Ooit zaten we met haar een hele dag op een door het Masereelfonds afgehuurde boot (*) die van Brugge naar Damme varend als decor voor een aantal TV-opnamen dienst deed. Terugdenkend aan die memorabele dag, belden we dan ook zonder verder dralen Viona Westra op. Een naar ons bescheiden oordeel bijzondere vrouw ook bekend van radio, televisie en plaat (ooit was zij leadzangeres bij de legendarische groep Mad Curry). Haar haalden we helemaal niet uit een luie zetel genietend van de zon, voor onderstaand gesprekje want Viona is druk bezig te verhuizen…
— Ben je uitgekeken op Antwerpen ?
V.W. : Helemaal niet, maar ik heb in Veltem-Beisem een hoevetje gekocht en dat maakt het me voortaan mogelijk er nu en dan eens compleet uit te zijn. Tot nu toe zat ik op een flat, maar ik kom zeker nog geregeld terug naar Antwerpen.
— Blijkbaar legt zingen geen windeieren ?
V.W. : Het zingen is financieel helemaal niet lonend, want dat is voor mij nog steeds een hobby. Ik leef daar niet van. Afgelopen seizoen heb ik heel wat werk gehad voor de BRT (Dzjin, Open School, Vinger in de pap), en ik hoop dat daar volgend seizoen nog één en ander van overschiet. Ik heb trouwens zopas bericht gehad dat ik vanaf september weer wat radioprogramma’s mag doen. Voor de rest zijn het voor free-lancers nu echt wel de magere maanden.
– Werk je graag voor ons nationaal radio- en televisie-instituut?
V.W. : Dat doe ik dolgraag omdat je bij het maken van de programma’s betrokken bent van het prille begin tot het einde. Dat schept heel wat voldoening en je kan creatief werk doen.
— Heb je daarbuiten de tijd om nog met wat anders bezig te zijn ?
V.W. : Ja hoor, want eigenlijk werk ik momenteel half-time als public-relations voor een gehandicaptencentrum in Betekom bij Aarschot. Ik probeer dat centrum wat bekend te maken omdat het een vrij uniek ding is in Vlaanderen. Gehandicapten worden er gedurende twee jaar voltijds opgeleid tot restaurateur kunstvoorwerpen en antiek. Het zijn fysiek gehandicapten en de opleiding is vrij zwaar. Ze worden betaald tijdens die twee jaar opleiding. Dat wil zeggen dat hun vervangingsinkomen gewoon doorloopt en het Rijksfonds voor Sociale Reklassering, dat het centrum erkend heeft, legt daar nog iets bovenop. Die mensen hebben alzo gedurende twee jaar toch een inkomen van om en bij de 22.000 frank.
— Trekt jou dat speciaal aan, dat werken bij gehandicapten ?
V.W. : Ik moet eerlijk zeggen dat je nauwelijks de indruk hebt dat je in een instelling voor gehandicapten werkt. Ik ben met het instituut in aanraking gekomen via de reeks over gehandicapten die ik voor « Open school » gemaakt heb. Nadien werd ik gecontacteerd door het centrum en ik was zo geboeid door het opzet dat ik het werk aannam. Het is kleinschalig en er wordt een soort projectonderwijs gegeven. Maar goed, verder wijd ik er niet over uit. Je moet maar eens komen kijken…
— Het zingen laat je er toch niet voor ?
V.W. : Helemaal niet, want de aanvragen voor optredens in het najaar komen alweer volop binnen. Het zijn allemaal politieke programma’s die ik doe : over vrouwen, rond de Derde Wereld, rond Apartheid en ik ben stellig van plan een programma te maken rond Palestina. Ik vind dat een ontzettend belangrijk probleem waar de meeste mensen hun mond over gesloten houden. Als je dan toch iets zegt, word je al vlug beschuldigd van anti-Joodse aanvallen wat helemaal niet waar is. Er is een groot verschil tussen anti-Zionisme en anti-Joodse uitingen en het is helemaal niet makkelijk om de mensen dat duidelijk te maken.
– Je bent verhuizende, maar ik veronderstel dat je toch nog tijd opbrengt om het wereldgebeuren en vreselijke gebeurtenissen van bij ons, zoals de treinramp in Aalter, te volgen.
V.W. : Ja, dat doe ik en dat ongeval is uiteraard niet prettig. Op zo’n dagen praat iedereen enkel en alleen dáárover. Dat haalt de voorpagina’s van de bladen en de mensen zijn er emotioneel bij betrokken. Als men daar bij mij mee afkomt en vraagt of ik het al gehoord heb, dan zeg ik « Nee, ik heb alleen gehoord dat ze er in Beiroet weer honderd hebben neergeschoten ». Ik word opstandig van het feit dat zo’n zaak — en het is natuurlijk helemaal niet prettig — zo overdreven wordt, terwijl elders in de wereld, Turkije, Libanon enz… duizenden mensen afgeslacht worden.
— Je zegt dat allemaal nogal kordaat, zonder veel schroom. Ben jij soms van het impulsieve type ?
V.W. : Inderdaad en daar heb ik nog nooit spijt van gehad…
Referentie
Jan Draad, Viona Westra aan het lijntje, De Rode Vaan nr.30 van 1982
(*) Aangezien ik niet op die boot heb gezeten, lijkt het me erg twijfelachtig dat ik deze keer Jan Draad was. Mijn vermoedens gaan eerder in de richting van Piet Lampaert.
dagelijks iets degelijks 