Het viel Jim Davis op dat er geen strips waren met katten in de hoofdrol. Jim begon hierop met het maken van schetsen van katten gebaseerd op herinneringen aan zijn jeugd op de boerderij. De schets die hem het meest aansprak was die van een enorm dikke kat die hij bij het tekenen de naam Garfield had gegeven (vernoemd naar zijn opa James Garfield Davis die op zijn beurt weer is vernoemd naar James Garfield, de 20e president van de V.S). De strip verscheen voor het eerst op 19 juni 1978. Om deze reden wordt 19 juni ook beschouwd als Garfields verjaardag. De strips op 19 juni gaan altijd over Garfield die zijn verjaardag viert. Garfields populariteit steeg snel, zelfs voorbij de grenzen van de Verenigde Staten. Tegenwoordig is Garfield wereldwijd bekend en verschijnt de strip in meer dan 2000 kranten. (Wikipedia)
Op maandag 29 januari 1979 schiet de zestienjarige Brenda Ann Spencer op een Californische speelplaats twee volwassenen dood en verwondde ze acht kinderen en een politieagent. Ze heeft hierover nooit spijt betoond. Haar uitleg: “I don’t like mondays”. Mimo gaat failliet en Humo neemt op die manier redactrice Ingrid De Bie (oorspronkelijk tegen de zin van Guy Mortier) in dienst. Zij is de eerste vrouw in het mannenbastion. Datzelfde jaar verschijnt “La condition postmoderne” (J.F.Lyotard). In het geheim wordt bij Phonogram een CD-demonstratie gehouden.
In 1980 schreef de Franse filosofe Elisabeth Badinter “L’amour en plus”, waarin ze afrekent met de “moedermythe”. Het ideaal van de zorgende, zichzelf opofferende moeder, zo betoogt ze, is geen natuurverschijnsel, maar een menselijke uitvinding, die van generatie op generatie via opvoeding en socialisatie wordt doorgegeven. Op het einde van het jaar (8/12) was er het overlijden van John Lennon. Hij werd vermoord door een zwakzinnige, net op het ogenblik dat hij na vijf jaar stilzwijgen weer een plaat had gemaakt. Dat Lennon in zekere zin al lang “dood” was — nl. tesamen met de Beatles als groep — werd bewezen in het BRT-radionieuws toen men ter zijner nagedachtenis “Yesterday” draaide, een nummer van Paul McCartney dat Lennon niet kon uitstaan.
Nog in 1980 neemt Paul Luyten boekhandel Walry over. Dat jaar werkt ene John Wilson voor een Amerikaanse firma die films sponsorde en op die manier zag hij dat jaar wel 250 films. “Daar zat enorme shit bij, met als dieptepunt de muziekfilm ‘Xanadu’ met Olivia Newton-John en Gene Kelly. Zoals vele Amerikanen gaf ik daarom op de oscaravond van 1981 een feestje, waarop ik wat vrienden had uitgenodigd. Na afloop van de échte oscars kroop ik op een geïmproviseerd podium om op een humoristische wijze de slechtste films te bekronen. Dat viel in de smaak van mijn gasten en op die manier werden de ‘raspberries’ geboren, die vanaf dan elk jaar door zowat zevenduizend leden van de Raspberry Academy worden uitgereikt.”
Nog in 1981 had de laatste editie van Jazz Bilzen plaats. Torhout-Werchter is op dat moment immers reeds véél belangrijker. Gold (van de Ann Summers keten) vindt de lingerie-party uit. Akkoord dat het gewoon een pikante variant op de tupperware-avondjes is, maar kun je het je al voorstellen van (hetero-)mannen onder elkaar?
Toen Engeland in 1982 compleet uit de bol ging bij de Falkland-oorlog nam Vera Lynn “Sailing” van de Sunderland brothers (maar iedereen zegt altijd: van Rod Stewart) op, ook al omdat haar schoonzoon als helicopterpiloot bij de gevechten betrokken was. “Gandhi” van Richard Attenborough gaat de geschiedenis in als de film met de meeste figuranten. Voor de begrafenisscène (2’5″) trommelde hij immers 300.000 man op. Gelukkig mochten die allemaal in hun beddelaken blijven lopen, zodat qua aantal kostumes “Quo vadis” de koploper blijft (32.000 Romeinse toga’s). En het duurste kostuum voor één persoon is natuurlijk het pakje van Liz Taylor in “Cleopatra”: 25,6 miljoen frank.
