Het is vandaag al 180 jaar geleden dat Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord in Parijs is gestorven (schilderij: François Gérard – http://www.chateau-de-rochecotte.com/uk/history.htm).
Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord was een Frans diplomaat. Hij werkte succesvol onder het regime van Lodewijk XVI, Napoleon I, Lodewijk XVIII, Karel X en Lodewijk Filips. Omdat hij onder zeer uiteenlopende regimes hoge posten heeft bekleed, wordt Talleyrand wel beschouwd als het schoolvoorbeeld van een opportunistisch politicus.
Omdat hij kreupel was en een aangepaste schoen droeg, kon hij geen militaire carrière maken. Talleyrand werd voor de geestelijke stand bestemd. Van 1788 tot 1791 was hij bisschop van Autun. Omdat hij in 1791 als eerste katholieke geestelijke de eed op de grondwet aflegde, werd hij door paus Pius VI geëxcommuniceerd. Vanwege een gebrek aan liquide middelen ging op zijn voorstel de Nationale Vergadering over tot secularisatie, oftewel onteigening van kerkelijke bezittingen, ook hier in Vlaanderen, dat toen door Frankrijk werd bezet.
Als minister van Buitenlandse Zaken kregen onze gewesten na de Franse nederlaag bij Waterloo (1815) weer volop met hem te maken: ‘Het doel dat ik vooral nastreefde, was de ontbinding van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden’. Eens dat doel in 1830 bereikt, liet hij zich smalend uit over het afgescheiden België. Hij geloofde niet in de kansen op levensvatbaarheid van deze nieuwe constructie: “De Belgen? Een natie is het niet, en nog geen tweehonderd protocollen zullen er ooit een natie van maken. Dit België zal nooit een land zijn. Dat kan niet lukken.”
Hoewel Talleyrand sinds zijn excommunicatie in 1791 steeds meer naar het atheïsme neigde, keerde hij aan het eind van zijn leven door een reeks van gebeurtenissen in zijn familiesfeer terug tot het katholieke geloof en kreeg alsnog een kerkelijke begrafenis. (Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 