Morgen zal het al dertig jaar geleden zijn dat de Franse wielrenner Jacky Durand als volslagen onbekende de Ronde van Vlaanderen heeft gewonnen.
Dat was na een lange vlucht met de Belgen Hervé Meyvisch en Patrick Roelandt, die er naar het einde toe af moesten, maar vooral met de Zwitserse hardrijder Thomas Wegmüller, die dat kunstje enkele jaren later nog eens zou herhalen in Parijs-Roubaix, maar ook dan uiteindelijk de duimen moest leggen (met name tegen Dirk De Mol).
Ik herinner mij die dag vooral omdat mijn oudste zoon Roddy, mede dankzij een vroegere perskaart van mij, erin was geslaagd praktisch iedere deelnemer vast te leggen op de gevoelige plaat. Alleen bij Jacky Durand liep het mis. Net op het moment dat hij afdrukte, keerde die zich met zijn rug naar de fotograaf (zie bovenstaande foto). En je zou dan denken: nou ja, wie is Jacky Durand? Maar dan wint die toch wel, zeker!
Met zijn exploot had Durand meteen zijn voornaamste handelsmerk gepresenteerd: lange ontsnappingen, bij voorkeur degene die weinig kans van slagen leken te hebben. In 1993 en 1994 werd Durand Frans kampioen en in dat laatste jaar won hij ook een etappe in de Ronde van Frankrijk. Het jaar daarop won hij in die ronde de proloog, omdat hij als vroege starter, in tegenstelling tot de meeste favorieten, een nog droog parcours had. Hij droeg toen ook drie dagen de gele trui.
Vanwege zijn vele ontsnappingen was Durand ongekend populair bij het vooral Franse publiek, maar niet vaak wist hij zo’n ontsnapping ook met een zege te bekronen. In 1998 won hij b.v. de klassieker Parijs-Tours en nog een Tour-etappe. Ook werd hij dat jaar en het volgende, geheel terecht, gekozen tot meest strijdlustige renner van de Tour. Op zijn palmares staan verder etappezeges in rittenkoersen als Parijs-Nice, de Ronde van Luxemburg, de Dauphiné Libéré en de Ronde van Polen.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 
Wegmuller deed het kunstje 4 jaar eerder in Parijs-Roubaix 1988, niet later.
LikeLike