Mireille Capelle was eerst verbonden aan de Nieuwe Scène en bracht met Jos Van Immerseel een barokprogramma voor het FVV. Daarna volgde werk voor de KVO-Antwerpen en de OVV. Daar was ze b.v. Jeanne d’Arc in Honegger’s Jeanne d’Arc au bûcher geleid door Frits Celis op 19/04/1985, vandaag dus dertig jaar geleden.
Daarna volgden de perikelen rond het Eurovisiesongfestival. Het was uiteindelijk Linda Lepomme die met “Laat me niet gaan” de Belgische kleuren verdedigde, maar dat was oorspronkelijk zo niet gepland. Eerst had men bij de BRT het oog laten vallen op Mireille Capelle. Hoe alles precies in zijn werk is gegaan vertelt ze zelf. “Dat is eigenlijk heel simpel. Toen men mij gevraagd heeft zei men: wij willen tonen dat Vlaanderen cultuur heeft, want wij kunnen niet rivaliseren met Engelse of Duitse inzendingen van échte popgroepen met heel veel kwaliteit en ervaring, daarom hebben wij gedacht aan een artiest en een componist uit het klassieke genre en u krijgt ook een tekst in die stijl. Dat vond ik wel interessant en de muziek van Frederik De Vreese was inderdaad heel klassiek, mooi, romantisch, zo’n beetje stijl Michel Legrand. Dus ik dacht: bij zo’n muziek hoort een tekst die kwalitatief heel goed is. Daarop beloofde men mij aan een aantal Vlaamse schrijvers een tekst te vragen, maar ikzelf had aan Hugo Claus gedacht omdat ik veel respect heb voor die man. Men lachte dat echter weg, zeggende: ben je gek, denk je soms dat mijnheer Claus om jou een plezier te doen een tekstje zal schrijven voor het Songfestival? Ik heb het dan tóch gevraagd en Claus stemde toe. Maar de BRT was daardoor eerder gekwetst dan blij en wou absoluut van die tekst niet weten. En toen merkte ik dan men wel aan veel mensen een tekst had gevraagd, maar dat dit meer ‘show’ was, want de bedoeling was van bij het begin dat men een tekst zou nemen van Bert Vivier omdat die bij de BRT werkt. Toen had ik geen zin meer want zoiets doe ik tenslotte toch voor mijn plezier. Het merkwaardige is dat men daarna een beroep heeft gedaan op Pieter Verlinden om die tekst van Vivier op muziek te zetten, maar uiteindelijk is het toch een àndere tekst van Vivier die Linda Lepomme heeft gebracht. Niet dat het veel heeft geholpen.”
Ze werd inderdaad laatste. Mireille Capelle zelf heeft zo haar eigen idee over wat ze zou willen doen in het lichte genre: “Dat zou dan ofwel iets heel speciaals zijn, zoals Nina Hagen bijvoorbeeld, ofwel iets heel romantisch, maar dan moet het heel goed zijn, met een fantastische tekst en heel geraffineerde muziek. Alles wat daartussen ligt, dat zegt mij niks, al wil dat daarom niet zeggen dat het voor andere mensen niet goed kan zijn. Misschien is het dat juist van het publiek wil.”
Ondertussen zat men met name in Nederland te wachten op de plaat met de muziek van De Vreese en met de tekst van Claus, maar de BRT wilde z’n rechten als opdrachtgever niet vrijgeven en dus is de single er nooit gekomen. Ik kan u echter wel de titel verklappen: “Vannacht”. Ondertussen was er zelfs al naar een B-kant gezocht en dat zou dan de tango worden die De Vreese voor de film “Benvenuta” heeft gecomponeerd en waarop Claus ook een tekst heeft gezet.
Mireille Capelle was trouwens een beetje kregelig om dat ze veel belangstelling kreeg voor dit Songfestival-gedoe en niet voor haar klassieke carrière. “Gelukkig is dat natuurlijk niet overal zo. In de Oost-Europese landen bijvoorbeeld heb ik ook gezongen en daar had ik de indruk een popzangeres te zijn: bomvolle zalen, honderden mensen op straat die op handtekeningen jagen, daar moet je als sopraan werkelijk met een zwarte bril de straat op. Verder ligt dat natuurlijk ook aan de media: journalisten van het lichte genre gaan echter achter het nieuws aan, terwijl die van het klassieke genre slechts met mondjesmaat iets schrijven. Dat heeft natuurlijk ook met het leeftijdsverschil te maken. Rockjournalisten zijn meestal nog jong, maar als ik in de opera eens rondkijk… en dat vind ik zo érg! Ik zou echt kritieken willen krijgen van mensen van mijn leeftijd. Ik ben trouwens zeker dat het hele aangezicht van de opera zou veranderen. Hoeveel keren gebeurt het nu immers niet dat de hele opvoering de grond wordt ingeschreven omdat de regisseur het heeft aangedurfd een heel klein beetje aan de traditie te raken!”
Nadien was Mireille Capelle vaak te horen in de Vlaamse Opera, volgens bepaalde geruchten omdat ze zou getrouwd zijn met intendant Marc Clémeur. Ze zouden zelfs een kind hebben. Uiteindelijk bleek dat ze reeds sedert 1985 bij Koen Kessels was.
Mireille Capelle zong ook het Requiem van Andrew Lloyd Webber met het Nieuw Vlaams Symfonieorkest en het koor Cantate Domino Aalst, geleid door Dirk Brossé. Capelle is in de hogere regionen een beetje onvast, maar het gaat dan ook héél hoog. Ze was b.v. wel uitstekend in “La Cenerentola” (zie bovenstaande foto) en op 21/4/97 had er een krankzinnige happening plaats die eigenlijk niet te missen was. In het Gentse Museum voor Sierkunst zong Mireille Capelle immers liederen van filosofen (o.a.Adorno en Nietzsche)!
Referenties
Jan Draad, Mireille Capelle aan het lijntje, De Rode Vaan nr.18 van 1985
DSRG, Opera brengt Cenerentola, Het Laatste Nieuws 18 februari 1994
dagelijks iets degelijks 