Veertig jaar geleden: “Liefde, Lust en Horens” in het NTG

“Liefde, Lust en Horens” van Thomas-Simon Gueulette werd door het NTG opgevoerd in een regie van Jean-Louis Benoit van 27 oktober tot 20 november 1984 in samenwerking met het Festival van Vlaanderen / Vertaling : Frans Redant / Belichting : Jan Gheysens / Met: Els Magerman, Lieve Moorthamer, Herman Coessens, Walter Moeremans, Raf Reymen, Hugo van den Berghe. Bob van der Veken, Eric van Herreweghe, Jos Verbist en Mark Willems / Assistent van de regisseur: Achiel van Malderen.

Al stoorden een aantal confraters zich aan de « grofheid » van deze op de Commedia dell’Arte geijkte traditie (vooral « Het Volk » … ), dan zag ik toch verbanden met de humor, zoals we die bijvoorbeeld aantreffen in het werk van Walter van den Broeck. Volkse humor is immers ook nooit vies geweest van « gemakkelijke » woordspelletjes (op woorden als « spel », « geval », of « partij » b.v.) en anderzijds beheerst Gueullette zeker ook meesterlijk de taal om tot « second thought »-woordgrapjes te komen. Wat dat betreft verdient vertaler Frans Redant trouwens méér dan gewoon wat applaus.
Minder volg ik die commentatoren die in de regie van de Fransman Jean-Louis Benoit (de man die Gueullette herontdekte) de sociale kritiek weervinden op de toenmalige maatschappij die van den Broeck mutatis mutandis op de onze geeft. Het is niet door deze « boertige » parades in een « sjiek » salon te laten spelen, dat dit meteen ook kritiek inhoudt op de bourgeoisie. Eerder geeft dit blijk van een tweevoudig realisme: parades wérden namelijk wel degelijk in die kringen opgevoerd en ook nu nog laat de bourgeoisie zich privé soms tot de grootste boertigheden verleiden (denken we maar aan de talrijke partnerruilclubs die overal te lande bestaan in dat milieu).
Inhoudelijk valt er niet veel te vertellen over « Liefde, Lust en Horens », want de titel verklapt reeds het hele programma. Men doet zelfs de moeite niet om verschillende namen te bedenken voor elke parade, de situaties zijn zo typisch dat steeds dezelfde « types » kunnen weerkeren (Cassander, Isabel, Gilles, Leander). Hugo Van den Berghe, Els Magerman, Walter Moermans, Jos Verbist, Raf Reymen, Bob Van der Veken, Lieve Moorthamer, Mark Willems, Herman Coessens en Eric Van Herreweghe beperken zich dan ook terecht tot een vlot « spelen » van hun personage, zonder dat het echt « tot leven komt ». Want zo hoort het ook.

Referentie

Ronny De Schepper in De Rode Vaan nr.49 van 1984