“Theater: eredienst van de verveling?” zo vroeg toneelrecensent Johan de Belie zich af, want, inderdaad, verveling was troef in 1982 en dan meestal nog een “rituele” verveling. We hebben het hier dus over de “nieuwe esthetiek”, een term die willens nillens op de Brusselse Beurschouwburg werd gekleefd. De vaandeldager was en bleef Jan de Corte die het hele jaar door eigenlijk nog teerde op zijn “Hamletmachine”, een productie uit 1981. “Torquato Tasso” ging immers pas daarna in première. Bracht De Corte echter tot cultuur verheven verveling op het toneel, dan bleven zijn epigonen toch vaak steken in wat wij dan “het nieuwe maniërisme” hebben gedoopt.
Tijdens het seizoen 1982-83 richten Hugo De Greef en Johan Wambacq het theatertijdschrift “Etcetera” op. Nog in 1983 presenteerde Jan De Corte zijn opmerkelijke “King Lear” in de Beursschouwburg.
In 1983 verschijnt voor het eerst het Nieuw Wereld Tijdschrift. In het eerste nummer rekent Herman De Coninck reeds af met Kamagurka.
In 1985 was “Darling Nikki” van Prince de aanleiding tot de oprichting door Tipper Gore (de vrouw van de latere presidentskandidaat Al Gore) van the Parents Music Center dat als voornaamste doelstelling had het verbieden van songteksten als deze (waarin een vrouw zich in een hotel lobby masturbeert met een magazine). Enfin, officieel was het niet de bedoeling om te verbieden, er kwam enkel een sticker met “explicit lyrics – parental advisory”. Uiteindelijk zullen het vooral hardrock-groepen en rappers zijn die onder de ban zullen sneuvelen.
1987 is het jaar van de Perestrojka (Michail Gorbatsjov). Dat is voelbaar tot in Gent, waar Jan Broeckx de eerste mannelijke voorzitter van de Homeraad van Home Fabiola wordt.
In 1988 verschijnt “A brief history of time” van Stephen Hawking.
Léon Mokuna keert terug naar Gent in 1989. Dat jaar was de gemiddelde kostprijs om een baby te verzorgen in de VS 847,63 dollar. Daarom verschijnt dit bedrag op de teller van de kassa in de begingeneriek van The Simpsons als Maggie per ongeluk gescand wordt.
Op 4 april 1990 laat Koning Boudewijn zich voor één dag “onbekwaam om te regeren” verklaren, omdat hij weigerde de abortuswet te ondertekenen. Datzelfde jaar gaat het BKT op in het Kaaitheater.
Door een wet om het alcoholverbruik in te dijken mag er vanaf 1991 niet meer met champagne gespoten worden op Franse podia.
De meest opmerkelijke trend van 1992 was wellicht dat de omzet van de filmindustrie (in de Verenigde Staten, toch het filmland bij uitstek) weliswaar is gestegen van 14 miljard dollar in 1988 naar 19 miljard in 1992, maar dat dit voornamelijk is toe te schrijven aan de uitbreiding van de videomarkt die nu reeds 47,6 % van de markt uitmaakt. Als je daarbij ook nog de betaaltelevisie (die voornamelijk op films draait) optelt, dan is de “traditionele” film, de bioscoopfilm dus, niet eens meer de voornaamste inkomstenbron van de sector. In Europa is dat trouwens reeds zo: video haalt daar “maar” 41,1 %, maar aangezien betaaltelevisie 24,2 % haalt, blijft er voor de bioscopen slechts 34,7 % meer over. In Europa waren er in 1991 dan ook amper 19.459 zalen meer, tegenover 33.923 in 1950. Een opmerkelijk verschil toch met de V.S., waar het aantal zalen stéég van 19.016 in 1950 naar 24.570 in 1991. Maar in Japan is het verschil nog duidelijker, daar vertegenwoordigt de video niet minder dan 70 %!
De Britse componist Alan Bush is al 93 als zijn eerste werk in 1994 op CD wordt gezet. Dit gebeurt met geld dat door lezers van The Morning Star werd samengebracht.
Buster Edwards, na Ronald Biggs wellicht het bekendste lid van de bende die in 1963 de posttrein van Glasgow naar Londen overviel, pleegde zelfmoord door verhanging op 29 november 1994. Toen was hij 62. De buit van 2,5 miljoen pond zou nu ongeveer anderhalf miljard aan waarde hebben. Edwards zat vijftien jaar celstraf uit en werd nadien bloemenverkoper. De overvallers krijgen een halo mee van gentleman-dieven, maar dan gaat men wel voorbij aan het feit dat bij de overval machinist Jack Mills het leven verloor.
