Op 17/06/2009 zag ik de Zwitsers-Franse film “Petites vacances à Knokke-le-Zoute” van Yves Matthey uit 2008.
De verlegen en introverte Micheline (Miou-Miou), moeder van drie volwassen zonen, Alain (Romain Vissol), Yves (Nicolas Haut) en Olivier (Jean-Alexandre Blanchet), is getrouwd met Jean-Claude, een norse loodgieter-zinkwerker (Jean-Luc Bideau). Het hele gezin woont in een klein dorpje in de buurt van
Genève. Maar Micheline heeft een geheime droom: haar rijbewijs halen. Nadat ze met succes de wegcode heeft doorstaan en zonder het haar familie te vertellen, moet ze nu rijlessen nemen. Het nieuws slaat bij de familie in als een bom. Micheline’s enige vertrouweling is Daniel, de autistische zoon van haar buren (Damien Jouillerot). Nadat ze haar rijbewijs heeft behaald, besluit Micheline een korte vakantie te nemen met Daniel. Haar route brengt haar naar Knokke-le-Zoute in België…
Volgens straatnormanowen op de IMDb is het “een soort update van René Allio’s La vieille dame indigne, hoewel Miou-Miou, toen nog maar tegen de zestig, en die gracieus ouder wordt, helemaal niet op een oude vrouw lijkt. Micheline woont al haar hele leven in haar huis (een soort keuken); de perfecte huisvrouw, ze heeft drie kinderen gekregen, nu volwassen, en ze heeft een belangrijke beslissing genomen: haar rijexamen afleggen; voor de macho-echtgenoot (Jean-Luc Bidault) is het geldverspilling, want de woning van een vrouw is haar thuis. Ze zal haar lessen moeten betalen met haar spaargeld. Het eerste deel is vooral grappig: de nieuwe leerling dreef haar rij-instructeur bijna tot krankzinnigheid: ze weet niet eens dat het eerste wat je moet doen voordat je begint, is je veiligheidsgordel omdoen; eerste versnelling of achteruit gaan is niet evident. De verbijsterde blikken van Miou-Miou zijn ronduit komisch. Het tweede deel is nostalgischer en laat soms een bittere smaak achter in de mond; het rijbewijs is haar bevrijding, de mogelijkheid om te gaan waar ze wil, zonder de lastige aanwezigheid van haar man; voor haar reis naar Knokke-Le-Zoute in België, neemt ze de tiener van de buren mee, een autist: ook voor hem is het zijn eerste echte reis; dit vreemde stel is echt vertederend; al met al, ondanks wat opvulmateriaal, een aardig filmpje.”
Zelf noteerde ik destijds: “Miou-Miou speelt hierin de introverte Micheline, die in een dorpje nabij Genève woont en haar hele leven ten dienste van haar gezin heeft gesteld. Als ze tegen de verwachtingen van haar familie in toch alsnog haar rijbewijs haalt, wil ze per se de zee zien en dan nog wel in ons eigen Knokke. Niet toevallig, blijkt later, want daar komt ze Oostendenaar Arno Hintjens tegen, die in de film Maurice heet en haar grote liefde blijkt te zijn. Toch keert ze na een korte ontmoeting (tien minuten in de film) terug naar haar huisgezin, ook al omdat er paniek is ontstaan na de verdwijning van haar autistische buurjongen. Die is inderdaad met Micheline meegereisd, waardoor de halve (de komische inleiding over het behalen van haar rijbewijs duurt toch wel héél lang) road movie een beetje de allures meekrijgt van Rain man”.
dagelijks iets degelijks 