Op 15 mei 1979 was Hugo Claus een van de velen die de voortijdig gestorven Louis Paul Boon ten grave hielpen dragen (foto van Cobra.be). ‘Nu ben ik de grootste’, zo fluisterde de Meester, terwijl hij een witte fresia op de kist legde. Het klonk wat raar, een tikje arrogant zelfs, maar de geciteerde uitspraak betekende wel degelijk de hoogste lof die de aflijvige uit de mond van zijn jonge concurrent ten deel kon vallen. Uiteindelijk gaf Claus immers toe dat de Nobelprijskandidaat Boon tot dan toe Vlaanderens grootste schrijver was geweest.
dagelijks iets degelijks 