1994 was een topjaar voor de film, financieel gezien dan. In de V.S. werd dankzij “Forrest Gump” en “The Lion King” het record van 1989 gebroken (1,3 miljard tickets tegenover 1,26 miljard). De beide films komen al onmiddellijk op de nrs.4 en 5 aller tijden wat verkochte tickets betreft (de top drie is: “E.T.”, “Jurassic Park” en “Star Wars”). Opmerkelijk is wel dat een bioscoopticket in de V.S. goedkoper is dan in België (130 fr tegenover 220 fr).
Voor zover ik weet werd er in 1995 bij de oscars voor het eerst een onderscheid gemaakt tussen een “dramatische” en een “komische” filmscore (!). De eerste ging naar Luis Bacalov (“Il Postino”) en de tweede naar Alan Menken (“Pocahontas”). Dat jaar namen we overigens afscheid van o.a. Jack Clayton en Cy Endfield, de Amerikaan Frank Perry, tekenaar Friz Freleng, de Engelse scenarist Robert Bolt en zijn Amerikaanse collega Howard Koch, de Amerikaanse actrices Ida Lupino, Elizabeth Montgomery, Lana Turner en Eva Gabor, de acteurs Donald Pleasance, Eric Porter, Burl Ives, John Howard en in eigen land Jefke Bruyninckx en Theo Vandenbosch. Regisseur Donald Cammell schoot zich na het draaien van “Wild side” met Christopher Walker een kogel door het hoofd omdat de producenten wilden dat hij bepaalde scènes zou schrappen.
1995 viel verder vooral op door acteurs die achter de camera debuteerden: Anjelica Huston (“Bastard out of Carolina”), Steve Buscemi (“Trees Lounge”), Emilio Estevez (“The war at home”), Cher (“If these walls could talk”), Kevin Bacon (“Losing chase” met in de hoofdrol zijn vrouw Kyra Sedgwick), Matthew Broderick (“Infinity”), Kevin Spacey (“Albino Alligator”), Campbell Scott (“Big night”, tesamen met Stanley Tucci, een TV-acteur) en zowaar zelfs Tom Hanks met “That thing you do!”.
Op 5/11/1995 waren er presidentsverkiezingen in de VS. Bijna heel Hollywood staat achter Clinton: Robert de Niro, Richard Dreyfus, Kathleen Turner, Melanie Griffith en Lawrence Kasdan stortten elk 1.000 dollar voor zijn kiescampagne, Sharon Stone en Michael Douglas maakten er 5.000 van, Barbra Streisand 30.000 en Steven Spielberg hield het op een ronde 100.000 dollar. Christopher Reeves deed op de conventie een oproep om de gehandicapten beter te ondersteunen. De republikeinse moralist Bob Dole wordt enkel gesteund door seniele ventjes als Bob Hope, James Stewart, Lionel Hampton en “muscles no brains” Arnold Schwarzenegger, Bruce Willis, Sonny Bono, Tom Selleck en Chuck Norris. Sylvester Stallone schiet weer de hoofdvogel af: hij geeft 21.000 dollar aan de democraten en 29.000 dollar aan de republikeinen!
Bij de inhuldiging van het Vlaams Parlement op 17 maart 1996 kregen tal van Vlaamse kunstenaars de kans een zaal naar eigen goeddunken in te richten. Van Liliane Vertessen is een multipel uit haar “militaire” periode te zien in de Memlingzaal met daartegenover een neonsculptuur met als tekst “Nooit hetzelfde, altijd anders”. In 1996 kreeg ze trouwens de Cultuurprijs van de Vlaamse Gemeenschap.
In 1997 kwam Said Aouita tijdens de verkiezingen in Marokko op voor de socialistische partij (die trouwens als winnaar uit die verkiezingen kwam).
Ondertussen was bij ons Jan Decorte zowel uit de politiek als uit het theater gestapt. Echter niet definitief. Dat bleek b.v. toen hij na zijn Rossem-avontuur uiteindelijk toch met de CVP scheep ging. Hij had die tijdens zijn parlementaire carrière blijkbaar leren ervaren als de “beste” partij of alleszins toch: “zeer representatief voor de bevolking” (De Standaard, 30/12/1997). Ter gelegenheid van zijn huwelijk liet hij zich overigens opnieuw dopen met Paula D’Hondt en Charles-Ferdinand Nothomb als peter en meter…
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 