Flaco Jimenez (1939-2025)

Raymond Thielens meldt me dat Flaco Jimenez is overleden. We zijn allebei grote fans van één van de grondleggers van de Tex-Mex muziek…

Leonardo Jimenez (“Flaco” betekent “mager”) werd geboren in San Antonio. Hij is dus een duidelijk voorbeeld van een Tejano-muzikant uit het grensgebied van Texas en Mexico. Hij was vooral vaardig op de knopaccordeon. De vader van Flaco, Santiago Jimenez Sr., waarmee Flaco al samen speelde op zevenjarige leeftijd, was één van de ontdekkers van de conjunto of norteno muziek. Door het toelaten van allerlei andere muziekstijlen is de benaming nu Tex-Mex muziek.
Met de groep Los Caporales speelde Flaco lange jaren in de omgeving van San Antonio en hij nam al grammofoonplaatjes op toen hij nog maar vijftien jaar was.
In 1960 trad hij enkele jaren op met Doug Sahm (beter bekend van Sir Douglas Quintet). Daarna ging Flaco naar New York en speelde daar met Dr.John, David Linsey, Peter Rowan, Ry Cooder en met Bob Dylan.
Ry Cooder hielp hem aan een bredere bekendheid waardoor Flaco geregeld buitenlandse tournees maakte en een graag geziene medewerker is bij opnames van andere muzikanten. Samen met Freddy Fender, Augie Meyers en Doug Sahm speelde hij in de superband Texas Tornados en in 1996 kregen zij een Grammy in de categorie Best Tejano Performance. In 1986 won Flaco een Grammy Award met een lied van zijn vader Ay Te Dejo En San Antonio.
Flaco speelde ook met Los Super Seven samen met David Hildago en Cesar Rosas (Los Lobos), Joe Elly, Ruben Ramos en Rick Trevino. Één van zijn laatste CD’s is Squeeze Box King.
In 1989 maakte hij een tournee door Nederland met de Limburgse band Rowwen Heze en daarover bracht Theo Buiting dan weer verslag uit:

Volgens mijn bescheiden mening begon de ontluiking van de band Rowwen Hèze in de Effenaar op 30 juni 1989. Ze traden toen op in het voorprogramma van Flaco Jimenez. De conjunto van FJ had een dik probleem toen, want de drummer was pleite. Die was al een paar dagen aan de rol met een wulpse blonde Hollandse schone. Onvindbaar. Daarom “moest” de drummer van RH diens plaats maar even innemen. Martin Rongen (in Horst-America een familienaam met een gouden muzikale klank) zweette peentjes bij al die voor hem zo moeilijke rancheros en cumbias. Gelukkig zat ie in een Hawaii-shirt en korte broek, dat koelde wat. Na afloop belandde ik -op voorspraak van de imposante baseplayer uit de conjunto- samen met mijn zuster (inmiddels helaas overleden) die een groot fan van FJ was in de kleedkamer. Alwaar iedereen al “zo zat as un pinneke” was. Er werd nog volop gezongen en vooral door gezopen. In haar zenuwen, misschien ingegeven door zijn oneerbare voorstellen , liet mijn zuster een volle tray bier over de broek van FJ vallen. Het deerde hem niet. Wellicht ligt daar de kiem van de biergooitraditie bij de RH concerten:-). Ik geloof dat Rongen de volgende ochtend weer om 6 uur in de bakkerij moest staan. Al bij al een gedenkwaardige avond. Het wat zurige verslag in het Eindhovens Dagblad van Burema namen we maar op de koop toe.