Morgen zal het 170 jaar geleden zijn dat in Londen (in Fleet Street) het eerste openbaar toilet (enkel voor mannen) werd geopend. In Parijs ging dan weer de toneelbewerking van de roman van de bastaardzoon van Alexandre Dumas (de geestelijke vader van “De drie musketiers”) “La dame aux camélias” in première (op de foto: een scène uit de verfilming uit 1934). Het is dit stuk dat Giuseppe Verdi zou inspireren tot zijn opera “La Traviata”.
Velen vragen zich af hoe oud Marguerite Gautier (de hoofdfiguur) nu eigenlijk is. Volgens Alexandre Dumas fils, die het verhaal vertelt alsof het echt gebeurd is, zou ze amper twintig zijn op het moment dat de roman begint. Dan heeft ze echter al een heel courtisane-verleden achter zich! Zelfs als men in acht neemt, dat men in die tijd vroeger rijp was dan nu, dan is dat nog altijd heel merkwaardig omdat men toch mag veronderstellen dat een courtisane “the tricks of the trade” kent!
Dumas vertelt het verhaal met heel veel sympathie voor Marguerite, zodanig zelfs dat hij zich geroepen voelt om bladzijden lang te “bewijzen” dat hij eigenlijk moraliserende bedoelingen heeft (door zich o.a. af te zetten tegen de libertijnse opvattingen van Voltaire die bij de jeugd – volgens hem – ravages hebben aangericht). Maar zijn “ardeur” om zich te verontschuldigen is zo hevig, dat men zich integendeel juist gaat afvragen of hij geen “klant” was van Marguerite!
Zijn vurigheid om het exemplaar van “Manon Lescaut” te kopen, waarin een opdracht staat, stemt b.v. tot nadenken. En terecht, want het is juist dat hij zijn roman baseerde op zijn vriendin Alphonsine Plessis (*), “dite” Marie Duplessis (zie afbeelding), die op 23-jarige leeftijd is gestorven (1824-1847). Hij schreef het boek zo’n vijf jaar later.
Leuk is anderzijds dat Dumas inderdààd vertelt van die “enkele dagen per maand” dat Marguerite rode camelia’s droeg i.p.v. witte, maar hij voegt er naïef aan toe: “Niemand van ons heeft ooit gesnapt wat daarvan wel de bedoeling kon zijn”!
Ronny De Schepper
(*) Volgens Norman Lebrecht (Requiem voor de muziek, p.42) was ook Franz Liszt één van haar vrienden, zij het een “kuise”…
dagelijks iets degelijks 
Alphonsine du Plessis werd begraven op de begraafplaats van Montmartre in Parijs. Het was in de jaren twintig van de vorige eeuw een traditie bij de zogenaamde “nuttelozen” van Parijs (o.a. Pettigrilli), om met je geliefde het graf te gaan bezoeken; net als met je geliefde over de brug der zuchten in Venetië te lopen zou het eeuwige liefde betekenen. Moet je ook eens proberen !!!!
LikeGeliked door 1 persoon