Accordeonist/componist Tuur Florizoone vierde vijf jaar geleden het twintigjarige bestaan van zijn trio Tricycle met een nieuwe cd ‘Zoom‘ en een tournee die hen op vrijdag 6 december naar De Centrale voerde in de Kraankindersstraat 2 te Gent (foto Tom Herbots).
Tuur Florizoone is zowat de ‘chouchou’ van De Centrale. Hij is er al voor de 15e keer te gast, steeds in andere bezettingen en projecten. Met Tricycle was het voor de eerste keer. Samen met zijn companen Philippe Laloy (saxen & fluit) en Vincent Noiret (contrabas) brengt Tuur Florizoone een unieke mix van jazz, wereldmuziek, filmmuziek en klassieke muziek.
Tuur Florizoone is bij het Gentse publiek ongetwijfeld bekend van zijn filmscore voor ‘Aanrijding in Moscou’ (2008), de door-en-door Gentse succesfilm van Christophe Van Rompaey, waarvoor Tuur de publieksprijs won op de ‘World Soundtrack Awards en ook genomineerd werd voor de Prijs van ‘Beste Muziek’ bij de Europese Filmprijzen. In opdracht van vzw Trefpunt produceerde hij in 2010 het fel gelauwerd mestiezenproject ‘Mixtuur’, over Congolese bastaardkinderen in Belgische pleeggezinnen, met hartverscheurende beelden van tristesse en melancholie. Als Brusselaar pendelt en fietst Tuur ook elke woensdag van het Sint-Pietersstation naar de Bijloke waar hij als docent ‘accordeonjazz’ geeft aan het KASK Muziekconservatorium.
Night Shift
In 2020 presenteerde hij in de Handelsbeurs te Gent zijn eerste solo-cd ‘Night Shift’. De titel ‘Night Shift’ is niet toevallig gekozen. Tijdens de eerste lockdown realiseerde Tuur zich dat de tijd rijp was voor een allereerste solo-cd. Dit na diverse producties in eigen beheer, en voor groepsprojecten waarbij hij als frontman of sideman betrokken was. De opnames gebeurden voornamelijk thuis, ‘s nachts terwijl de kinderen sliepen, want overdag eisten die al zijn aandacht op. Componeren, improviseren en opnemen gebeurde dus tijdens enkele ‘night shifts’, terwijl Tuur eigenlijk een ochtendmens is. De cd is zonder meer het resultaat van jaren solo optreden. Het contrast tussen live optreden en alleen in een studio zitten is groot. Daar zit geen publiek terwijl dat precies inspireert en motiveert. “Het was even zoeken naar een juiste balans tussen ‘mensen live verrassen’ en een muzikaal coherent verhaal brengen op het format van een opname. Daar is reflectie en tijd voor nodig”, aldus Tuur.
Filmische soundscapes
De solorelease is anders dan wat men van zijn groepswerk (en 10 cd’s) gewoon is, maar toch herkenbaar en Tuur-authentiek. Het merendeel van de composities is het resultaat van improvisaties – zeg maar ‘instant composities’ – tijdens nachtelijke opnames. De sterkte van Tuur, het componeren van herkenbare melodieën, maakt hier plaats voor een meer impressionistische benadering waar de melodie abstracter is, meer een soort ‘gevoel’. Het resultaat: 15 filmische en intimistische soundscapes, met af en toe accordeon-geproduceerde wind en percussie, die een hele wereld oproepen. De teneur is hoofdzakelijk ingetogen maar er zijn ook enkele opgewekte nummers en drie covers, waarbij To Autumn van Tuur zelf, Omdat ik van je hou van Raymond van het Groenewoud, en Je me suis fait tout petit van Georges Brassens.
“Als accordeonist ben ik echt gevormd door het samenspel met andere muzikanten en dat hoor je nu ook in mijn soundscapes. Alleen moest ik ditmaal met geen andere muzikanten rekening houden en de muziek hoefde ook niet gestructureerd te zijn zoals voor een groepsproject. Ik zie deze solo-cd dan ook als een ode aan het instrument accordeon maar ook aan hoe het voelt om eenzaam te zijn, bijvoorbeeld tijdens een lockdown,” aldus Tuur Florizoone.
Vergroeid met accordeon
Tuur is onafscheidelijk vergroeid met zijn chromatische accordeon van het gereputeerde merk Bugari. Het is nog steeds dezelfde instrument als van zijn aankoop in 1999, in het Italiaanse Castelfidardo. Hij is zo verknocht aan het instrument dat hij persoonlijke herstellers heeft in Italië, België en Parijs. Liever dan een gloednieuw exemplaar te kopen, heeft hij permanent een bedrag opzij staan om het instrument te laten herstellen. Deze accordeon heeft hem overal vergezeld op zijn avonturen, reizen, concerten, ontmoetingen… Het is het concertinstrument waarmee hij op het podium letterlijk verstrengelt. “Ik hou ervan de muziek en de diepste noten te voelen vibreren tegen mijn borstkas terwijl ik speel”. Hij geniet ervan dat het bij bepaalde noten of uithalen soms piept, zucht en kraakt, dat het m.a.w. ‘geleefd’ heeft en net daarom incorporeert hij die ‘imperfecties’ ook graag tijdens concerten en nu ook op zijn 1e solo-cd.
Pour la petite histoire…
Het hoofdinstrument van Tuur is altijd de piano geweest, waaraan hij zijn composities en arrangementen maakt. Als 14-jarige werd hij uitgenodigd om piano te spelen op een Hongaars jeugdfestival en met de drinkcentjes kocht hij zich ter plaatse een tweedehandsaccordeon. Op de terugrit terroriseerde hij zijn mede-busreizigers met pogingen om zichzelf ‘Marina’ aan te leren. Echt fatsoenlijk leerde hij accordeon spelen op 17, 18-jarige leeftijd toen hij in Brazilië een jaar op uitwisselingsprogramma was en veel op straat speelde. Het is daar dat men hem vroeg om eens ‘typisch Belgische muziek’ te spelen, wat hem tot nadenken stemde en later zou leiden tot zijn herkenbare mix van jazz, wereldmuziek, filmmuziek en klassieke muziek. Nog later, als 20-jarige student klassieke piano aan het muziekconservatorium van Brussel, begeleidde hij circusvoorstellingen in Duitsland, waarvoor hij zijn latere compagnons Vincent Noiret (contrabas) en Philippe Laloy (saxen en fluit) optrommelde, en met wie hij sinds 1999 het trio Tricycle vormt.
dagelijks iets degelijks 