De Finse sopraan Kirsi Tiihonen (foto BBC) was 31 toen ze “uiteraard” een lied van Sibelius zong in The Cardiff Singer of the World 1995. Dat ging haar wel goed af, maar toch leek zij eigenlijk reeds te oud om hier nog aan mee te doen.
Ook haar Verdi-aria (“Tu che le vanita”, de graf-aria) had ze reeds veel gezongen, de volledige rol in “Don Carlo” zelfs. Mij leek het een heel eigenzinnige vertolking, maar waar wel iets voor te zeggen viel. De commentatoren waren het daarmee eens (“kippenvel”) en ze werd dan ook de winnares van de eerste avond. Carlo Rizzi was de dirigent, die haar naar de finale leidde. Zij was de eerste die op deze avond een lied met piano bracht. Drie na elkaar dan nog wel. Twee van Brahms en één van Rachmaninov. Ze had dan ook een pianiste bij, waarmee ze reeds zes jaar werkte. Ze was ook de enige die Wagner had gekozen, nl. Elza’s droom uit “Lohengrin” en Elisabeths begroeting uit “Tannhauser”. Veel Wagner had ze nog niet gezongen, zei ze, maar ze wilde wel die richting uit. Haar Scandinavische fysiek zal haar daarbij wel behulpzaam zijn. Norrington was overtuigd, al vond hij ze wat droevig klinken. Toch was het een verrassing dat ze de Liedprijs heeft gewonnen.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 