Het is vandaag al veertig jaar geleden dat de Amerikaanse schrijver William Saroyan is overleden.
William Saroyan werd geboren in Fresno (Californië) als zoon van Armeense emigranten uit Turkije. Na zijn vaders dood, werd hij op driejarige leeftijd in een weeshuis geplaatst, samen met zijn broer en zus. Vijf jaar later werd hij echter met zijn moeder herenigd in Fresno, waar hij verder opgroeide.
Saroyan besloot al op vroege leeftijd schrijver te worden, nadat zijn moeder hem een aantal artikelen van zijn vader had laten lezen. Zijn eerste verhalenbundel, “The Daring Young Man on the Flying Trapeze”, verscheen in 1934 en geeft op droog-humoristische wijze indrukken van mensen en gebeurtenissen weer, veelal gebaseerd op ervaringen uit zijn jeugd tussen de Armeens-Amerikaanse fruittelers. De ontworteling van de emigrant is een voortdurend terugkerend thema, ook in latere bundels zoals in het autobiografische “My name is Aram” (1937). Dit boek zou in de VS een jeugdboek zijn met dezelfde faam als b.v. “Tom Sawyer”. Beide boeken maken trouwens deel uit van een traditie van de Amerikaanse literatuur, waarin b.v. ook “Fried green tomatoes at the Whistle Stop Cafe” van Fannie Flagg thuishoort. “My name is Aram” is een samenraapsel van kortverhalen met jeugdherinneringen die William Saroyan in diverse tijdschriften had gepubliceerd. Dat gebeurde uiteraard los van elkaar en dan kan het ook gebeuren dat Saroyan de tegenspraak niet schuwt. Zo zegt de grootvader in “The beautiful white horse”: “I spit on money” (p.12). Maar in “The journey to Hanford” klinkt het helemaal anders: “Money, that’s the thing.” (p.20).
Saroyan was ook succesvol als toneelschrijver. Voor “My Heart’s in the Highlands” (1939) ontving hij de “New York Drama Critics Award” en voor “The Time of Your Life” (1939) kreeg hij de Pulitzerprijs, welke hij echter weigerde als zijnde “een neerbuigende beloning van de burgerlijke maatschappij”. Het thema van “The Time of Your Life” is karakteristiek voor het werk van Saroyan: in een bar in San Francisco vertellen de personages hun zorgen aan elkaar, maar ze slagen erin de eentonigheid van hun bestaan even te doorbreken door zich tijdelijk over te leveren aan hun wensdromen en illusies.
Saroyan gold in de jaren dertig als een van de meest succesvolle Amerikaanse schrijvers en dat was voor filmmaatschappij MGM reden om hem in te huren als scenarioschrijver (foto). Succes had hij met het script voor “The Human Comedy” (1942), een uitbundig en optimistisch verhaal over een telegrambesteller tijdens de Tweede Wereldoorlog, met opnieuw autobiografische elementen. Hij ontving voor hiervoor een Oscar (‘best story’). Later bewerkte hij het script tot zijn bekendste roman, onder dezelfde titel, in het Nederlands vertaald als “De menselijke komedie”.
Saroyan beschrijft in zijn werk vooral eenvoudige mensen, meer in het bijzonder de maatschappelijk zwakkeren en buitenstaanders. Zijn schilderingen van deze levens zijn niet altijd vrij van sentimentaliteit, maar wat uiteindelijk altijd overheerst is het belang van warme menselijkheid en een diep geloof in de menselijke waarde. Uiteindelijk wordt zijn werk gekenmerkt door optimisme.
Saroyan kende in de jaren dertig een jarenlang onbeantwoorde liefde voor schrijfster Sanora Babb, met wie hij correspondeerde. In 1943 trouwde hij met actrice Carol Grace en had met haar twee kinderen. Overmatig drinken en gokken legden echter een zware wissel op hun huwelijk en in 1949 werd een scheiding uitgesproken. In 1951 hertrouwden ze om een jaar later opnieuw uit elkaar te gaan. Saroyan overleed in 1981, op 72-jarige leeftijd. (Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 