Twintig jaar geleden: première van “Good night and good luck”

Op 31/03/2010 zag ik “Good night and good luck” een film van George Clooney uit 2005. Het was zijn derde film als regisseur. De productie werd genomineerd voor zes Oscars, waaronder die voor beste film, beste regisseur, beste hoofdrolspeler (David Strathairn) en beste origineel scenario, maar kon geen enkele ervan verzilveren…

Good Night, and Good Luck is een historische dramafilm over het Amerikaanse televisienieuws, geregisseerd door George Clooney, met in de hoofdrollen David Strathairn, Patricia Clarkson, Jeff Daniels, Robert Downey Jr. en Frank Langella, en natuurlijk Clooney zelf. De film werd ook geschreven door Clooney samen met Grant Heslov en portretteert het conflict tussen de ervaren journalist Edward R. Murrow (Strathairn) en de Amerikaanse senator Joseph McCarthy van Wisconsin, met name met betrekking tot de acties van de anticommunistische senator met de Senate Permanent Subcommittee on Investigations.

De film behandelt de paranoïde sfeer in Amerika in de hoogtijdagen van Joe McCarthy. Presentator Edward R.Murrow van de televisiezender CBS bindt de strijd aan met de valse beschuldigingen en lastercampagnes van McCarthy. Uiteindelijk komt McCarthy ten val, maar Murrow betaalt ook een prijs. Zijn nieuwsshow is te controversieel voor adverteerders, en hij wordt wegbezuinigd ten gunste van goedkoop entertainment.

Clooney had journalistiek gestudeerd aan de universiteit en was dus goed thuis in het onderwerp. Zijn vader, Nick Clooney, was jarenlang televisiejournalist en stelde zich in 2004 ook kandidaat voor het Congres. George zelf verhypothekeerde zijn eigen huis in Los Angeles om de film te kunnen maken. 

Clooney en producer Grant Heslov besloten om alleen archiefbeelden van Joseph McCarthy te gebruiken voor zijn vertolking (*). Omdat al die beelden zwart-wit waren, bepaalde dat het kleurenschema van de film. Hoewel uitgebracht in zwart-wit, werd hij gefilmd op kleurenfilm, maar op een grijstintenset, en werd het tijdens de postproductie kleurgecorrigeerd naar zwart-wit. Het richt zich op het thema van mediaverantwoordelijkheid en behandelt ook wat er gebeurt als Amerikaanse journalisten hun afkeuring uiten over het overheidsbeleid. De film ontleent zijn titel aan de zin waarmee Murrow zijn uitzendingen routinematig afsloot.

Een kleine jazzcombo rond zangeres Dianne Reeves werd ingehuurd om de soundtrack voor de film op te nemen. De film was een kassucces en kreeg lovende kritieken voor Clooney’s regie, het script, de cinematografie, het productieontwerp en de acteerprestaties (vooral die van Strathairn). De film werd genomineerd voor zes Academy Awards, waaronder Beste Film, Beste Regisseur en Beste Acteur voor Strathairn.

Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)

(*) Eén klacht over de film onder het testpubliek was dat zij vonden dat de acteur die McCarthy speelde te overdreven was, zonder zich te realiseren dat de film daadwerkelijk archiefbeelden van McCarthy zelf gebruikte.