Journey to the Centre of the Earth, het derde album van Rick Wakeman, werd live opgenomen tijdens het tweede concert op 18 januari 1974 in de Royal Festival Hall in Londen.
Om het geheel te bekostigen moest Rick diep in de buidel tasten. A & M Records had een budget gegeven van 4.000 Britse ponden en de rest was voor de rekening van Wakeman zelf. Een rockband, een koor en het London Symphony Orchestra onder leiding van David Measham speelden die avond, de verteller was David Hemmings. Er gaan geruchten dat Wakeman er bijna aan failliet ging.
Het Britse filiaal van A & M Records zat met de opnamen in hun maag; ze wilden ze oorspronkelijk niet uitbrengen, maar Wakeman overtuigde het Amerikaanse filiaal van zijn gelijk en hij kréég ook gelijk: het album verkocht miljoenen exemplaren.
Het album is een conceptalbum over het boek Naar het middelpunt der aarde van Jules Verne. Origineel was het stuk langer, maar de maximale tijdsduur van een elpee (destijds circa 40 minuten) en de kosten zorgden dat het sterk werd ingekort (de weggeknipte opnames zijn verloren gegaan). De opnamen die uiteindelijk op het album terechtkwamen moesten nog bewerkt worden, want er was een hinderlijke ruis in een gedeelte van het concert geslopen. De geluidskwaliteit van dit livealbum was matig; ook de compact disc (zeker de Japanse persing uit 1987) kon daar geen verbetering in brengen. Wellicht heeft de versie uit 2000 (niet geremasterd) een betere geluidskwaliteit. Er werd in de jaren zeventig ook een quadrafonische versie uitgegeven. De hoes was van Michael Doud.
Een van de concerten uit de toer door Noord-Amerika werd voor de radio opgenomen en verscheen in 1980 als LP en in 1993 als CD, als bootleg onder de titel Unleashing the Tethered One (het loslaten van het vastgelegde). Wakeman probeerde het album tegen te houden, maar zijn voormalige platenlabel A & M deed er niets aan. Uiteindelijk bracht Wakeman deze versie in 2002 zelf uit als onderdeel van “The Treasure Chest” (de schatkist). In 1975 werd een concert gefilmd in Melbourne en ook dat verscheen veel later op dvd.
In 1999 volgde Return to the Centre of the Earth; een soort van vervolg waarin een groep reizigers de oorspronkelijk reis nog eens dunnetjes overdeed. Deze keer met gastmuzikanten waaronder Justin Hayward en Ozzy Osbourne en met Patrick “Star Trek” Stewart als verteller. “Return” is dus geen re-make maar een “vervolg op” voor de EMI Group.
De relatie tussen A&M records en Rick Wakeman is in de loop der jaren slecht gebleven. Wakeman kreeg nauwelijks royalty’s voor zijn werk uit de jaren zeventig. Daarom maakte hij pas in 2009 een live remake van The six wives of Henry 8th.
Ergens in 2010 werd een doos met bladmuziek bij Wakeman bezorgd. Daarin vond hij een deel van de oorspronkelijke partituur die door dirigent David Measham was gebruikt bij de liveconcerten. Op basis van deze partituur werden nieuwe arrangementen gemaakt en de stukken die voor de oorspronkelijke opname moesten worden weggelaten gereconstrueerd. In 2012 werd een nieuwe studio-opname van Journey to the Centre of the Earth uitgebracht, inclusief het ontbrekende materiaal dat niet op de oorspronkelijke versie stond. Deze versie werd in 2013 uitgebracht bij het tijdschrift PROG MAGAZINE en in juni 2014 als officiële release.
Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 