Golden Boy is een Amerikaanse drama -romance sportfilm uit 1939, geregisseerd door Rouben Mamoulian en met in de hoofdrollen Barbara Stanwyck, Adolphe Menjou en William Holden. De film is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk uit 1937 van Clifford Odets.
De film vertelt het onwaarschijnlijke verhaal van de jonge, veelbelovende violist Joe Bonaparte (William Holden) die in financiële problemen zit en daarom besluit geld te verdienen als bokser, hoewel hij dan wel handblessures riskeert. Omwille van de ingrepen onder druk van de Hays Code ben ik wel verplicht in deze samenvatting enkele spoilers te steken. Zijn vader, Mr. Bonaparte senior (Lee J. Cobb), wil dat zijn zoon zijn muzikale talent blijft ontwikkelen en koopt hem een dure viool voor zijn 21e verjaardag. Maar Joe overtuigt de bijna failliete manager Tom Moody (Adolph Menjou) om hem zijn geluk te laten beproeven in het boksen en wint wedstrijd na wedstrijd. Wanneer zijn geweten hem begint te kwellen en hij twijfelt aan zijn beslissing om te gaan boksen, wordt Lorna Moon (Barbara Stanwyck), Moody’s vriendin, gestuurd om hem te overtuigen om te blijven vechten. Gangster Eddie Fuseli (Joseph Calleia) probeert een graantje mee te pikken en koopt Moody’s aandeel, waardoor de voorheen lieve Joe verandert in een hardvochtige bokser. Joe komt in de halve finale (van wat?) tegen Chocolate Drop (James “Cannonball” Green) te staan. Hij is vastbesloten om te winnen, maar wanneer hij zijn tegenstander in de tweede ronde knock-out slaat en hem doodt, veranderen zowel zijn als Lorna’s houding. Hij stopt met boksen en keert met Lorna terug naar zijn vader en zijn muziek.
In 1938 kocht Columbia de rechten op Odets’ toneelstuk voor $ 100.000, met de bedoeling een film te produceren met Jean Arthur in de hoofdrol en geregisseerd door Frank Capra. Acteurs die in aanmerking kwamen voor de rol van Joe Bonaparte waren onder meer John Garfield en Elia Kazan. Capra haakte echter af en de nieuw aangezochte regisseur Rouben Mamoulian toonde meer interesse in Holden nadat hij diens screentest had gezien. Onder de voorwaarden waaronder Holden contractueel van Paramount werd overgenomen, betaalde Columbia hem $ 25 per week.
De producenten waren aanvankelijk niet blij met Holdens werk en probeerden hem te ontslaan, maar Stanwyck stond erop dat hij behouden zou blijven. Negenendertig jaar later, toen Holden en Stanwyck samen presentatoren waren bij de Academy Awards van 1978, onderbrak Holden hun voorlezing van een lijst met genomineerden om haar publiekelijk te bedanken voor het redden van zijn carrière. In 1982 Stanwyck “returned the compliment” tijdens haar acceptatietoespraak voor een ere-Oscar tijdens de ceremonie van de Academy Awards van 1982, door over Holden te zeggen, die een paar maanden eerder bij een ongeluk was omgekomen: “Ik hield heel veel van hem en ik mis hem. Hij wenste altijd dat ik een Oscar zou krijgen. En dus vanavond, my golden boy, kreeg je je wens”.
Toneelschrijver Clifford Odets was naar verluidt ontevreden over de vele veranderingen die in de film waren aangebracht ten opzichte van zijn oorspronkelijke toneelstuk, deels vanwege de Motion Picture Production Code en deels vanwege het herschreven einde. Terwijl het toneelstuk eindigde met Joe en Lorna die aan hun problemen probeerden te ontsnappen maar omkwamen bij een auto-ongeluk, eindigt de film dus met Joe en Lorna die samen terugkeren naar Joe’s huis.
Het toneelstuk van Clifford Odets werd verder door de scenarioschrijvers van Columbia Picture ‘ontdaan van zijn linkse retoriek’. De film gaat b.v. niet in op de “raciale kwesties die inherent zijn aan het gevecht” waarin de blanke Bonaparte “Golden Boy” het opneemt tegen de Afro-Amerikaanse “Chocolate Drop”. Regisseur Mamoulian negeerde de grotere sociale problemen van de ‘moderne kapitalistische maatschappij’ en ging over tot het reduceren van het centrale thema tot de worsteling van het individu om ‘te kiezen tussen zijn spirituele of dierlijke impulsen’. Door een Faustiaanse deal te sluiten, verliest concertviolist Josef “Joe” Bonaparte “zijn ziel en richt hij vernietiging aan in de levens van anderen in zijn zoektocht naar zelfvervulling. Uiteindelijk blijft hij achter met een bijna ondraaglijke schuld. Ondanks een Hollywood-stijl happy end concludeert filmhistoricus Marc Spergel dat Golden Boy een voorbeeld is van Mamoulians misantropische visie die zijn thema’s beïnvloedt: een filmische metafoor die Hollywood definieert “als een plek waar artistieke gevoeligheid en waardering worden verspild aan mensen die alleen maar hunkeren naar brood en spelen…”
Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 