Op 12/06/2009 zag ik “Je sais rien mais je dirai tout” (Pierre Richard, 1973).
Het verhaal beschrijft een man (Bernard Blier) die rijk wordt door de productie en verkoop van militaire wapens aan zowel Israëli’s (joden) als Egyptenaren (moslims). Door de rol van Pierre Gastié-Leroy (zoon van de fabrieksbaas) te spelen, hekelt Pierre Richard tegelijkertijd het militarisme, het racisme, de financiering van conflicten in de wereld en vooral de verrijking die daaruit voortvloeit mensen.
Het is de tweede film waarin Pierre Richard zijn echte voornaam voor zijn personage behoudt, na Le Distrait (1970). Dit zal nog vaak het geval zijn b.v. in La Moutarde me monte au nez (1974), Je suis timide mais je me soigne (1978), C’est pas moi, c’est lui (1980), Un chien dans un jeu de quilles (1983) en Un profil pour deux (2017). In Les Vieux Fourneaux (2018) zal hij ook Pierrot heten. Ook Luis Rego, Didier Kaminka, Georges Beller, Nicole Jamet en Danièle Minazzoli behouden hun voornamen in de film.
Luis Rego, voormalig lid van de groep Les Charlots (voorheen Les Problèmes , de begeleiders van Antoine ), is de hele film aanwezig. De rest van de groep verschijnt pas aan het einde van de film met een knipoog en in een kostuum, verwijzend naar de film waarmee ze bekend werden, Les Bidasses en Folie. De muziek van de film werd echter gecomponeerd door Michel Fugain et le
Big Bazar. Samengevat: een totaal mislukte prekerige (vooral tegen de wapenindustrie) film.
Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 