In 1989 belde een vriendin mij op om te zeggen dat ik mij moest haasten om het optreden van een zanger mee te maken, waarvan ik zeker zou gaan houden. Ik spoedde mij dus naar de Spiegeltent aan het Gentse ICC, maar ik moet zeggen: het was geen liefde op het eerste gehoor. Ik dacht: waarom moest ik hiervoor zo nodig uit mijn appartement worden gehaald? Wellicht had ik moeite met het “format” van Guido Belcanto. Hij zong “levensliederen”, maar in zekere zin was dat tongue in cheek en in een andere zin toch ook weer niet. Later zou ik bijdraaien en ik heb met veel plezier nog een paar optredens van de man meegemaakt (foto Steven Fruitsmaak).
Guido Belcanto werd geboren als Guido August Constancia Versmissen in Turnhout. In de jaren zeventig was hij zanger voor balorkesten, straatzanger en variété-artiest. In 1978 stond hij met zijn groep Speedy King and his Feetwarmers, waarin ook zijn broer Dirk meespeelde, in de finale van Humo’s Rock Rally. Later kreeg hij meer faam met zijn band The Gigolo’s. De BRT wijdde in 1987 een televisieprogramma aan hem.
In 1988 zat het Cultureel Centrum van Berchem drie opeenvolgende avonden nokvol voor Guido Belcanto, wat ruim vierhonderd plaatsen per avond betekent. Een tip misschien voor de Vlaamse culturele centra om Belcanto in huis te halen vooraleer onze noorderburen weer eens de belangrijkste broodheren worden voor Vlaams talent.
Trouwens, niet alleen de zaal loopt vol, ook het gemoed. Belcanto zingt smartlappen (sommigen noemen het reeds chansons) met de eerlijkheid van een rockzanger. Een genre dat hem in het bloed zit. Jarenlang was hij een graag geziene rocker op de scènes van benefietend Antwerpen.
Wanneer in 1986 de Boulevard of Broken Dreams voor het eerst neerstrijkt op de Scheldekaaien kent Belcanto daar zulk groot succes dat de aanwezige Nederlanders meteen besluiten hem mee op tournee te nemen.
Deze koning van het moderne levenslied is nu klaar met zijn nieuwe show « Balzaal der Gebroken Harten », die als ondertitel « Een Odyssee Romantique » meekreeg. In een decor dat is samengesteld uit accessoires en onderdelen van baltenten, Decap-orgels en kermiskramen zingt hij over het leven. En al mogen de stem en de sfeer soms doen denken aan Freddy Quinn of Johnny Cash, ook andere invloeden zijn legio. Belcanto zingt teksten in een stijl die in het Nederlandse taalgebied zijn voorgaande niet kent. Waar voor Eddy Wally lief en leed samengaan met rozengeur en maneschijn, zijn voor Belcanto seks en ellende de partners van pisbakkengeur en druilregen.
Hij leest wachtend Libelle of Het Rijk der Vrouw terwijl in de belendende kamer zijn lief wordt geaborteerd. Hij is de zanger die droomt van Vlaanderens eerste te zijn in de top tien, maar ’s morgens wakker wordt, in de lavabo pist en zijn laatste boterham met confituur nuttigt. Een tragikomische carrousel over een eenzaat op zoek naar romantiek met plastic rozen die nimmer verwelken. En dit alles in een sfeer van goedkoop parfum, verschaald bier en gemiste erotische avonturen.
Guido Belcanto zingt over de realiteit van de Jan Modaal in de grootstad, de bluffer aan de tapkast die ’s avonds eenzaam en traag langs de gevels met rode lampen sluipt. Hij doet dit met een ontroerende elegantie en met teksten waar je oren achteraan hollen. Deze « meest beroemde Vlaamse zanger zonder plaat » zoals hij wel eens genoemd wordt, laat zich begeleiden door vier prima muzikanten. Op accordeon, piano, klarinet/saxofoon en contrabas binden zij het geheel tot een meeslepend avondje intelligent amusement.
In 1989 kwam zijn eerste single Droevig is deze wereld op de markt, afkomstig uit zijn eerste langspeelplaat Op zoek naar Romantiek. Hij nam datzelfde jaar ook deel aan de Baccarabeker.
Guido is ook een wielerliefhebber en wordt af en toe gevraagd in programma’s over wielrennen. In 2001 zocht hij voor het VRT-programma Via Vanoudenhoven wielerlegende Marco Pantani op, die hij zeer bewonderde. Belcanto heeft in Westouter zelfs zijn eigen wielerwedstrijd: de Belcanto Classic. De zanger is ook een supporter voor voetbalploeg Antwerp FC.
In 2005 eindigde hij op nr.470 in de Vlaamse versie van De Grootste Belg. In 2006 schreef hij twee boeken: “Man van lichte zeden” en “Koning en clochard”. In 2009 kwam het boek “Geheime bekentenissen” uit, een biografie, waarin hij zijn voorliefde voor crossdressing bekende. Later zou een herwerkte versie opnieuw uitgebracht worden bij Witsand uitgevers.
In 2008 ging hij op tournee met Lady Angelina, Vitalski en een Decaporgel, met de hand gemaakt door Tony en Frank Decap (Herentals) en vakkundig gearrangeerd door Martinus Wolf. Deze show heette Balzaal der Gebroken Harten en was zijn meest succesvolle show tot nu toe. Na het succes van deze tournee werd beslist om er een vervolg aan te breien met een nieuwe tournee van ‘Balzaal der Gebroken Harten’ en in 2012 pakte Belcanto uit met een derde editie van de ‘Balzaal’ : deze keer voegde Tine Embrechts zich bij de artistieke cast.
In januari 2011 heeft Belcanto een platencontract getekend bij het Nederlandse muzieklabel Top Notch, die zijn laatste album ‘Ik zou mijn hart willen weggeven’ opnieuw zou uitbrengen voor de Nederlandse markt. Opnieuw is Belcanto de vreemde eend in de bijt, aangezien Top Notch eerder bekendstaat als een label dat zich specialiseert in nederhopartiesten zoals The Opposites, De Jeugd van Tegenwoordig en vele anderen.
In 2017 verscheen het album Liefde & Devotie bij de Belgische platenmaatschappij Starman Records.
Belcanto woont in een afgelegen chalet/houten barak ergens midden in een bos. Hij noemt het zelf een soort “zelfgekozen vrijwillige ballingschap”. [Wikipedia]
Ronny De Schepper
Referentie
Piet Loose, Belcanto K.N.T., De Rode Vaan nr.8 van 1988
dagelijks iets degelijks 