“Philips” (zo noemen echte Eindhovenaren de club) is landskampioen (foto NOS). Dat begrip hoor je niet meer zo vaak tegenwoordig. Het dateert uit vroeger dagen. Eigenlijk meer onze dagen. Waarmee meteen een punt gezet is.
In de stad kon je over de koppen lopen. Alle pleinen puilden uit. Er waren er genoeg die snipperdagen hadden opgenomen om erbij te zijn. Twee om te vieren en eentje extra om uit de kateren. Of je dan een echte trouwe supporter bent of niet, doet er even niet toe. Feest is feest.
In de zaterdagse Volkskrant is dan al een prelude op het kampioenschap verschenen. Een voorpublicatie uit een te verschijnen boek met als titel “ PSV de beste van de eeuw”. Geschreven door een roedel huis-journalisten onder het bezielend mentorschap van Willem Vissers.
Het artikel verhaalt over het oliemannetje van PSV, ene Mart van den Heuvel. Een prominente plaats krijgt de zoektocht naar een Pomeriaan-hondje voor de dochter van Hirving Lozano, de Mexicaanse spits. Een dwerghondje van € 2.500. Wie het breed heeft, laat het breed hangen zullen we maar zeggen. En ja dan tijg je als oliemannetje annex duvelstoejager naar Den Helder voor zo’n keffertje. Nooit gehoord van een Pomeriaan.
Mart van den Heuvel was ooit begonnen bij de club als verzorger. Maar alras voorbijgestoken door allerhande academisch gevormde spier- en zielenkneders. Die grote clubs zijn inmiddels geëvolueerd tot gigantische geldslurpende molochen met dito entourage. Nee, de tijd van Piet de Rakker ligt al heel ver achter ons, net als die van Jhon (sic) Lamine. Mannen die nog het nobele ambacht van masseur/ verzorger uitoefenden. Piet- “de Rakker”- van de Ven was al voor de oorlog een fameuze figuur in de Eindhovense wereld van de volkssport. Op de fotosite “Eindhoven in Beeld” staat hij al in 1935 parmantig op de kampioensfoto van Brabantia, de voetbalclub aan de Strijpse Botenlaan. De combinatie met fietsen lag ook al best voor de hand. Toen Kees Koot in 1948 de Ronde van de IJzeren Man won, stond ook Pieter de Rakker trots mee op de foto. Met zijn magische handen had hij Kees kennelijk danig opgewreven. Piet van de Ven werd later de gewaardeerde verzorger van het eerste van PSV, maar werkte doordeweeks nog gewoon als chauffeur bij Philips. Praktijk aan huis (in het Genderdal) had ie er ook nog bij.
Wie ook een massagetafel thuis, aan de Roostenlaan, had staan was Jhon Lamine. Limburger van origine en een man van vele markten thuis. Ooit, in de 50-er jaren, was hij met een maat actief als huisfotograaf. Een parttime bezigheid voor het weekend. Ze waren gespecialiseerd in opnames van jonge meiden. Daarvoor colporteerden ze ook, zoals mijn zus – nu 92 – laatst nog bevestigde. Zo werd op een zondagmorgen ook onze voorkamer omgetoverd tot studio, met een wit beddenlaken uit onze eigen linnenkast als achtergrond. Mijn zusters werden op de gevoelige plaats vastgelegd. Met een voor die dagen toch wel semi- of was het quasi-professioneel resultaat. Wij vonden het in ieder geval prachtig.
Later had Jhon zich, redelijk autodidactisch, toegelegd op de sportmassage. Met als klanten, onder andere het befaamde atletenkoppel Ans van Gerwen en Cor Smulders, die deel uitmaakten van de toenmalige Nederlandse turn-top. Benevens wieler-coryfeeën als daar waren ene Piet Kessels en vriend Willem Berkvens.
Op zeker moment dook hij ook op in het bestuur van onze wielerclub “Wilhelmina” waar hij na een crisis annex herschikking de functie van manager kreeg toebedeeld. Tot op heden is onopgehelderd wat dat precies inhield, maar ja wel een functie die bij hem paste lijkt me. Vanwege zijn skills wist hij zich bij PSV als elftalverzorger binnen te sluizen. Met zijn aplomb en presentatie deed hij Piet de Rakker waarschijnlijk al fluks vergeten. Hij klom zelfs op tot verzorger van het Nederlands Elftal. Op een foto van het EK ‘76 ondersteunt hij als een soort barmhartige Samaritaan een strompelende Johan Neeskens naar de kleedkamer. (Op onderstaande foto staat Jhon uiterst rechts.)
Een van de drama’s uit de perifere geschiedenis van PSV was de brand in het Eindhovense hotel ’t Silveren Seepaerd 1971. Met 11 doden en 19 gewonden. De dag vóór de brand was het voetbalelftal van Chemie Halle uit de DDR ingecheckt. Ze zouden de return spelen tegen PSV in de Europa Cup III. Op de foto’s van de brand was te zien dat als reddingsmiddel aan elkaar geknoopte lakens uit de ramen hingen, zoals bij een klassieke gevangenisuitbraak. Sinds die tijd heeft Jhon Lamine in zijn reiskoffer voor trips in binnen- en buitenland steeds in oprolbare touwladder meegenomen.
Oh ja, nog wat. Jhon mocht helaas maar 58 jaar worden. Volgens de rouwannonces was hij ook nog erevoorzitter van carnavalsvereniging “De Hobbelende Geit”! Jhon als zuiderling ten voeten uit; zoals al gezegd: een man door vele wateren gewassen.
Piet van de Ven en Jhon Lamine, zij en niemand had in hun dagen weet gehad van een Pomeriaan. Laat staan dat ze zo’n beestje in Den Helder waren gaan ophalen.
Andere tijden sport!!
Theo Buiting, 24 mei 2024
dagelijks iets degelijks 