Wat ik zo schitterend vind aan de nummers van Raymond Van het Groenewoud (buiten het feit dat ze meestal simpelweg schitterend zijn) is dat ze ook een staalkaart vormen van onze sociale geschiedenis. Hoeveel jongeren zullen b.v. nog weten wat het zinnetje “waar de premier soms naar huis gaat” betekent in de originele versie van “Vlaanderen boven”. Wel, dat slaat op een feit dat vandaag 45 jaar geleden plaats vond: premier Leo Tindemans nam toen spectaculair ontslag, in het openbaar, op het spreekgestoelte van de Kamer. En dat tegen zijn eigen partij in. De regering viel en het Egmontpact overleefde het niet.
Met de eigen woorden van de premier: ‘Voor mij is de grondwet geen vodje papier. (…) Na de scheldwoorden, beledigingen en de aanvallen die ik de laatste dagen heb moeten incasseren, (…), zeg ik: voor mij is er maar één conclusie: ik ga van deze tribune weg, ik ga naar de koning en ik bied het ontslag van de regering aan’.
Tindemans, die niet onverdeeld gelukkig was met het Egmontpact, haalde het op die manier onderuit zonder dat het tot een parlementaire stemming kwam. Erg ongeliefd in Vlaams middens was onder meer het ‘inschrijvingsrecht’ voor Franstaligen uit Vlaamse gemeenten en bepaalde wijken rond de Brusselse agglomeratie: ze zouden in het Egmontpact het recht krijgen naar eigen goedvinden hun administratieve formaliteiten in het Frans te gaan afhandelen in Brussel en daar ook hun stemrecht uit te oefenen. (Luc Pauwels op doorbraak.be)
dagelijks iets degelijks 