Guido Cassiman (1940-2015)

Het is al vijf jaar geleden dat Guido Cassiman is overleden. De ouderen onder ons zullen Guido vooral kennen als lid van het trio Cassiman (hij staat rechts op deze YouTube-foto), maar ikzelf ken hem vooral als producer van Omroep Brabant. Hieronder kan je beide verhalen lezen…

Naast de sportploegen (zie elders op deze blog) hadden wij in de Germaanse ook nog enkele werkgroepen (voor het maken van het blad Germaniak, een werkgroep Poëzie, een werkgroep Politiek, noem maar op). Ik was lid van àlle werkgroepen, dus ook van de Werkgroep Occulte Wetenschappen die om een of andere reden (de echte reden zijnde Lukas De Vos, op dat moment groot volksmenner en nu buitenlandmedewerker voor de VRT-radio) was opgericht. Op het einde van het jaar zouden we een soort jaarboek uitbrengen en ieder lid moest daarin een inbreng hebben. Zelf koos ik voor de invloed van occulte toestanden op rockmuziek (het was de tijd van Black Sabbath e.d.). Daarvan zou ik een soort “catalogus” opmaken en in het kader daarvan schreef ik naar Guido Cassiman van Omroep Brabant opdat hij een oproep zou doen in één van zijn programma’s.
Hoe het allemaal in zijn werk is gegaan, weet ik ook niet meer precies maar toen ik samen met Johan de Belie aan de kust zat (o.a. om Linda R. te gaan bezoeken en dat was – helaas – niét Linda Ronstadt, maar een medestudente waarop ik tot over mijn oren verliefd was), kreeg ik plotseling een telefoon van mijn moeder die in alle staten was, want Cassiman had haar opgebeld met het bevel dat ik mij zo snel mogelijk naar het Flageyplein moest begeven voor een interview.
Ik weet nog goed dat ik mijn beste kostuum had aangetrokken (voor een radio-interview nota bene) maar vooral dat ik met mijn mond vol tanden stond op elke vraag die Cassiman stelde. Ja zeg, tenslotte was ik nog volop aan “’t catalogeren”, dus wist ik veel welke conclusies dat je daaruit dan kon trekken. Geen, zo bleek achteraf trouwens toen ik voor Germaniak toch nog een poging deed om een en ander te duiden. Gelukkig was het geen rechtstreeks interview, dus Cassiman besloot gewoon om het niet uit te zenden en dat was dat. Jammer alleen dat het wel op voorhand was aangekondigd, zodat een aantal mensen (meestal medestudenten) tevergeefs op het programma afstemden.
En ik kon het dus uitleggen natuurlijk! Dat deed ik o.a. ook aan wijlen Herman Vermeulen, die toen zowat mijn mentor was bij de Gentse Studentenbeweging (zeg maar Amada, ik blijf er trouwens bij dat ik dit letterwoord voor “alle macht aan de arbeiders” heb uitgevonden, maar ja, daar ben ik nu vet mee). Herman dwong me een brief te schrijven (“als gij ’t niet doet, dan doe ik het”) waarin ik alsnog geld vroeg voor het interview, op z’n minst toch voor mijn verplaatsingskosten. Nooit iets van gehoord, uiteraard, al heb ik later Guido Cassiman nog teruggezien toen ik journalist was en nadat ik hem het verhaal had verteld (dat hij natuurlijk al lang vergeten was), kon hij er smakelijk om lachen. Ook om het feit dat ik hun discotheek wat “logischer” had gerangschikt…
Dat zat zo in elkaar: na dat mislukte interview (Walter Ertvelt, ook aanwezig, hoorde ik zeggen: “These were not stupid answers, but stupid questions!”, dus alsnog bedankt, Walter!) nodigde Guido Cassiman me uit om ook hun eigen discotheek eens door te nemen op zoek naar “occulte” bijdragen. Vooraf moet ik duidelijk stellen: die discotheek stelde niet veel voor. Mijn eigen platenkast is nu b.v. veel groter dan die van Omroep Brabant toen. Ik was daarover uiteraard verwonderd en liet dit dan ook merken. Guido merkte echter op dat de meeste platen eigendom waren van de individuele medewerkers, zodat er in deze “gemeenschappelijke” discotheek dus relatief maar weinig platen achter bleven. Maar goed, die platen stonden volgens mij allemaal door elkaar, in de zin van dat je b.v. een plaat van Black Sabbath (om nu maar die te noemen, ik herinner mij na al die tijd niet eens meer of zij daar effectief ook bij stonden) kon aantreffen en vijf platen verder opnieuw één. Ik vond dat die dus bij elkaar hoorden te staan. Pas toen ik al bijna de hele discotheek op die manier had “herschikt”, viel het me op dat er dan toch een weliswaar merkwaardig, maar wel degelijk een systeem achter deze manier van klasseren zat. Toen maakte ik me maar vlug uit de voeten vooraleer iemand zou merken wat ik had uitgespookt…
Maar ik zou het dus ook over het Trio Cassiman hebben. Emmy, Jean-Jacques en Guido Cassiman, een zus en twee broers, begonnen in 1958 driestemmige negro-spirituals en internationale volksliederen te zingen. De Vlaamse Peter, Paul and Mary, zeg maar. Ze waren nog geen twintig jaar en amuseerden zich al zingend zoals dat in het gezin Cassiman gebruikelijk was. In 1960 wonnen ze de Grote Belgische Variétéwedstrijd van Radio Luxemburg en begon hun artistieke tocht doorheen Vlaanderen en omstreken.
Tot 1967 brachten ze drie elpees uit en waren ze geregeld te zien en te horen in vele zalen, op radio en tv. Na een onderbreking van vijf jaar omdat broer Jean-Jacques in de USA ging studeren kwam er een reünie die weer concerten en nog een vierde elpee opleverde. Tijdens die tweede periode deed bassist Marc Van Garsse (rechts op de foto) zijn intrede in het ensemble en verdiepte hij de trio-sound met een fijnbesnaarde meerwaarde. In 1988 zijn ze officieel gestopt met zingen, maar op 19 april 2008 deed het trio een opgemerkte kleine come back op het Folkfestival ‘Vreemdgaan toegestaan’ in Gent. Daardoor kregen ze de smaak van het zingen weer te pakken en gingen weer aan het toeren, maar ook Guido zelf begon met een eigen programma op te treden.
Zo was hij op vrijdag 22 augustus 2008 te beluisteren in Kunstgalerij Mens & Natuur, Maenhoutstraat 75a, 9830 Sint-Martens-Latem. Guido Cassiman had in de jaren voor zijn dood een eigen chansonrepertoire opgebouwd : Nederlandstalige maar ook Franse en Engelse luisterliedjes als gekristalliseerde levensinzichten. Zijn kleinkinderen, zijn band met de natuur, de zin van pijn en lijden, liefde, verstilling en innerlijke vreugde, zijn thema’s die hij met toewijding en overgave bezong. De inspiratiebron waaruit zijn bezieling voortkwam, was zijn sterk aanvoelen van de eenheid van alles. Daarover schreef hijzelf : “Mijn liedjes zingen over de universele Liefde die alles en iedereen verbindt, over de rijkdom van verscheidenheid en de weelde van eenheid.” Guido concerteerde samen met zijn vrienden Wim Van Aelst (keyboards) en Sylvia Witters (zang en dwarsfluit). Meer over Guido Cassiman op http://www.wonderwaves.be.

Ronny De Schepper