Sofie Verbruggen wordt 65…

De Vlaamse zangeres Sofie, voluit Sofie Verbruggen, viert vandaag haar 65ste verjaardag. Alhoewel ik haar op de eerste plaats met jazz associeer, heeft Sofie blijkbaar iets met het Eurovisiesongfestival. Zo heeft ze reeds meerdere keren deelgenomen aan Eurosong (de preselectie), zoals op de foto hierboven uit 1983 met als ik me niet vergis Tony Gyselinck aan de drums. Ze heeft ook reeds aan het Songfestival zelf deelgenomen. Met de groep Trinity verzorgde ze immers het achtergrondkoortje voor de lange benen van Emly Starr en haar “Samson”. In 1987 deed ze nogmaals een gooi naar een Europese doorbraak, zoals blijkt uit onderstaand interviewtje voor de rubriek “Aan het lijntje” in De Rode Vaan…

Op zaterdag 14 maart 1987 zullen elf Vlaamse artiesten (Judith Vindevogel is gaan vliegen, zoals u wellicht reeds weet) onder elkaar uitmaken wie er de Belgische eer zal moeten hooghouden op het Eurovisiesongfestival. Na de overwinning vorig jaar van Sandra Kim uiteraard geen gemakkelijke opgave, vooral niet omdat het dit jaar de beurt is aan de BRT die traditiegetrouw niet erg hoog scoort op dit soort manifestaties. Bovendien zijn aan dit Songfestival wat communautaire rellen voorafgegaan, zodat het hoongelach reeds wordt klaargehouden in de coulissen. Indien het Songfestival evenwel écht talent zou bekronen, dan hoefde de BRT niet met de daver op het lijf te zitten, want bij de elf vinden wij Sofie Verbruggen terug, voor wie wij reeds jaren een boontje hebben. En dan niet « om seksistische redenen » zoals splitrokken of gedecolteerde jurken in het vakjargon worden omschreven, maar gewoon omdat ze een prachtige stem heeft, een professionele aanpak en een uitstekend oor voor kwaliteitsmateriaal dat haar wordt aangereikt. Kortom, « normaal » mag er voor Sofie niks mis gaan. Maar wat heet « normaal » ? Is ze vroeger niet reeds tweemaal uit de boot gevallen ?
— Als je de geschiedenis van het Songfestival nagaat, dan zie je dat in de beginfase vooral chansonniers het haalden, tot Abba het roer omgooide waarna we dan weer een aantal jaren Abba-klonen als winnaars kregen (Teach-In b.v. of recent nog The Herreys). Denk je niet dat de kans bestaat dat er met Sandra Km nu een « traditie » van jonge meisjes, bijna kinderen nog, is ingezet ?
Sofie : Neen, dat denk ik niet. Laten we eerst en vooral niet vergeten dat « J’aime la vie » een heel sterk nummer was. Het is dus de combinatie van verschillende factoren die een rol heeft gespeeld, waarbij één van die factoren inderdaad haar jeugdige leeftijd was. Maar ik denk dat iemand die nu speculeert op het jong-zijn en op een hup-achtig nummer, dat die lelijk bedrogen zal uitkomen. Volgens mij valt er in de geschiedenis van het Songfestival juist géén lijn te trekken. Er zijn natuurlijk wel tendenzen, maar neem nu « What’s another year » van Johnny Logan dat destijds heeft gewonnen. Dat was helemààl geen festivalnummer, maar het heeft het dan toch maar gehaald. Je kan alleen maar rekening houden met een aantal trends die zich binnen een bepaalde periode voordoen, maar dat is geen garantie op succes.
– Met het voorbeeld van Logan scoor je wel een punt, als ik je repertoire zo even overloop (al dient gezegd dat “What’s another year” iets te sterk lonkte naar Gerry Rafferty’s « Baker street » dat in dat jaar een groot succes was) en vooral als ik zie dat jouw selectie, “Door jou” wordt omschreven als « traag liefdeslied ». Dat zal dan wel iets zijn in de trant van “I love you” neem ik aan (« Klopt », zegt Sofie), een prachtig nummer, maar ik vraag me wel af of het dat zal « doen »…
Sofie : Dat weet ik dus niet, hé, maar ik redeneer : ik doe mee omdat ik dit soort nummers wil brengen, dat is het repertoire waarmee ik mij het gelukkigst voel en ik hoop alleen maar dat de mensen daar dan ook positief op reageren. Maar als ik enkel naar een Songfestival zou mogen gaan met een hup-liedje, dan bedank ik daar feestelijk voor, want dat is mijn stijl niet. Je moet consequent zijn met jezelf, vind ik.
— Je mag van de BRT niet vertellen wie de componisten zijn geloof ik ?
Sofie : Toch wel. Dat zijn ikzelf en Guiry Spies en de tekst is van Johan Verminnen.
— Ha, wie we daar hebben ! Maar is het erg als ik zeg dat ik nog nooit van die mijnheer Spies heb gehoord ?
Sofie : Nee, helemaal niet. Daarom ben ik juist zo blij dat hij nu een beetje in de belangstelling komt want hij is een heel heel goede arrangeur die al jaren bezig is en heel mooie dingen maakt.
— En wat maakt Sofie nog, behalve kindjes die ik op de achtergrond hoor schreeuwen ? Ik neem aan dat jij veel in de studio zit voor de meest uiteenlopende mensen van backing vocals te voorzien.
Sofie: Inderdaad, maar ik heb ook veel optredens, al schijnt men dat niet te weten. Ik ben nu eenmaal niet het soort artiest dat daarmee te koop loopt. Luidruchtige vieringen van « vijftienjarig bestaan » of zo liggen me nu eenmaal niet. Ik doe de meest uiteenlopende dingen : festivals, concerten, casino’s, bals. Ik vind het fijn dat men me niet in een vakje kan stoppen, dat maakt mijn vak juist erg boeiend. Het zijn telkens weer uitdagingen en op die manier kom ik ook met zeer diverse mensen in contact.
Waarna wij de zangeres Sofie inruilden voor de moeder Sofie, om dat jeugdige kinderverdriet te stelpen. Of zou dat soms Sandra Kim geweest zijn ?

