De film “Verführung: die grausame Frau” van Elfi Mikesch en Monika Treut hoort in het zogenaamde “feministisch sadomasochisme” thuis.
Wanda (Mechthild Grossman), een mysterieuze meesteres, opent een galerie voor SM-erotiek. Zij is leidster van een ensemble, “een groep klerken die hun privé-perversies kunnen tonen in haar show,” zoals de journalist Marsch (Udo Kier) het formuleert. Ook hij ontkomt echter niet aan “praktijkervaring” als slaaf Gregor. Op een bepaald moment weet hij zijn meesteres echter niet meer te boeien en zij zegt dat het spel is afgelopen, net zoals ze de levens dicteert van de logé Justine (Sheila McLaughlin), het kamermeisje Friederike (Georgette Dee) en zelfs van Caren, haar geliefde (Carola Regnier).
De film ging in 1985 in première als onderdeel van het Forum van het Internationale Filmfestival van Berlijn (van 15 tot 26 februari). “Dankzij de talloze subtiele nuances in haar stem, gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal is actrice Mechthild Grossmann niet zomaar een sterke vrouw. Het is alsof ze soms de gendergrenzen volledig overstijgt. Ze is de absolute heerseres van de film geworden. Seduction: The Cruel Woman is, zonder twijfel, haar meest boeiende werk.” Aldus Wolfgang Würker in de Frankfurter Allgemeine Zeitung. En zijn collega van The New York Times besluit met: “Een provocerende mix van Fassbinder en cabaret!”
Een opmerkelijk verschijnsel dus, des te meer daar de overgrote meerderheid van die vrouwen in de masochistische component is geïnteresseerd. Nochtans zou je verwachten – zeker in de semifeministische kringen waarin SM wel eens wil gedijen – dat deze vrouwen rebelleren tegen het rollenpatroon dat op die manier doorwerkt. Zo zijn er b.v. de kunstwerken van de Amerikaanse Kathe Burkhart. Zij inspireert zich op Liz Taylor (de rebelse zwartharige feeks), waarmee ze zich identificeert en die ze dan afbeeldt in schilderijen waarin ze door mannen wordt bedreigd. Enerzijds dus zeker als aanklacht bedoeld, maar daarnaast ook met een wellustig masochistisch genoegen. En Jenny Diski, de pleegdochter van Doris Lessing, debuteerde in 1986 (op 35-jarige leeftijd) met “Nothing Natural” (vertaald als “Onnatuurlijk”), een roman over een feministe met een sadomasochistische verhouding. Anderzijds beschrijft de Finse Anna-Leena Härkönen (°1965) in “Aquariumliefde” (1993) hoe haar hoofdpersonage Saara sadomasochistische fantasieën heeft, die voortspruiten uit haar frigiditeit. Ze zit met schuldcomplexen omdat haar vrijer, de lieve, zachtaardige Jouni, daardoor stilaan impotent wordt. Dit is dus wél het soort van soft-porno, waarvan feministen de muren oplopen en omgekeerd lust Anna-Leena hen ook rauw.
Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 