Tadej Pogacar (foto Jean-Pierre Verstraete) heeft de UAE-Tour gewonnen. En zoals gewoonlijk gebeurde dat met panache: zijn vierde zege op de Jebel Jais, een waaier opzetten, ja zelfs domweg demarreren tijdens een “onnozele” vlakke rit. Ik vond het allemaal geweldig. Zo niet echter Wim Vos in de Gazet van Antwerpen. Hij vertelt daarin het volgende verhaal:
“Wie meende of hoopte dat de Sloveen zijn almacht bij de jaarwisseling was kwijtgespeeld, is eraan voor de moeite. Op de massasprinten na – hun sprinter Molano viel al in rit 1 uit – hadden Pogacar en UAE de wedstrijd volledig onder controle. Zodanig dat het in het peloton zelfs ergernis wekte. Vooral de wijze waarop Pogacar en zijn ploegmaat Domen Novak in de vlakke vrijdagrit een aanval inleidden, werd niet gesmaakt. Even schetsen. Er was net een ‘plaspauze’ geweest, Pogacar had als eerste zijn ding gedaan, waarna een groot deel van het peloton hem gevolgd was. Die renners – de latere ritwinnaar Tim Merlier was een van hen – waren nog volop aan het terugkeren toen Pogacar wel al vooraan was teruggekeerd en plompverloren in de aanval ging. En dat doe je dus niet, aldus een ongeschreven wielerwet. Plots moesten de sprintersploegen tot hun ergernis vol aan de bak. Binnen UAE was naderhand te horen dat het om een uit de hand gelopen grap ging. Niet kwaad bedoeld.”
Wim Vos
dagelijks iets degelijks 
Ach ja, ik vond die actie wel leuk. Het bracht wat leven in het peloton en hij kan het zich veroorloven want wie doet hem wat? Het bewijst ook wel dat hij nog altijd iets van dat speelse in zich heeft en dat is toch leuk?
LikeLike
Mijn visie: de man irriteert me ook. Waar ik vroeger met veel plezier een ronde volgde, is het plezier er sinds vorig jaar af. Hij maakt door zijn suprematie de populariteit van het wielrennen als topsport kapot. Een groot kampioen (Coppi, Anquetil, Hinault, Merckx, enz.) houdt rekening en heeft respect met zijn tegenspelers, zodat elk van hen zich kan profileren op de domeinen die hun liggen. Pogacar doet alsof hij iedereen wil belachelijk maken. Ik hoop dat hij binnenkort tot inkeer komt. Hopelijk niet na detectie een nieuw uitgevonden dopingsproduct).
LikeLike
Je kan moeilijk stellen dat Kannibaal Merckx rekening hield met de anderen, zelfs in de kermiskoersen was hij eerzuchtig. Een capaciteit van echte winnaars, liever dat dan Gent Wevelgem weggeven aan een ploegmaat.
LikeLike
Hopelijk komt hij niet af met ‘fair play’ op het moment dat het voor hem eens wat minder zal gaan en men hem van hetzelfde laken een broek geeft.
Remember hoe Valverde in de Tour de France eens minuten aan zijn broek kreeg.
LikeLike
Als je een maat groter bent dan de rest, is het lastig kersen eten. Want gauw is het teveel van het een, of te weinig van het ander.
Binda verdiende bakken met geld door niet te starten – het is saai als jij meedoet, je bent te goed want je kan elke dag winnen en overal, ze kopen onze gazet amper nog, sprak de organisatie en kocht hem af.
Anquetil werd verguisd bij een surplus aan kwaliteit, liever zag men tijdgenoot Poupou rijden, die leed tenminste zichtbaar, Anquetil niet. Overigens reed Raymond slechts een fractie van de zegelijst van Maitre Jacques bijeen, alleen sporadisch bleek hij een serieuze concurrent. Maar ja, Fransen zien nu eenmaal liever underdogs aan het werk, theatrale onderhonden al helemaal, Voeckler was toch ook zoiets, met dat verwrongen kopje en vervelende tongetje, net als Virenque een karikatuur van zichzelf… vleesgeworden stripfiguren.
De latere Baron en grootsten van al oogstte zowel waardering en ergernis, de dominantie was te compleet, de zeges waren te talrijk en op alle gebied, wat een eentonigheid.