Zoals het hoort, werd dit dit interview telefonisch afgenomen, maar dat belet niet dat ik Sofie wel degelijk ooit in levende lijve heb ontmoet. Ook dat was op de BRT en ik droeg toen een t-shirt met daarop reclame voor “Je veux de l’amour” van Raymond Van het Groenewoud. Ik herinner me nog dat Sofie daar een opmerking over maakte. Hoe het juist ging, weet ik helaas niet meer, maar ik neem aan dat het toch vooral grappig was bedoeld.
Sofie werd ontdekt in 1973 in de Ontdek de ster-wedstrijd. In 1975 ging ze bij de discoformatie Trinity van Fred Beekman en Bob Baelemans zingen tot deze groep in 1978 uit elkaar ging. Een succes uit die tijd was het lied “002345709, That’s my number”. In 1982 scoorde ze een bescheiden hit met “I Love You”.
In 1983 nam ze deel aan de Belgische preselectie voor het Eurovisiesongfestival met het lied “Nummer één”. Ze moest het uiteindelijk afleggen tegen Pas de Deux. In 1987 nam ze met het liedje “Door jou” opnieuw deel aan de Belgische preselecties voor het Eurovisiesongfestival maar strandde op een zesde plaats.
In 1989 bracht Verbruggen het jazz-album “When Morning Comes” uit met onder andere pianist en goede vriend Jack van Poll en gitarist Philippe Catherine. Ook had zij een rol in de musical “Jesus Christ Superstar” van 1999. Op het album “Love Loops” (CNR) zong ze een duet Bobby Womack. Van 1996 tot 2012 was Sofie zangdocente aan het Conservatorium van Gent. In 2007 bracht zij een album met klassiek orkest uit: “Songs in the Key of Love” o.l.v. Dirk Brossé. Daarop staat ook een duet met Mike & The Mechanics-zanger Paul Carrack. (Wikipedia)

Referentie
Jan Draad, Sofie Verbruggen aan het lijntje, De Rode Vaan nr.10 van 1987