Vandaag wordt de Finse pianiste Laura Mikkola (foto YouTube) vijftig jaar.
Ik leerde deze blonde schoonheid kennen tijdens de Elisabethwedstrijd 1995 en omdat Jos Van Immerseel toen met een violiste uit zijn orkest was, die bijna een lookalike van haar was (Maria Lindal), dacht ik dat ze wel kans maakte om in de smaak te vallen bij hem, maar dat was niet helemaal waar, mede door het feit dat zij net als Yong Hwan Park voor het tweede pianoconcerto van Prokofiev had gekozen en dan vond hij Park toch wel veel beter. Zij wilde echter van de gelegenheid gebruik maken omdat Finse orkesten het niet wilden spelen. Prokofiev was overigens precies even oud als zij (en Park) toen hij het stuk schreef, dat hij wellicht als parodie op de grote romantische virtuozen bedoelde. Vandaar b.v. de zeer lange cadenza in het eerste deel, langer dan de rest. Dat parodiërende had zij wel beter beet dan “Hammer Park”, dat moest zelfs Jos toegeven. Ook zij is op vierjarige leeftijd begonnen met haar moeder als eerste lerares (al is bij haar de rest van de familie ook muzikaal). Daarna ging ze naar het Sibelius-conservatorium bij Tapari Valster, dan (kort) naar Parijs bij Bernard Ringeissen, daarna naar het Curtis Institute in Philadelphia bij Gary Graftmann en haar huidige leraar uit Bloomington (Indiana) zit in de jury (Menahem Pressler). In de VS volgt ze ook jazzimprovisatie en ze blijft fit dankzij aerobics. Dankzij haar tweede plaats in de Elisabethwedstrijd 1995 zal ze allicht wat minder jazz en wat meer klassiek moeten spelen, besloot ik indertijd, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik sindsdien niet veel meer van haar heb gehoord…
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 