Hinault was een mooi leider en ambassadeur van de sport, een dominante alleskunner bovendien, hem zeggen we echter na deel te zijn geweest van een wat zwakkere generatie, waarin de populariteit van de sport fors inboette: ook niet goed.
Indurain daarentegen, de Zwijger van Navarra, had jaarlijks een veel te klein en uitgekiend programma en vertelde nooit eens iets boeiends, o jee toch, wat moeten we met zo’n kampioen, behalve enorme macht en ongekende vermogens op de pedalen gaat er niets van hem uit, en erger: hij toont zich slechts anderhalve week per jaar en ook dan alleen dominerend in het tijdrijden.
De Texaan dan weer had praatjes en charisma voor tien, maar reed ook liever trainingstochtjes in zijn thuisland, dan een uitvoerig programma hier in de bakermat, is dat nu een kampioen, we zien hem amper, het verveelt, dien rotvent, de Tour is ook om uw bakkes aan te verkrampen door al het gegeeuw, steeds hetzelfde, jaar na jaar na jaar…
Nu hebben we een hoge boom die een sportvreugde en frisheid uitstraalt die we zelden eerder zagen, die graag koerst en zichzelf blijft heruitvinden, zich nu ook als massasprinter en linkebal toont. Volgend jaar veldrijder en mountainbiker? Het is geen wonder, zijn metabolisme is bovenmenselijk; het is geen wonder, hij zal wel zwaar gedoped zijn met spul uit de toekomst; het is geen wonder…
Het zal zijn tot hij weer mooi verliest – want dat kan hij ook, prachtig verliezen -, dat zijn gulzigheid wrevel opwekt.
LikeGeliked door 2 people
Als je een maat groter bent dan de rest, is het lastig kersen eten. Want gauw is het teveel van het een, of te weinig van het ander.
Binda verdiende bakken met geld door niet te starten – het is saai als jij meedoet, je bent te goed want je kan elke dag winnen en overal, ze kopen onze gazet amper nog, sprak de organisatie en kocht hem af.
Anquetil werd verguisd bij een surplus aan kwaliteit, liever zag men tijdgenoot Poupou rijden, die leed tenminste zichtbaar, Anquetil niet. Overigens reed Raymond slechts een fractie van de zegelijst van Maitre Jacques bijeen, alleen sporadisch bleek hij een serieuze concurrent. Maar ja, Fransen zien nu eenmaal liever underdogs aan het werk, theatrale onderhonden al helemaal, Voeckler was toch ook zoiets, met dat verwrongen kopje en vervelende tongetje, net als Virenque een karikatuur van zichzelf… vleesgeworden stripfiguren.
De latere Baron en grootsten van al oogstte zowel waardering en ergernis, de dominantie was te compleet, de zeges waren te talrijk en op alle gebied, wat een eentonigheid.
Hinault was een mooi leider en ambassadeur van de sport, een dominante alleskunner bovendien, hem zeggen we echter na deel te zijn geweest van een wat zwakkere generatie, waarin de populariteit van de sport fors inboette: ook niet goed.
Indurain daarentegen, de Zwijger van Navarra, had jaarlijks een veel te klein en uitgekiend programma en vertelde nooit eens iets boeiends, o jee toch, wat moeten we met zo’n kampioen, behalve enorme macht en ongekende vermogens op de pedalen gaat er niets van hem uit, en erger: hij toont zich slechts anderhalve week per jaar en ook dan alleen dominerend in het tijdrijden.
De Texaan dan weer had praatjes en charisma voor tien, maar reed ook liever trainingstochtjes in zijn thuisland, dan een uitvoerig programma hier in de bakermat, is dat nu een kampioen, we zien hem amper, het verveelt, dien rotvent, de Tour is ook om uw bakkes aan te verkrampen door al het gegeeuw, steeds hetzelfde, jaar na jaar na jaar…
Nu hebben we een hoge boom die een sportvreugde en frisheid uitstraalt die we zelden eerder zagen, die graag koerst en zichzelf blijft heruitvinden, zich nu ook als massasprinter en linkebal toont. Volgend jaar veldrijder en mountainbiker? Het is geen wonder, zijn metabolisme is bovenmenselijk; het is geen wonder, hij zal wel zwaar gedoped zijn met spul uit de toekomst; het is geen wonder…
Het zal zijn tot hij weer mooi verliest – want dat kan hij ook, prachtig verliezen -, dat zijn gulzigheid wrevel opwekt.
LikeLike