Vandaag wordt Diana Ross tachtig jaar. In de jaren tachtig van vorige eeuw heb ik haar aan het werk gehoord en gezien (alhoewel… zie verder) in Vorst-Nationaal en daarom heb ik er zowel daarvóór als daarna een artikeltje aan gewijd in De Rode Vaan…
Eerste proeve van inleiding. Onlangs bekloegen wij er ons nog over dat op de nieuwste elpee van Diana Ross om copyright-redenen niet de originele versie stond van « Endless love » (met Lionel Richie van The Commodores erbij dus) en zie, daar pakt Diana’s oude firma met een dubbele verzamelaar uit waarvan deze versie de lijsttrekker is. De echte geest van de vrije onderneming ! Overigens moet Capitol (Diana’s huidige firma) niet janken, want « Why do fools fall in love » schijnt er na een valse start toch te komen. En het uitstekende promotie-filmpje is daar zeker niet vreemd aan.
Tweede mogelijkheid. Diana Ross is op de kop tien jaar solo en dat hoort gevierd met een dubbelaar. « All the great hits » heet die en dan ga je natuurlijk onmiddellijk zitten vitten op die « all ». Wat zeg ik ? Vitten ? Vitten zou zijn wanneer je het de firma kwalijk neemt dat een paar oude Supremes-hits ontbreken (zoals « Where did our love go », « Baby love » en « Stop in the name of love »). Vitten is echter niet : zeggen dat het niet eerlijk is deze Supremes-verzameling aan te kondigen als een medley, terwijl er niets anders is gedaan dan de originele nummers op een soms min soms meer geslaagde manier aan mekaar plakken. En vitten is vooral niet uitroepen waar g.v.d. haar mooiste solo-prestatie « I’m still waiting » uit 1971 naartoe is !
Maar verder zijn er allemaal. Van de mindere uitstap met de Chic-producers in 1980 (met toch schitterende percussie op « I’m coming out ») naar de gevoelige ballads waarin Diana zo uitmunt : « It’s my turn », « Do you know where you’re going to », « Reach out and touch », « Ain’t no mountain high enough » of « Remember me ».
Net als Elton John denkt Diana Ross dat ze twee maal Vorst-Nationaal aankan. Vandaar dat ze er zowel op maandag 14 als op dinsdag 15 juni te zien is telkens om 20.30 u. Voor beide dagen zijn enkel genummerde en gereserveerde zitplaatsen voorhanden. Bestelformulieren worden op aanvraag naar belangstellenden opgestuurd. Telefoneren naar 031/30.18.92 of 93 (weekdagen tussen 10 en 18 u) of schriftelijk aanvragen bij Lion Concerts, Koninklijke Laan 7, 2600 Berchem.
Naar aanleiding van deze concerten heeft de vroegere platenfirma van Diana, Motown, een oude (1976) dubbele live-elpee opnieuw uitgebracht (An evening with Diana, Motown 428008) en alhoewel de nieuwe show uiteraard totaal andere nummers zal bevatten, kunnen we hieruit toch afleiden wat Diana Ross zo allemaal doet op een podium.
Zo is er eerst natuurlijk de pompeuze opening met een aantal « klassiekers » (Lady is a tramp, Smile, Send in the clowns), waarna ze een nogal lang verhaaltje vertelt en zingt voor de/haar kinderen (The Point, geschreven door Harry Nilsson), gevolgd door een ode aan (inclusief op scène « imitatie van ») « the working girls » : Billie Holiday, Joséphine Baker, Ethel Waters en Bessie Smith. Dit is Ross op haar best en op dat niveau gaat ze door met een « Motown-story » en (natuurlijk) een bloemlezing uit het Supremes-werk. De finale (op muziek van Marvin Hamlisch) is dan weer te groots opgevat, too big, te Amerikaans, net als de geprefabriceerde bindteksten.
En voor de rest staat Diana ook nog twee uur mooi te wezen natuurlijk. Maar dát is voor een volgende keer…
Voor de derde opeenvolgende maal (Elton John, Stones en nu Diana Ross) kwamen we op een vreselijke plaats terecht. Je kan je daaraan ergeren als recensent natuurlijk omdat je op die manier niet behoorlijk kunt werken, maar je kan andersom ook oordelen dat zo’n duizendtal toeschouwers net zo goed op die duiventil in Vorst-Nationaal horen te zitten en die moeten er dan nog gemiddeld een vijfhonderd frank voor neertellen. Maar daar word je alleen nog meer verbitterd door.
Je moet je een verrekijker aanschaffen, hoor ik een slimoor verkondigen. Maar ik héb iets tegen « concerten » (?) die je enkel op die manier kunt meemaken. Bij de Stones is dat nog niet zo erg, die zijn op massaspektakels á la Nürnberg ingesteld, maar als je zoals Diana Ross enkel voor de mensen op het parterre optreedt dan wordt het natuurlijk helemaal om te huilen.
Dat je haar niet hóórt (vooral niet omdat ze zelfs bij poëtische nummers als « Mahoganny » het publiek aanzet om mee te brullen en, liefst tégen het ritme in, in de handen te klappen), dat is nog het minste, dan leg je thuis nog maar eens een plaat op, maar het meest waren we gefrustreerd omdat we verstoken bleven van Diana’s schoonheid.
Hoe je het ook draait of keert (en dat doet ze !), het blijft een feit dat ze zich situeert in de lijn van Billie Holiday en andere « working girls ». Dat m.a.w. de nightclubsfeer tastbaar aanwezig is in de maniertjes (gestileerd maar niet minder provocerend) en in de schitterende maar schaarse kledij.
Maar een concert ? Alweer hysterie, ja, zij het anders dan bij de Stones (uiteraard !). Slechts twee ontroerende momenten : « Endless love », vlekkeloos gezongen (want dat kan ze dus óók) en het publiek voor één keer muisstil, en de niet-geënsceneerde ontmoeting met belastingballing Marvin Gaye uit Oostende, die even op het podium mocht komen. Helaas, een session met Diana (b.v. « It takes two » of « I heard it through the grapevine ») zat er niet in, dat riskeren dergelijke vedetten zich niet. En daarom hou ik er ook niet zo van. Ach, Raymond van het Groenewoud ligt nog geen jaar stil en ik mis hem reeds.
Maar verder is Diana Ross een dame voor wie wij onze pet afdoen. En nog heel wat meer als het moet.
Referenties
Ronny De Schepper, Een Ross is er twee waard, De Rode Vaan nr.51 van 1981
Jan Segers, Diana Ross komt naar Vorst, De Rode Vaan nr.24 van 1982
Jan Segers, Diana Ross in Vorst, De Rode Vaan nr.26 van 1982
Diana Ross, All the great hits. Motown VG 306 428007.
dagelijks iets degelijks 