85 jaar geleden: première van “Dark Victory”

85 jaar geleden ging Dark Victory, een Amerikaanse melodramafilm uit 1939, geregisseerd door Edmund Goulding ,met Bette Davis in de hoofdrol, in première in de Radio City Music Hall, een theater in het Rockefeller Center , in de wijk Midtown Manhattan in New York City.

“Dark victory” (in het Nederlands: “Levensdans”!) gaat over een jonge, zorgeloze, hedonistische socialite en erfgename uit Long Island met een passie voor paarden, snelle auto’s en te veel roken en drinken, die een hersentumor blijkt te hebben. Een thema dat mij interesseerde omdat ik al twee vrienden heb die hieraan overleden zijn. Goulding maakt er echter een regelrechte tearjerker van, waarover je je schaamt als je inderdaad je tranen niet kunt bedwingen, gewoon door een soort van Pavlov-reflex (*). Dat komt dan vooral omdat ze verliefd wordt op de dokter die de diagnose heeft vastgesteld (nogal onhandig geacteerd door de mij totaal onbekende George Brent, die zo maar eventjes elf films samen met Bette heeft gespeeld). Verder herkennen we in bijrolletjes nog een jonge Humphrey Bogart en Ronald Reagan (**). Het was Bette zelf die de aanzet had gegeven tot de verfilming (al had Greta Garbo in 1935 de rol al eens had laten schieten voor “Anna Karenina”), nadat ze Tallulah Bankhead had gezien in de Broadway-productie. Davis gaf in latere jaren openlijk toe dat ze Bankhead in de rol had nagebootst (en ze voegde eraan toe dat het haar lievelingsrol was). Toen haar man Ham Nelson de scheiding had aangevraagd, smeekte ze reeds na de eerste paar dagen filmen om ontheven te worden van haar contract. Producent Hal Wallis (later van de Elvis Presley-films!) die voor haar de rechten van Selznick (***) had gekocht voor $ 50.000 wou er echter niet van weten ondanks het verzet van WB-studiochef Jack L.Warner, met het argument dat niemand iemand blind wilde zien worden (uiteraard werd de film een ​​van de grootste successen van de studio van dat jaar en het grootste financiële succes van Bette Davis van heel haar carrière). Naar verluidt heeft Wallis Davis ervan overtuigd dat ze er daadwerkelijk baat bij zou kunnen hebben door deze real-life emoties van pijn en verlies te gebruiken om de vertolking van haar personage Judith te verbeteren.  Davis zelf vond ondertussen troost bij Brent, die net was gescheiden van Constance Worth, en de twee begonnen aan een affaire die tijdens het filmen en een jaar – en drie films – daarna voortduurde. Davis zou later zeggen dat ze met Brent wilde trouwen, maar dacht dat het niet zou lukken. Toch voegde ze eraan toe: ‘Van de mannen met wie ik niet trouwde, was George Brent de liefste.’ Bette Davis werd genomineerd voor de Academy Award voor Beste Actrice, maar verloor van Vivien Leigh, de ster van Gone with the Wind, de film die Bette Davis in de wind had geslagen. Het was Bette Davis‘ derde Oscar-nominatie in vijf jaar, en haar tweede van vijf opeenvolgende nominaties. De film zelf verloor trouwens ook de Academy Award voor Beste Film aan Gone with the Wind…

Ronny De Schepper

(*) En zeggen dat er oorspronkelijk nog een scène voor het einde van de film werd opgenomen, maar dat deze uiteindelijk als anticlimax werd beschouwd: na de dood van Judith (Bette Davis) zag men haar paard alsnog de Grand National winnen en werd haar staljongen (Humphrey Bogart) huilend getoond. De scène kreeg negatieve reacties met een sneak preview-publiek en werd verwijderd. Voor Turner Classic Movies zei Margarita Landazuri: “Dark Victory was een hit met drie zakdoeken. Zowel filmbezoekers als critici wisten dat hun emoties werden gemanipuleerd, maar zo vakkundig en ontroerend dat ze niet anders konden dan juichen.” Roddelcolumniste Hedda Hopper was berucht omdat ze haar bronnen niet verifieerde. Ze meldde dat regisseur Edmund Goulding Sigmund Freud had ingeschakeld als technisch adviseur voor deze film. Als ze haar zogezegde primeur had nagekeken, zou ze erachter zijn gekomen dat ’s werelds beroemdste psychiater al enkele maanden dood was.

(**) Ongeveer 45 jaar na de verschijning van Ronald Reagan in deze film – halverwege zijn tweede termijn als president van de VS – noemde journalist Dan Moldea zijn onderzoeksboek uit 1986 over Reagan ‘Dark Victory: Ronald Reagan, MCA, and the Mob.’

(***) David O.Selznick had oorspronkelijk de schermrechten gekocht, maar gaf de productieplannen op zodat hij al zijn energie kon concentreren op Gejaagd door de wind.