André Bialek wordt 75…

De Brusselse zanger André Bialek viert morgen zijn 75ste verjaardag.

De vader van André Bialek was van Poolse afkomst. Toen hij 18 jaar was verliet André de school en zwierf wat doorheen België. Hij woonde aan de Belgische kust en op verschillende plaatsen in Brussel. In 1971 schrijft hij zich in aan de Academie van Schone Kunsten voor de richting tekenen. ’s Avonds en ’s nachts werkt hij. Het is in deze periode dat Bialek begint met componeren. Hij wint een liedjeswedstrijd in Bastenaken maar neemt daarna nooit meer deel aan dergelijke wedstrijden. In de weekends gaat hij in zijn eentje optreden en weldra wordt hij vaak gevraagd in jeugdhuizen en op festivalletjes.
In 1975 gaat hij in Hoeilaart wonen met de liefde van zijn leven. Hij componeert er La Belle Gigue dat later zijn bekendste nummer zou worden. Het volgende jaar krijgt hij een platencontract bij IBC, dat later bij EMI gaat horen. Deze platenmaatschappij blijft Bialek zijn hele leven trouw. Hij neemt er de plaat Rue de L’arbre Bénit / Gewijde Boomstraat op met Jean Blaute als producer. De plaat is genoemd naar de straat waar Charles de Coster, de auteur van “Tijl Uilenspiegel”, in eenzaamheid stierf. Het is echter ook de plaats waar zijn geliefde werd vermoord door een allochtoon. In plaats van wraakgevoelens te koesteren, riep Bialek echter op tot verdraagzaamheid, wat hem niet door iedereen in dank wordt afgenomen. Sommigen noemden hem zelfs harteloos…
Zijn tweede plaat volgde in 1978 en heette Belgeries. André Bialek maakt uitstekende muziek (van intimistisch tot uitbundig, van typisch Frans tot Caraïbisch) met uitstekende teksten (over stress, eenzaamheid, gastarbeiders, oorlog, ongecompliceerde liefde, betoncultuur…). Prachtig, alleen misschien jammer voor André dat er geen enkel nummer echt uitspringt zoals “La belle gigue” op “Rue de l’Arbre Bénit”, zodat hij deze keer wat publiciteit moest missen voor een gaver en hoogstaander product. Toch werd hij nog op vele festivals gevraagd. Hij was onder meer te zien op Temps des Cérises, Nekka, Dranouter, Québec en le Printemps de Bourges.
In 1981 komt zijn bekendste plaat Nord-Sud uit. Hij is één van de weinige artiesten die in die tijd zowel in Vlaanderen als in Wallonië media-aandacht geniet. Als Machiavel, Chabada en André Burton dan al een voldoende reden vormen om aan federaliseren te denken, dan houdt de in Vlaanderen wonende Franstalige Brusselaar van Poolse afkomst André Bialek de gelederen goed samen. Daar kan natuurlijk maar één geldige reden voor zijn : kwaliteit. En dat IS ook de reden. Want welke naam schiet er door ons hoofd als we naar een vergelijking zoeken? Niemand minder dan Jacques Brel ! B.v. in de mooiste nummertjes als « Visite guidée », « Elle n’est pas belle » en « Mietje ». Maar Bialek is sentimenteler dan zijn frère Jacques, gevoelig zonder echter gevoelerig te worden. « La caissière » is zo’n typisch Bialek-nummer en misschien daarom ons favorietje. Minder appreciëren we de woordspelletjes à la Beaucarne (« Y m’dit ») en de herneming van het stilaan afgezaagde « La belle gigue » hoefde voor ons ook niet.
Bij het maken van een TV-special voor de RTBF rond zijn vierde plaat, gewoon André Bialek genaamd, heeft hij er in 1984 opeens genoeg van. Hij bergt zijn gitaar op om in het milieu van de publiciteit te gaan werken. Hij kon in 1997 nog overhaald worden om Les Années Belle Gigue uit te brengen, een compilatie van eerder werk, en schreef sporadisch nog een nummer voor andere bands.

Referentie

Ronny De Schepper in De Rode Vaan nr.51 van 1981