Vandaag is het ook al 35 jaar geleden dat de Duitse zangeres Christa Päffgen, beter bekend als Nico, is overleden. Ikzelf heb het over haar in mijn stuk over Lou Reed en The Velvet Underground, maar toen ze in 1981 kwam optreden in de Brusselse Ancienne Belgique schreef ene Rudy Veirman hierover een recensie voor De Rode Vaan. Hij deed dit ongetwijfeld naar aanleiding van onze oproep tot medewerkers aan onze poprubriek en alhoewel ik geloof dat ik hem daarna nog wat elpees ter recensie heb gestuurd, heb ik hem nooit ontmoet en ik weet dus eigenlijk ook niet wie hij is. Sorry, Rudy, maar toch bedankt!
De indruk die Nico eind jaren zestig maakte als zangeres van The Velvet Underground en later in mindere mate als solozangeres, bleef bij een elitair publiek lange tijd nazinderen. Haar opmerkelijke stijl, met het harmonium in de hoofdrol, bezorgde haar een fameuze bühnereputatie. Desondanks was ze geen echte trendsetter, daarvoor waren Lou Reeds aanverwante oeuvres te overweldigend (« Berlin » b.v.), maar klassestukjes als « I’ll be your mirror », « All tomorrow’s parties » of de elpee « Marble Index », daar kan je niet zo maar overheen kijken. Daar haar laatste heldendaden dateren van zo’n slordige zes jaar geleden, werd met veel belangstelling uitgekeken naar de nieuwe elpee « Drama of exile ». Die kwam in het concert in de Ancienne Belgique ruim aan bod en de groep murwde er zich moeiteloos doorheen (« One more chance » is prachtig). De podiumact van Nico is al even ordinair als de avond zelf: geen bijzondere gimmicks, enkel een uitdagende présence, hangend aan de microfoon met sigaret en fles binnen handbereik. « I’m sorry you all have to stand up, » zegt ze. Rond de klok van tienen ben ik de laatste om de meid ongelijk te geven; ik hou het dan ook voor bekeken. Voor wie wil een geslaagd concert dus, met vlagen van muzikale perfectie, maar allemaal zo koel en wars van emotie.
Harry J.Buys meldt dan weer op zijn FB-pagina: “In Strip-Tease, een film van Jacques Poitrenaud uit 1963, speelt Nico (Krista Päffgen) de hoofdrol. De jonge Duitse vertolkt ook de titellied van de originele band, een compositie van Serge Gainsbourg en Alan Goraguer.”
Ronny De Schepper
Referenties
Rudy Veirman in De Rode Vaan nr.51 van 1981
Ronny De Schepper, Met een allesbehalve fluwelen tong, De Rode Vaan nr.12 van 1988
dagelijks iets degelijks 
Er is een mooie ontluisterende film die Nico Icon heet.
Ook een boek, geschreven door een jonge snaak die keyboards speelde tijdens haar laatste tournees.
Goed boek, trouwens.
Ik gaf het ooit cadeau aan een smeuïge Duitse blondine in wier B&B ik logeerde in Portugal.
Sie war sehr enttäuscht of hoe schrijf je dat.
Surtout omdat ze( Nico, niet Renate) heroïne , met injectiespuiten inbegrepen, in haar reet stopte bij grensovergangen.
Schengen kwam later.
Ik heb haar 2of 3 keer live gezien, zelfs samen met John Cale, en iedere keer moest men mij kalmeren.
LikeGeliked door 1 persoon