Jasper Philipsen (met Dirk De Wolf in Tenerife met dank aan John De Schepper) heeft nog nooit een massasprint in de Ronde van Frankrijk gereden buiten de vijf eersten (een val en een deklassering, allebei van dit jaar, niet meegerekend). En dan heeft hij in Saint-Amand-Montrond zijn zevende ritzege behaald na de saaiste rit aller tijden. Er zouden er nog twee volgen, maar door die declassering zou hij nooit in aanmerking komen om de groene trui van Biniam Girmay te bedreigen.
In 2015 werd Jasper Philipsen (Mol, 2 maart 1998) nationaal kampioen tijdrijden voor junioren. Later dat jaar werd hij in diezelfde discipline achtste op het Europese kampioenschap en zesde op het wereldkampioenschap. Een jaar later won hij de Guido Reybrouck Classic en E3 Harelbeke voor junioren, en verdedigde hij met succes zijn nationale tijdrittitel. Daarnaast werd hij dat jaar onder meer vijfde in Parijs-Roubaix voor junioren en elfde in de Omloop der Vlaamse Gewesten. Philipsen werd geselecteerd voor zowel de tijdrit als de wegwedstrijd op het wereldkampioenschap in Doha. Na de tijdrit, waarin hij de achttiende tijd neerzette, werd hij uitgeput en oververhit naar het ziekenhuis gebracht. Hoewel Philipsen fysiek in orde bleek te zijn, ging hij drie dagen later niet van start in de wegwedstrijd.
Op 1 april 2017 behaalde Philipsen zijn eerste UCI-zege bij de eliterenners. In de tweede etappe van de Triptyque des Monts et Châteaux bleef hij in de massasprint zijn landgenoot Milan Menten en de Nederlander Maarten van Trijp voor. Een dag later nam hij, dankzij een vijfde plaats in de individuele tijdrit, de leiderstrui over van Christopher Lawless. In de laatste etappe werd hij vierde, waardoor hij niet alleen het eindklassement, maar ook het punten- en jongerenklassement op zijn naam schreef. Na een tweede plaats in zowel de Ronde van Vlaanderen voor beloften als de ZLM Tour, won hij in juni een etappe in de Baby Giro. In het puntenklassement bleef hij Neilson Powless één punt voor. In juli won hij de tweede etappe in de Ronde van de Elzas, waarna hij de wegwedstrijd voor beloften op zowel het Europees als het nationaal kampioenschap reed. In de vijfde etappe van de Olympia’s Tour bleef hij Patrick van der Duin en Fabio Jakobsen voor in de massasprint. In oktober won hij de belofteversie van Parijs-Tours.
In 2018 werd Philipsen prof bij Hagens Berman Axeon. Hij behaalde dat jaar meerdere overwinningen, waaronder het eindklassement van de Triptyque des Monts et Châteaux en een etappe in de Baby Giro. In oktober kreeg hij een contract aangeboden bij UAE Team Emirates. Via deze ploeg maakt hij de overstap naar de World Tour. (Wikipedia)
Begin 2019 boekte Philipsen zijn eerste World Tour-overwinning. In de vijfde etappe van de Tour Down Under eindigde hij weliswaar tweede na Caleb Ewan, maar die werd gediskwalificeerd wegens onregelmatig sprinten. Philipsen bleef onder meer Peter Sagan, Danny van Poppel en Elia Viviani voor. In juli maakte hij zijn debuut in de Ronde van Frankrijk, waar hij na diverse ereplaatsen niet meer van start ging in de twaalfde etappe.
In 2020 stond er in de 3e rit van de Ronde van Limousin weer geen maat op de 22-jarige sprinter. Philipsen reed de nummer 2, de Brit Jake Stewart, op enkele meters. Met Benjamin Declercq (3e) en Piet Allegaert (4e) eindigden nog twee andere Vlamingen in de top 5.
Na zijn tweede plek in 2019 heeft Jasper daarna deze keer wel de rit naar Ardooie in de BinckBank Tour gewonnen. Nadat een zware valpartij het peloton had gehalveerd in de slotfase, kon de 22-jarige Vlaming Mads Pedersen en Pascal Ackermann aftroeven in de sprint.
Met een machtig eindschot knalde Jasper Philipsen op 6 november 2020 in Puebla de Sanabria naar zijn eerste zege in een grote ronde. Het jaar daarop zouden er nog twee volgen en in 2022 heeft hij zijn lading ereplaatsen eindelijk kunnen aftoppen met een ritzege in de Tour de France. Onze landgenoot was na een zoveelste uitputtingsslag de snelste in Carcassonne voor Wout van Aert en Mads Pedersen. Daarna won hij ook nog de slotetappe met finish op de Champs-Élysées (Sporza)
In het jaar 2023 zegevierde Philipsen negentien keer, twee meer dan de Sloveen Tadej Pogačar. Hiervan waren zeven eendagswedstrijden, waaronder de Scheldeprijs, Classic Brugge-De Panne, Parijs-Chauny en de Gooikse Pijl. Daarnaast won hij dus nog twaalf etappezeges in meerdaagse wedstrijden, hiervan waren er vier in de Ronde van Turkije en eveneens vier in de Ronde van Frankrijk. Zijn eerste ritsucces in deze Ronde van Frankrijk was in het Baskenland in de derde etappe. Hij was sneller dan onder andere Phil Bauhaus en Caleb Ewan. Naast zijn etappezeges en de winst van het puntenklassement verloor hij ook twee sprints, waaronder in de slotetappe van deze editie. Hierin moest hij landgenoot Jordi Meeus voor zich laten.
Op 16 maart 2024 won Philipsen de Italiaanse voorjaarsklassieker en Monument Milaan-Sanremo. In de eindsprint versloeg hij de Australiër Michael Matthews en de Sloveen Tadej Pogačar. Hij noemde het op dat moment de mooiste overwinning uit zijn wielercarrière. Vier dagen later won hij ook de Classic Brugge-De Panne.
Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 