Vandaag is het al dertig jaar geleden dat de Amerikaanse filmregisseur Quentin Tarantino in Cannes de Gouden Palm kreeg voor “Pulp Fiction”. Hij was twee jaar eerder doorgebroken met Reservoir Dogs en Pulp Fiction zou de definitieve bevestiging zijn van zijn talent. Nochtans distantieerde juryvoorzitter Clint Eastwood zich van deze keuze, een houding die helemaal paste in zijn “revisionistische” visie op geweldfilms. In 1994 won Tarantino ook een Oscar voor het scenario van Pulp Fiction en in 2013 won hij wederom dezelfde prijs voor het scenario van Django Unchained.
Maar daartussen lagen nog Jackie Brown (1997), het tweedelige Kill Bill (2003/2004), Death Proof (2007) en Inglourious Basterds uit 2009. Deze film wordt ook vaak als een revenge movie gekwalificeerd, maar volgens mij valt hij om diverse redenen buiten dit strikte kader (al was het maar omdat het niet over één individu gaat, maar over een groep). Toch een kleine nota over de onwaarschijnlijke spelling van de titel: “When asked for an explanation of the film’s title’s spelling during a news conference at the Cannes Film Festival, Tarantino said, “I’m never going to explain that”. When pushed on it, Tarantino would not explain the first u in Inglourious, but said, “The Basterds? That’s just the way you say it: Basterds.” Tarantino later stated in an interview that the misspelled title is “a Basquiat-esque touch.” He further commented on the Late Show with David Letterman that Inglourious Basterds is a “Quentin Tarantino spelling.” (Wikipedia)
Daarnaast heeft hij ook films geproduceerd, scenario’s geschreven en als (film)acteur opgetreden. “Natural born killers” van Oliver Stone bijvoorbeeld is gebaseerd op een scenario van Quentin Tarantino. Toch kan het er niet eenduidig mee in verband worden gebracht. Tarantino had het scenario immers verkocht aan de producers toen hij nog onbekend was en pakte dus ook naast het grote geld. Dat zat hem blijkbaar zo dwars dat hij één van hen zelfs publiekelijk afranselde. Ton sur ton met de film dus…
De film gaat over een schietgraag koppel (Woody Harrelson en Juliette Lewis) dat doorheen de volledige V.S. wordt achternagezeten door politiemannen als Robert Downey jr en Tommy Lee Jones. De zeer gewelddadige film (al is hij zogezegd als aanklacht tegen het geweld bedoeld) kreeg de speciale prijs van de jury op het Festival van Venetië. Dat was niet helemaal een verrassing, want de voorzitter van de jury was David Lynch. Stone beweert dat hij Harrelson in die rol heeft gecast omdat diens vader Charles een levenslange gevangenisstraf uitzit wegens het plegen van twee moorden.
Dat de film eigenlijk een aanklacht zou zijn tegen de manier waarop de media van geweldenaars helden maken, zoals Stone achteraf beweerde, wordt in feite door hemzelf ontkracht in De Morgen van 14/10/1994, als Jantje Temmerman hem vraagt of het de bedoeling was “een controversieel en provocerend werkstuk af te leveren”? “Nee, dat is gewoon zo gegroeid,” beweert Stone. “Toen we hiermee begonnen, was het de bedoeling een actiefilm voor de zomerperiode te maken. Iets waar de tieners tijdens de vakantie heen konden.” Zonder commentaar…
In “Desperado” van Robert “Mad Mex” Rodriguez is Quentin Tarantino te zien in een klein rolletje. Dat is niet toevallig, want het is Tarantino die ervoor zorgde dat Rodriguez die voor zijn debuut “El Mariachi” slechts 7.000 dollar nodig had (die hij o.a. bij elkaar had gekregen door zichzelf als proefkonijn te verhuren aan een farmaceutisch bedrijf), nu een budget van 8 miljoen dollar ter beschikking kreeg om eigenlijk nog eens dezelfde film over te doen.
Het werd echter geen remake, maar een vervolg, waarin de Mariachi enkel tot rust zal komen als hij de dood van zijn vriendin kan wreken door drugbaron Joaquim de Almeida om te brengen. Was de eerste film nog op een misverstand gebaseerd (een huurmoordenaar die een drugbaron wil ombrengen gebruikt een gitaarkist voor zijn wapens en zo geraakt een gitaarspeler, een mariachi, toevallig in de moordcarrousel betrokken), dan is in deze film de mariachi zélf een moordmachine. De film werd dus nog gewelddadiger, want dat is wat Hollywood, het publiek en zeker Quentin Tarantino blijken te verwachten.
Dat was ook zo in “From dusk till dawn”, de volgende film die Rodriguez mocht draaien, deze keer zelfs naar een scenario van Tarantino. Ondertussen werkten ze ook nog samen met Allison Anders en Alexandre Rockwell aan de sketchenfilm “Four rooms”, met vier verhalen die zich telkens op oudejaarsavond afspelen.
Het mag ondertussen duidelijk zijn, ikzelf hou niet zo van de Quentin Tarantino-films, zelfs al zeggen diens fans dan “dat ze niet voor het geweld gaan”. Julie Burchill merkt hierbij terecht op dat dit soort opmerkingen kan geklasseerd worden bij “ik koop Playboy alleen maar voor de interviews”.
Quentin Tarantino krijgt ook kritiek van Jeremy Irons, die zich afvraagt waarom de Verenigde Staten zo uit de bol gaan over zijn rol als Humbert Humbert in de remake van Lolita: “Somehow America seems to think that if you show something on the screen it’s allowable. I think you have to be of pretty low intelligence to believe that. And yet they will allow films with horrendous violence that shock me, such as Reservoir Dogs. Ghastly!” (Time Out, 22/4/1998)
In een interview dat werd overgenomen door Humo verdedigt Tarantino zich: “Ach, het is zo gemakkelijk om de verantwoordelijkheid voor het geweld in de straat op de film af te schuiven. Dat geweld komt voort uit het gebrek aan middelen in de opvoeding, de gezondheidszorg, sport, huisvesting, noem maar op. Drugs, werkloosheid, onzekerheid, seks – dat zijn oorzaken van geweld. Niet films.”
Maar hij gaat verder: “Ik heb er geen moeite mee toe te geven dat ik een kick krijg van filmgeweld. Net zoals ik vrolijk kan zitten genieten als ik Gene Kelly in de regen zie dansen, terwijl ik de gek die in de realiteit hetzelfde zou doen, meewarig zou gadeslaan en meteen als knetter zou afdoen. In het échte leven ben ik de eerste om geweld af te keuren; ik gruw ervan.”
Edoch: “Maar als iemand me bedreigt zal ik me verdedigen en tot het uiterste gaan. Eén van de redenen waarom ik geen revolver in huis heb is dat ik hem ook zou gebruiken als een knaapje van twaalf zou trachten in te breken. Als je mijn huis binnendringt zal ik niet wachten tot de politie eraan komt of alleen maar schieten om te verwonden. Ik zal je de hele lading geven tot ik zeker weet dat je helemaal dood bent.”
Tot slot, over presidentskandidaat Bob Dole die het vooral op de films van Tarantino gemunt had: “Ik vind hem even belachelijk als Bob Carlin die alle speelgoedwapens wil verbieden terwijl iedereen zijn échte wapens mag houden.“
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 