Vandaag is het 590 jaar geleden dat de Franse boerendochter Jeanne d’Arc in Rouen op de brandstapel is gestorven. Ze was op dat moment negentien jaar…
Ik zal niet ingaan op de op z’n zachtst gezegd merkwaardige gebeurtenissen die ervoor hebben gezorgd dat dit eenvoudige meisje op jeugdige leeftijd aan het hoofd van het Franse leger tegen de Engelsen kwam te staan, zeker niet op een moment dat haar symbolische functie de laatste jaren geclaimd wordt door het Front National.
Ook haar proces is een zeer ingewikkelde materie. Oorspronkelijk poogde men haar te veroordelen voor hekserij, maar in werkelijkheid was het een politiek proces: de hertog van Bedford eiste de troon op voor zijn neef Hendrik VI van Engeland en de Engelsen waren er dus erg op gebrand Jeanne als heks en ketter neer te zetten, om zodoende het koningschap van Karel VII te ondermijnen. Het proces werd dan ook gevoerd in Rouen, de zetel van de Engelse bezetting.
Uiteindelijk werd Jeanne veroordeeld omwille van een Bijbels kledingvoorschrift, namelijk dat vrouwen niet in mannenkleren mochten rondlopen. “Men had het ver moeten zoeken,” zoals Wikipedia terecht besluit.
Maar het enige wat mij interesseert, is dat het een aanleiding is om nog eens naar het nummer “Joan of Arc” te luisteren van Leonard Cohen. The song is constructed mainly as a dialogue between Joan of Arc and the fire which is consuming her as she burns at the stake. This song was apparently inspired by Cohen’s love for the German model Nico, vooral bekend van de Amerikaanse rockgroep The Velvet Underground. (Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 