Ex-veldrijder Kevin Pauwels (foto Jean-Paul Van der Elst) viert vandaag zijn 35ste verjaardag.

“Ik kan het allemaal nog moeilijk opbrengen,” aldus een voor één keer eens spraakzame Kevin Pauwels. “De trainingen, maar ook de wedstrijden. Die zijn plezant als het goed gaat, maar niet als je rondrijdt zoals ik dit seizoen vaak heb gedaan. Ik won ook nog in Hasselt en in Zonnebeke. Dit was dus niet het jaar te veel. Maar misschien zou volgende winter dat wel geworden zijn. Nu al waren er naast die drie zeges te weinig andere goeie prestaties.”
Hoe zijn toekomst eruit zal zien, is nog niet duidelijk. De Kalmthoutenaar kreeg van zijn huidige werkgever een voorstel om als mecanicien in dienst van het team te treden maar daar wil hij nog eens over nadenken. Pauwels investeerde de voorbije jaren in vastgoed en zal zich financieel niet al te veel zorgen hoeven te maken.
Kevin Pauwels (°12 april 1984) is afkomstig uit Kalmthout. Hij is de jongere broer van Tim Pauwels, die op 26 september 2004, tijdens een veldrit in Erpe-Mere overleed ten gevolge van een hartaderbreuk. Op dat moment was hij reeds mijn favoriete veldrijder (Kevin, bedoel ik), omdat hij op zo’n aandoenlijke manier vaak niet uit zijn woorden geraakte. Later zou dat een beetje verbeteren, maar hij zal altijd een man van weinig woorden blijven. Ook zijn grootmoeder was een legendarisch figuur.
Kevin Pauwels werd in 2002 Belgisch juniorkampioen en wereldkampioen veldrijden in Zolder. In de daaropvolgende zomer reed hij drie MTB-wedstrijden, waaronder het Belgisch kampioenschap in Frasnes-lez-Anvaing. Dit laatste kampioenschap won hij.
Twee jaar later werd hij opnieuw wereldkampioen veldrijden, deze keer bij de beloften in Pontchâteau. Hierna werd hij actief bij Fidea Cycling Team.
In zijn laatste seizoen bij de beloften won hij vijf wedstrijden en de eindstand in de Wereldbeker. Ook op de weg was hij dat jaar winnaar in Libin en de ronde van Luik. In september 2006 maakte hij de overstap naar de elite.
Sinds het seizoen 2008-2009 was Marc Herremans zijn trainer. Het ging nóg beter met Pauwels en in 2008 behaalde hij zijn eerste grote overwinning bij de profs in de Vlaamse Druivenveldrit van Overijse. Een jaar later volgde er een solo-overwinning in de wereldbeker van Heusden-Zolder.
In het seizoen 2010-2011 behaalde Pauwels vijf overwinningen. Ook op de kampioenschappen presteerde hij goed met een derde plek op het BK en WK.
Hij sloot het seizoen af met 21 podia en top vier noteringen in alle regelmatigheidscriteria en in de UCI-ranking.
In maart 2011 wisselde Kevin Telenet-Fidea om voor Sunweb-Revor. Enkele maanden later werd hij in Halle Belgisch kampioen mountainbike, het begin van een superseizoen. Het seizoen begon met de zege in Erpe-Mere en gedurende het seizoen volgde er nog tien andere.
Naast zijn elf zeges stond Kevin Pauwels twintig keer op het podium, werd UCI-leider en greep de eindzege in zowel de GVA-Trofee als de Wereldbeker. Bij Sunweb-Revor waren ze zeer tevreden over de prestaties van Pauwels. De Kalmthoutenaar zag zijn lopende contract opengebroken, verbeterd en verlengd worden met twee jaar.
Ook in de daaropvolgende zomer presteerde Kevin Pauwels op een hoog niveau, met een tweede plaats in de koninginnenrit van de Ronde van België en opnieuw de Belgische mountainbiketitel. De man uit Kalmthout jaagde ook, weliswaar zonder succes, zijn Olympische mountainbikedroom na.
Seizoen 2012-2013 werd niet het seizoen van Kevin Pauwels. Ondanks zijn vijf prachtige zeges, bleef er een wrange nasmaak. Heel het jaar door werd Pauwels geplaagd door een mysterieuze haperende ketting, waardoor hij niet enkel zeges zag gaan vliegen, maar ook in de eindklassementen en op het WK niet meespeelde.
Het jaar nadien was ook niet het seizoen van Kevin Pauwels. Toch haalde hij twee overwinningen. In zijn thuisgemeente Kalmthout won hij de laatste editie van de Bosduincross. In de eindejaarsperiode kon hij ook de vernieuwde Bpost Bank Trofee van Essen op zijn naam schrijven. Op het WK in Hoogerheide greep hij het brons.
In 2014-2015 zagen we weer de Kevin van weleer. Door een nieuwe begeleiding kon hij weer aan zijn terugkeer naar de top werken. Het seizoen begon nog rustig, maar vanaf zijn zege in de Superprestige van Zonhoven was de oude Kevin weer terug. De overwinningen volgden in snel tempo. Hij hield zijn niveau aan tot op het einde van het seizoen. Met acht overwinningen en minstens dubbel zo veel podiumplaatsen, deed Kevin het ook goed in de klassementen. Hij boekte voor de tweede keer de eindzege in de Wereldbeker en was ook tweede in de Superprestige en Bpost Bank Trofee. Ondanks de opmars van de jonge talenten Mathieu Van Der Poel en Wout Van Aert, kon hij het seizoen afsluiten op de eerste plaats in het UCI-klassement.
In 2015-2016 won hij in Ruddervoorde, Niel en Oostmalle. Hij werd tweede in de Bpost Trofee en derde in de Wereldbeker en op het wereldkampioenschap. De derde plaats werd ook zijn positie in het UCI-klassement achter de twee nieuwe jonge goden.
In 2016-2017 behaalde hij geen overwinning, maar toch kon hij zijn plaats als “de beste na Van der Poel & Van Aert” handhaven. In het seizoen 2017-2018 ging het echter verkeerd. Zijn manager Jurgen Mettepenningen wilde dat hij “agressiever” zou koersen, maar door rugklachten was net het omgekeerde waar: Kevin Pauwels haalde geen enkele podiumplaats en was meestal slechts in strijd voor de tiende positie…
Pas op 1 december 2018 kon hij de Soudal Cross in Hasselt winnen. De veldrijder van Marlux-Bingoal was in afwezigheid van de absolute toppers de beste op de omloop waar hij in 2010, 2011 en 2014 ook al eens won. Pauwels’ laatste zege in het veld dateerde van februari 2016, toen vierde hij in Oostmalle. In januari 2019 heeft hij dan zijn tweede zege van het seizoen geboekt: in de modder van Zonnebeke haalde de 34-jarige crosser in de voorlaatste ronde de ontsnapte Tom Pidcock (19) terug. Diether Sweeck reed naar de derde plaats. Het dient gezegd dat de Belgische WK-selectie en Mathieu van der Poel ontbraken in deze 35e Kasteelcross.
Daarna heeft hij de Sluitingsprijs in Oostmalle gewonnen, de laatste cross uit zijn carrière. De 34-jarige Pauwels haalde het na een solo die hij net voor de slotronde opzette, nadat Belgisch kampioen Toon Aerts ten val was gekomen. Die werd tweede, voor Tom Meeusen. De Nederlander Lars van der Haar finishte als vierde voor Laurens Sweeck. Pauwels werd na afloop uitvoerig gevierd. (Wikipedia)