De Amerikaanse filmregisseur Steven Spielberg viert morgen zijn 75ste verjaardag.
Tot zijn 25ste jaar heeft Steven Spielberg (geboren in Cincinatti) bijna uitsluitend voor televisie gewerkt. Zo b.v. afleveringen van “Columbo” of “Twilight zone”. In 1972 maakte hij met “Duel” eigenlijk nog steeds een TV-film, maar die kwam wel al (met succes) in de bioscoopzalen uit. Daarna volgde in 1974 “Sugarland Express”, waarvan het verhaal is gebaseerd op een waargebeurd verhaal toen in mei 1969 het getrouwde koppel Lou Jean (Goldie Hawn) en Clovis (William Atherton), beide 25, in de gevangenis zaten en hun zoontje van twee is toegewezen aan een echtpaar methodisten. Als Lou Jean vrijkomt gaat ze Clovis opzoeken en krijgt hem onder lichte dwang vrij eenvoudig buiten de lichtbeveiligde instelling. Ze wil immers dat hij haar helpt hun zoontje terug te krijgen. Buiten dwingen ze een lift af, maar als de wagen wordt aangehouden voor te lage snelheid op de snelweg wordt de grond te heet onder Lou Jeans voeten en ze gaat er met de wagen vandoor. Achtervolgd door agent Maxwell Slide (Michael Sachs), pas negen maanden in dienst, raken ze een eind verderop van de weg af. Lou Jean pikt Slides revolver en terwijl Clovis hem onder schot houdt, gaan ze in zijn patrouillewagen verder (de agent die werkelijk werd ontvoerd heeft een kleine rol in de film). Andere agenten krijgen al snel door wat er gaande is en zetten de achtervolging in. Omdat Slide gegijzeld wordt, wordt er echter niet ingegrepen, waardoor de achtervolging twee dagen aansleept tot ze in Sugarland, waar de methodisten wonen, aankomen. Onderweg pikken steeds meer patrouillewagens en enkele journalisten aan, waardoor een hele karavaan ontstaat alsook een mediagekte in de streek. Aangekomen op hun bestemming wordt Clovis echter neergeschoten door een sluipschutter van de politie. Hij overlijdt later terwijl Lou Jean lichtgewond raakt en Slide ongedeerd blijft. Lou Jean verblijft vervolgens vijftien maanden in de cel alvorens haar zoontje alsnog terug te krijgen.
Alhoewel Spielberg het onderwerp lichtvoetig behandelt en af en toe op de rand van de slapstick balanceert (de cameraploeg die in de gracht wordt gekieperd; de shoot-out met de twee zelfverklaarde “reservisten” op de verkoop van tweedehands auto’s – ging het koppel hier trouwens niet met een gewone auto aan de haal, ondanks het feit dat ze nadien toch blijkbaar weer in hun vroegere politiewagen zitten, aangezien ze opnieuw via de boordradio communiceren met hun achtervolgers?), won de film toch de prijs voor beste scenario op het filmfestival van Cannes in 1974. Dat was echter nog niets in vergelijking met het jaar daarop toen hij plots wereldfaam verwierf met zijn fameuze haaiengeschiedenis “Jaws” die zo veel mensen de daver op het lijf joeg en die nog heel wat meer dollars in de kassa bracht. Aangezien hij als kind klarinet had leren spelen, heeft hij voor zichzelf hier een cameorolletje voorzien, namelijk als klarinettist in het amateurorkestje dat op de kiosk op het strand zit te spelen.
Na “Close encounters of a third kind” (1978) en “1941” (1979) volgt dan “The raiders of the lost arc” (1981). Hier is Harrison Ford Indiana Jones, ook al was oorspronkelijk Tom Selleck daarvoor voorzien. Gelukkig dat dit niet is doorgegaan!
In the interview book This Is Orson Welles Peter Bogdanovich informs Welles that Steven Spielberg (then a young director) bought the Rosebud sled from Citizen Kane, and Orson, confused, confessed to Peter that he thought they burned the sled, which of course can be seen on screen. Steven heeft zich dus in de luren laten leggen…
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 