Tag: Conner Rousseau

Freddy Willockx (1947-2024)

Freddy Willockx (1947-2024)

“Op zaterdag 15 juni 2024 is Freddy Willockx plots onwel geworden en overleden bij hem thuis”, meldt stads- en partijgenoot Conner Rousseau, die wordt gezien als de ‘politieke kleinzoon’ van Willockx. Zelf ken ik Freddy Willockx het beste in de tijd dat hij minister van PTT was in de regering-Martens IV. Bij die gelegenheid werd de Wase Persclub op zijn kabinet uitgenodigd en zijn we met zijn allen samen ergens op zijn kosten (nou ja) gaan eten in een Brussels restaurant. In diezelfde periode heb ik hem ook uitgenodigd als gastspreker op onze Boon-herdenking in Temse (zie bovenstaande foto en onderstaand artikel). Hoofdredacteur Piet Lampaert van De Rode Vaan is hem eveneens in die periode gaan interviewen en begroette hem met de historische woorden: “Wij komen u eens aan de tand voelen.” Zelf zal Freddy wellicht betere herinneringen hebben aan een ontmoeting met prinses Diana, waarmee Mark Uytterhoeven dan weer uitgebreid de draak stak in “Alles kan beter”…

Lees verder “Freddy Willockx (1947-2024)” →

De peperbus van nonkel Miele (63): de rode draad van het sociaal verzet

De peperbus van nonkel Miele (63): de rode draad van het sociaal verzet

De tijden van relatieve sociale rust zijn wellicht voorbij. Je hoeft er geen hooggeschoolde voor te zijn om te zien welke monsterlijke beleidsrecepten er op de werkende bevolking worden losgelaten, en dit al decennia. In 2000 schreef wijlen prof. Jaap Kruithof in zijn vuistdik boek ‘Neoliberalisme’ dat armoede en sociale ongelijkheid (burger)oorlog en fascisme zullen uitlokken. Lopen we, met de fanfare van de entertainmentindustrie op kop, lachend en huppelend naar de zelfdestructie? Of is het sociaal verzet onze hoop in bange dagen?

Lees verder “De peperbus van nonkel Miele (63): de rode draad van het sociaal verzet” →

De peperbus van nonkel Miele (46): democratie van de schone schijn

De peperbus van nonkel Miele (46): democratie van de schone schijn

Met veertig jaar lang beukende neoliberale vloedgolven is de democratische staat vandaag een residu, een Hollywood-façade geworden. Achter de façade wordt het spel gespeeld van de lobby’s en ondemocratische cenakels van de superrijken of de plutocratie. De covid-pandemie, de koopkrachtcrisis, geld voor wapens en geen euro voor de extra noden in de sociale zorg, het grof spel van het kapitaal tegen de 9.000 Delhaize werknemers: dat, en nog veel meer, heeft mensen de ogen geopend. Zij willen af van de schone schijn democratie. Enquêtes in Vlaanderen wijzen erop dat vele kiezers dit doorhebben en hun kiesgedrag aanpassen.

Lees verder “De peperbus van nonkel Miele (46): democratie van de schone schijn” →