Een voortdurende bron van vreugde voor de r.v.-redactie is de overvloed aan brieven, pamfletten, tijdschriften, aankondigingen e.d. die ons dagelijks bereikt van jeugdhuizen uit alle hoeken van het Vlaamse land. De jaren zeventig mogen dan al het weinig benijdenswaardige epitheton « der onverschilligheid » meegekregen hebben, dit is toch duidelijk een post-mei ’68-verschijnsel dat nog steeds floreert.
Alhoewel er voor zover wij weten geen cijfers over bestaan, zouden we mogen stellen dat het jeugdhuisbezoek niet afneemt. Misschien is het inderdaad wel zo dat de « adolescenten » onverschilliger geworden zijn dan hun voorgangers uit de jaren zestig, die we nu dus bij de « jonge volwassenen » kunnen rekenen, de « pubers » daarentegen (ja, ik weet het, het zijn ellendige benamingen, maar ze zijn nu eenmaal wetenschappelijk vastgesteld) vertonen steeds meer belangstelling voor deze vorm van ontspanning en sociaal leven. Dit is alleszins het geval bij het jarige « Schuurke » uit Harelbeke, waar men trouwens zal overgaan op een overkoepelend jeugdcentrum, waarin ’t Schuurke zelf de normale jeugdhuisfunctie zal blijven vervullen, naast andere afdelingen die zich resp. tot de min-zestienjarigen en de „oudere jongeren” (25-30 j.) zullen richten. ’t Schuurke als scharnier met andere woorden.
’t Schuurke dus, als eerste uit een rij. Inderdaad. Meer zelfs, Harelbeke lag een beetje te ver uit de weg, maar normaal zijn we van plan ook ter plaatse eens een kijkje te gaan nemen.
De rode vaan on the road. Bij de start hebben we ons echter nog even bediend van de uitvinding van de heer Bell. We hadden Frank, een peevee van ’t Schuurke, aan de lijn. Voor de dertigplussers : een peevee is een permanent verantwoordelijke.
— Een verwijt dat jeugdhuizen wel eens te incasseren krijgen is dat zij voor de jongeren enkel een toevluchtsoord zouden zijn, een soort romantische vlucht uit de realiteit dus.
Frank : Dan toch niet in ’t Schuurke. Het kernbegrip waar wij van uitgaan is « zelfrealisatie », m.a.w. de jongeren moeten het zelf waarmaken, wij zorgen enkel voor de accommodatie en begeleiding waar dat nodig blijkt en als ze daarom vragen. Want ze worden ook niet gedwongen. Maar door het principe van zelfbeheer, dat vanwege de stad aanvaard is, is er echt weinig kans dat de jongeren die het jeugdhuis bezoeken van de realiteit zouden vervreemd geraken. Daarvoor kunnen ze eerder terecht in een gewoon café.
— Dat zelfbeheer, wat houdt dat eigenlijk in ?
Frank : Wij werken met een stuurgroep van tien vaste leden en dan mag je rekenen dat er gemiddeld ook nog tien losse leden zijn. In principe heeft ieder lid dat de vergadering van de stuurgroep bijwoont stemrecht. Vroeger lag de gemiddelde leeftijd van deze stuurgroep vrij hoog (22-23 j.), zodat er wel eens spanningen optraden met jongeren, maar de laatste tijd nemen die zelf meer en meer actief deel aan de planning.
— Uit welk milieu komen de leden hoofdzakelijk ?
Frank : Vroeger waren het vooral studenten, maar nu ligt de nadruk op jonge arbeiders, jongeren die op hun 15 of 16 jaar zijn gaan werken of een technische opleiding hebben gevolgd.
— Jullie officiële opstelling is « een progressief socialiserend jeugdhuis » en als tweede “grote spelregel” staat er in jullie jaarverslag : “leder kan uitkomen voor zijn eigen mening, op de manier die het meest geschikt lijkt, voor zover dit het algemeen principe van vrije meningsuiting niet verhindert. Racistische en fascistische propaganda worden in die zin niet getolereeerd.” Heeft jullie dit nog geen moeilijkheden opgeleverd met VMO e.d. ?
Frank : Niet echt, neen. Ze hebben ons eens gevraagd een affiche over Rhodesië op te hangen en wij hebben dat geweigerd, maar nadat ze een pintje gedronken hadden zijn ze gewoon weer weggegaan.
— En andere georganiseerde benden ?
Frank : Een motorbende uit Kuurne is ons eens komen provoceren maar toen we er niet op ingingen is ook dat goed afgelopen.
— Wat gebeurt er als een enkeling amok maakt ?
Frank : Meestal komt dat dan door de drank. In zo’n geval wordt deze persoon door de verantwoordelijke van de stuurgroep verzorgd en eventueel naar huis gebracht. Slechts in allerlaatste instantie zouden wij er de politie bij halen. Dit is overigens nog nooit gebeurd.
— In jullie verslag lees ik ook dat jullie last hebben van roddelpraatjes, de kwaal van katholiek Vlaanderen…
Frank : Inderdaad. Oorspronkelijk was dat wegens onze kritische instelling tegenover de BSP-meerderheid in de gemeente en tegenover de CVP, nu is het vooral in verband met de seksuele voorlichting die wij geven. Ooit is de fantasie van een meisje zelfs eens op hol geslagen, wat een vroegere peevee voor de rechter bracht, maar hij werd uiteraard vrijgesproken. In ’t Schuurke wordt trouwens minder gevrijd dan in andere jeugdhuizen. Ik weet eigenlijk niet hoe dat zou komen.
— Een poging om iets te doen rond de problematiek van jonge werklozen is mislukt ?
Frank : Ja, wegens gebrek aan interesse van de werklozen zelf. Blijkbaar hadden zij er geen behoefte aan om uit hun situatie te geraken. Wij worstelen in onze streek nochtans met een tamelijk grote jeugdwerkloosheid.
— Hoe staat het met de verhouding tot endere jeugdhuizen in de buurt ?
Frank : Slecht. Dat beperkt zich tot eens een voetbalmatchke spelen of zo. Met sommige jeugdclubs, die eerder bijna parochiale centra zijn, zijn de verhoudingen zelfs gespannen.
Volhouden toch maar!
Ronny DE SCHEPPER
’t Schuurke, Marktstraat 100, 8730 Harelbeke, (056)71.33.94
dagelijks iets degelijks 