Le 23 juin 1894, se tient à la Sorbonne le « Congrès pour le rétablissement des Jeux olympiques ». Devant l’absence de réactions françaises à son appel deux ans plus tôt, Pierre de Coubertin (1863-1937) parvient à convaincre les représentants britanniques et américains, mais aussi d’autres nations, notamment la Jamaïque, la Nouvelle-Zélande ou la Suède. Plus de 2 000 personnes représentant 12 nations assistent finalement au congrès, qui vote à l’unanimité la rénovation des Jeux olympiques et l’installation du Comité Olympique International.
Er zijn evenwel vele kenmerken die wij nu als typisch voor de Olympische Spelen beschouwen, maar die eigenlijk slechts met mondjesmaat zijn ingevoerd. Zo dateren de drie traditionele medailles (goud, zilver en brons) slechts van 1904 (Saint-Louis). Daarvóór ontvingen alle winnaars een zilveren medaille en een lauwerkrans van olijftakken. Ook de tweede kreeg nog een medaille (niet gespecifieerd in welk metaal), maar de derde kreeg helemaal niets.
Het heeft overigens geduurd tot 1928 vooraleer de vrouwensport op de Olympische Spelen officieel werd herkend. Dat bij de Grieken de vrouwen zelfs niet in het stadion mochten, is bekend, maar daar staat tegenover dat een maand na de Olympische Spelen (in september dus) de “Spelen van Hera” werden gehouden. Hier mochten de mannen dan weer niet binnen op straffe des doods, alhoewel er enkel loopnummers werden gehouden, maar zelfs dat kon al tot de verbeelding spreken uiteraard. Het spreekt dan ook bijna vanzelf dat na duizend jaar, in het jaar 392 van onze tijdsrekening, de katholieke Romeinse keizer Theodose de Spelen verbood.
Aangezien baron de Coubertin ervan overtuigd was dat sport voor vrouwen “het meest onesthetische gezicht is dat menselijke ogen kunnen bewonderen”, mochten vrouwen niet deelnemen aan de eerste moderne Spelen van 1896. Toch waren er dus in 1900 (niet toevallig in Parijs) reeds twaalf vrouwen aanwezig voor de takken golf en tennis. Dat werden er steeds meer (boogschieten, ijsschaatsen, zwemmen), maar toch werd de vrouwensport nog steeds niet echt erkend.
Ook hier speelde de Eerste Wereldoorlog echter een belangrijke rol wat de emancipatie betreft en daarom werden in 1922 de eerste Spelen voor vrouwen gehouden, alweer in Parijs. Er waren slechts zeven deelnemende landen, maar België was er wel bij. In 1926 vonden dan de tweede “Women’s World Games” plaats in Göteborg en aangezien de Coubertin sedert 1925 geen voorzitter meer was van het Olympisch Comité, werden vanaf 1928 in Amsterdam vrouwen officieel tot de Olympische Spelen toegelaten. o.a. met de invoering van atletiek en turnen. Toch duurde het nog tot 1976 vooraleer een vrouw (de West-Duitse Heide Schueller) de Olympische eed mocht afleggen.
Wist u overigens dat de Courbertin zelf ook ooit een gouden medaille heeft behaald? T.g.v. de Spelen van Stockholm (1912) werd er immers een literair concours uitgeschreven en dit werd gewonnen door de Coubertin zelf met zijn “Ode aan de sport”. Eerlijkheidshalve moet ik eraan toevoegen dat hij dit deed, niet onder één pseudoniem, maar zowaar zelfs onder twéé: Georges Hohrod en M.Eschbach. (Let ook even op de hierbij gevoegde affiche van de Spelen uit die tijd: om de aandacht af te leiden van de naakte penis van de sportheld worden er een paar guirlandes opgevoerd, maar dan juist op zo’n manier dat het wel lijkt dat ze errond gedrapeerd zijn!
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 