Honderd jaar geleden plaatste men letters in de heuvels bij Los Angeles, met als tekst: ‘Hollywoodland’ (foto On This Day).
In 1923 markeerde een opmerkelijke gebeurtenis de geboorte van een van ’s werelds meest iconische symbolen: de letters die bovenop de heuvels bij Los Angeles werden geplaatst en de naam “Hollywoodland” vormden. Wat begon als een reclamecampagne groeide uit tot een historisch symbool van de filmindustrie en een blijvend kenmerk van de stad die dromen tot leven brengt.
Het idee achter het plaatsen van de letters “Hollywoodland” was oorspronkelijk bedoeld als een marketingstrategie om de verkoop van onroerend goed in het gebied te stimuleren. De reclamefirma van Harry Chandler, eigenaar van de Los Angeles Times, was verantwoordelijk voor dit ambitieuze project. Met een totaal van 50 voet hoge letters werden elektrische lampen geïnstalleerd om ’s nachts te schitteren en de aandacht te trekken.
“Hollywoodland” was aanvankelijk bedoeld om niet meer dan anderhalf jaar te blijven staan. Maar naarmate de tijd verstreek, begonnen de letters een symbool te worden voor de bloeiende filmindustrie die zich in de omgeving ontwikkelde. Hollywoodland werd synoniem met de wereld van de cinema, en de letters op de heuvels groeiden uit tot een herkenningspunt dat zowel de droomzoekers als de nieuwsgierigen aantrok.
In de daaropvolgende decennia werden de letters “Hollywoodland” getuige van de ups en downs van de filmindustrie. Ze stonden erbij terwijl de Gouden Eeuw van Hollywood zijn hoogtepunt bereikte en sterren als Charlie Chaplin, Greta Garbo en Clark Gable schitterden op het witte doek. Ze zagen ook hoe Hollywoodland zich aanpaste aan veranderingen en uitdagingen, zoals de komst van geluidsfilm en de opkomst van televisie.
Helaas raakten de letters “Hollywoodland” in de loop der jaren in verval. Door gebrek aan onderhoud begonnen ze af te brokkelen en verloren ze hun oorspronkelijke glans. In 1949 werden de laatste vier letters, “land”, verwijderd en bleven alleen de letters “Hollywood” over.
Gelukkig, in de jaren 1970, kwamen lokale gemeenschapsleiders en beroemdheden samen om fondsen te werven voor de restauratie van de letters. Met de steun van individuen en organisaties werd het beroemde Hollywood Sign nieuw leven ingeblazen en hersteld tot zijn vroegere glorie. Sindsdien is het een beschermd historisch monument en een iconisch symbool van de stad en haar bijdrage aan de filmwereld.
Het Hollywood Sign heeft zijn rol als cultureel icoon voortgezet, verschijnt in talloze films, tv-shows en andere media. Het heeft ook een plaats veroverd in de harten van mensen over de hele wereld, die het beschouwen als een baken van hoop en de belichaming van de Amerikaanse droom.
Het verhaal van de letters “Hollywoodland” is een herinnering aan de kracht van de filmindustrie om een gemeenschap te vormen en mensen te inspireren. Wat begon als een reclamestunt groeide uit tot een symbool van creativiteit, verbeelding en doorzettingsvermogen. Honderd jaar na de oprichting blijft het Hollywood Sign een stralende herinnering aan de magie en glorie van de entertainmenthoofdstad van de wereld.
Hallo Ronny
Zoals je allicht weet, pleegde de Amerikaanse actrice Peg Entwistle zelfmoord door van de letter ‘D’ te springen, toen het geval nog dertien letters telde . Ze was amper 24.
Ik ga ook van deze gelegenheid gebruik maken om u wat lof toe te zwaaien. Tijdens mijn research kom ik u erg vaak tegen.
Zo had ik hier onlangs nog een exemplaar van ‘Agenda van een heidens lezer’ van Piet van Aken in huis en daarin geeft Van Aken er Herwig Leus van langs over diens slechte
vertaling van Markies de Sade. Ik vond dat stuk omdat ik in het register Markies de Sade had opgezocht, ik doe dat altijd.
Als ik vervolgens besluit de naam Herwig Leus te googelen kom ik voor de tigste keer op jouw pagina’s.
Een vorige keer nog. Toen deed ik opzoekingen naar Van Liefferinges aanval op Thillo. Op jouw pagina’s kon je lezen dat je je erover verbaasde dat er online zo weinig over dat boek te vinden was. Je citeerde de woorden van Jan Neckers die vermoedt dat Liefferinge het een en ander achter de hand houdt, anders had men hem wel aangepakt voor smaad.
Die Neckers. Is dat dezelfde man die jou uit ongewenste hoek (’t Pallieterke) bijviel toen je als cultuurrecensent de toegang tot een of ander Gents theater omdat je tijdens de pauze zou opgeroepen hebben het gebouw te verlaten? Ik heb daar toen wel mee moeten lachen.
Over ’t Pallieterke gesproken, het is volgens mij de enige publicatie die heel hun archief online hebben gezet, of vergis ik mij? Ik zit daar wel op te wachten, op een solide media-abonnement dat toegang verleent tot alle Belgische kranten en tijdschriften, inclusief de archieven.
Ook nu weer, bij het overlijden van Kundera heb jij stukken tekst die nergens anders online te vinden zijn, Hugo Claus die de ‘Ondraaglijke lichtheid’ een banale doktersroman noemt.
Anyway, dank voor alles meneer de Schepper, nog vele jaren.
LikeGeliked door 1 persoon
Bedankt, mijnheer Geerinck, voor de vele lof en inderdaad, het verhaal van Peg Entwistle staat ook ergens op mijn blog. Die Neckers daarentegen is NIET diegene die in ’t Pallieterke destijds mijn verdediging heeft opgenomen. Dat was wijlen Jan D’Haese, waarmee ik later nog bevriend ben geworden.
LikeLike
Juist ja, ik was de naam vergeten. d’Haese kreeg in mei van dit jaar een lemma in mijn encyclopedie:
Jan d’Haese (1922-2005) was a Belgian art critic active for ’t Pallieterke. He curated ‘Vlaamse fantastiek van Ensor tot heden’ (1975).
His biography, Ik ben een non-conformist, gesprekken met Jan d’Haese (2003), was written by Pieter Jan Verstraete.
In die biografie kan je lezen:
“Hij had ook een zeer zwart-witte mening over moderne kunst en over cultuurpausen zoals Jan Hoet. De mosselpot, de strontmachine, dat vond hij aberraties en gemarchandeer met kunst.”
Tot de volgende!
LikeGeliked door 1 persoon