultaat.
Enige tijd later won hij in Innsbruck eindelijk de koers die hij zo vaak zo nipt had verloren, namelijk het wereldkampioenschap op de weg. En ondanks zijn Fuentes-verleden van bijna twintig jaar geleden dat nu overal opnieuw wordt opgerakeld, heb ik intens gejuicht toen hij Bardet, Woods en Dumoulin voorafging op de meet. Na zes podiumplaatsen haalt hij op 38-jarige leeftijd alsnog de wereldtitel binnen. Hij doet dus hetzelfde als Joop Zoetemelk 33 jaar geleden, maar met welk een hemelsbreed verschil! Terwijl Zoetemelk er op zijn kousenvoeten vanonder muisde, deed hij het met de panache die we van hem gewoon zijn.
In 2018 heeft hij de tweede rit in lijn gewonnen in de UAE Tour. De aankomstlijn was getrokken op Jebel Hafeet na een beklimming van net geen elf kilometer. Voor Valverde was het zijn eerste zege als wereldkampioen. Het zal lange tijd ook zijn enige zege blijven, want hij had te kampen met kwetsuren. Pas in de Route d’Occitanie, de voormalige Route du Sud, zette de Movistar-kopman nog eens de openingsrit naar zijn hand. Nadien gaf hij de (niet zo mooie, toch in vergelijking met zijn regenboogtrui) leiderstrui niet meer uit handen, zodat hij blijkbaar net op tijd was hersteld om met het volle vertrouwen naar de Tour te trekken.
Maar eerst is hij in zijn eigen stad (Murcia) nog kampioen van Spanje geworden vóór die andere Murciaan, Luis Leon Sanchez. Het werd een vrij geruisloze Tour, maar de wereldkampioen werd in de voorlaatste rit toch maar mooi tweede op Val Thorens. De renner van Movistar wist op die manier zijn negende plaats veilig te stellen in het algemeen klassement. En daarmee heeft de 39-jarige Spanjaard een nieuw record in handen.
Valverde is nu namelijk de vierde renner in de geschiedenis die maar liefst achttien keer bij de eerste tien wist te eindigen in een grote ronde. De eerste keer is alweer zestien jaar geleden, toen hij als derde eindigde in de Vuelta a España, achter eindwinnaar Roberto Heras en Isidro Nozal. Het bleek het begin van een indrukwekkende carrière.
Valverde wist nog negen keer top-10 te rijden in zijn thuisronde, met als hoogtepunt natuurlijk zijn eindzege in 2009. In de Tour wist hij het kunstje zevenmaal te flikken, de eerste keer in 2007 (vijfde), de laatste keer dus dit jaar. Daar komt tot slot nog een derde plaats in de Giro d’Italia van 2016 bij.
Het opvallende is dat Valverde maar één keer de Ronde van Italië reed. De Murciaan mag zich nu in één adem noemen met Gino Bartali, Felice Gimondi en mede-Spanjaard Pedro Delgado, die ook goed zijn voor achttien top 10-finishes in de drie grote rondes. (Wielerflits)
Daarna heeft hij de zevende etappe in de Ronde van Spanje op zijn naam geschreven. De 39-jarige Spanjaard haalde het na 183,2 kilometer vanuit startplaats Onda tot de aankomst boven op Mas de la Costa in een sprintje voor de Sloveen Primoz Roglic (Jumbo-Visma) en de Colombiaan Miguel Angel Lopez (Astana). In de eindstand zal Valverde tweede worden, op twee en een halve minuut van Roglic. (Gazet van Antwerpen)
Zijn afscheid zal hij zich ook wel anders hebben voorgesteld. Ik dacht dat El Imbatido op veertigjarige leeftijd niet meer de moed zou opgebracht hebben om nog te hervatten na die gedwongen corona-pauze, maar hij heeft het dan toch gedaan. Dat illustreert de wilskracht die zijn hele carrière heeft gekenmerkt. En nu heeft hij ook nog een nieuwe overwinning te pakken na anderhalf jaar: de prestigieuze Grote Prijs Indurain, die hij nu al voor de derde keer op zijn conto heeft geschreven! Het was overigens ook de eerste seizoenszege van de mannenploeg van Movistar!
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 