Het is al tien jaar geleden dat stergitarist Alvin Lee van de (blues)rockband Ten Years After op 68-jarige leeftijd in Spanje is overleden. De Britse rocker stierf aan de “onverwachte gevolgen na een routinematige heelkundige ingreep”.
Alvin Lee werd als Graham Alvin Barnes op 19 december 1944 in het Engelse Nottingham geboren (dat betekent dus ook dat TYA-drummer Ric Lee geen familie is van Alvin, zoals men nochtans al die tijd heeft gedacht). Reeds op zijn dertiende begon hij gitaar te spelen, wat vanaf 1962 op professionele basis gebeurde. Hij vormt dan een groep The Jaybirds, die in 1966 zou worden omgedoopt tot Ten Years After. Buiten de reeds genoemde Ric Lee, waren de twee andere leden Chick Churchill op de keyboards en Leo Lyons op de basgitaar. Hun eerste belangrijke contract was met The Star Club in Hamburg, kort na het vertrek van The Beatles.
De doorbraak kwam er in 1969 na een passage op het legendarische Woodstockfestival in 1969 waar de gitarist, vooral in het nummer “Going Home”, aantoonde supersnel te zijn (zie foto). In 1971 ging ik met een zekere Susan Hoy naar een optreden van Ten Years After in Londen. In het voorprogramma van Ten Years After stond overigens een groepje dat (terecht) hartstochtelijk werd uitgejouwd en later nochtans “redelijk” bekend zou raken als… Supertramp. Tussen de twee in tokkelde een Cat Stevens-achtig figuur wat op een akoestische gitaar. Zijn naam was Keith Christmas. Van hem heb ik nooit meer iets vernomen.
Alvin Lee vertelt nu dat hij zich in die tijd niet zo goed voelde, maar daar viel dan toch niet veel van te merken! Dat hele concert kostte overigens amper fifty pence, die ik bovendien van mijn huisbazin meteen cadeau kreeg toen ze hoorde dat ik haar dochter Susan er mee naartoe ging nemen, want het arme kind was erg toe aan een avondje uit. Ze was namelijk pas gescheiden. Maar ofwel kende zij haar dochter niet goed, ofwel maakte het deel uit van een diabolisch plan, maar de dochter in kwestie was zeker geen treurend besje. Tijdens het concert bood zij mij een witte substantie aan om te snuiven (wat ik nogal verbouwereerd afwees, want het was de eerste keer dat ik daarmee in aanraking kwam) en toen ik na het concert voorstelde om het feest nog wat langer te laten duren, stelde ze onmiddellijk her place voor. Ik moet wel toegeven dat ik ietwat ongelukkig de wending let’s spend the night together (verdomde popmuziek!) had gebruikt. Ook hiervoor was ik helaas nog wat te groen achter de oren.
Kort nadien verliet Alvin Lee de groep: “Ik heb nooit deel willen uitmaken van de muziekindustrie, maar een jaar na Woodstock was ik dat plots wél. Tot het festival zelf bleef het redelijk stil: voor ons was Woodstock gewoon een van de vele festivals. Het jaar daarna bleven we in kleine zaaltjes spelen. Maar toen kwam de film uit… Ik begon me een commercieel product te voelen, verloor het contact met mezelf. Waar was die working class boy die alleen maar blues wilde spelen? Later zegden mensen me dat ik zo groot had kunnen zijn als Eric Clapton. Maar ik hoef niet in elk land een huis en een Ferrari. In 1974 ging Ten Years After uit elkaar. De andere groepsleden toeren vandaag nog altijd onder de oude groepsnaam, maar zonder Alvin Lee. Dat is toch boerenbedrog? Maar ik maak me er ook niet te druk over. Het is maar muziek, en ik wil niet mijn hele leven in advocatenkantoors slijten. En live speel ik nog altijd songs als I’m going home. Die klinkt geen twee keer hetzelfde.” (GVA, 2/11/2007)
Zelf begon Alvin Lee dus een solocarrière, waarbij hij ook vaak zijn medewerking verleende aan elpees van anderen. Zo zegt Wikipedia dat hij ook meewerkte aan de fameuze “London Sessions” van Jerry Lee Lewis uit 1973, maar ik héb die (dubbel)elpee en ik vraag me af of Alvin hier niet wordt verward met die andere belangrijke Engelse bluesgitarist Albert Lee.
Op het einde van de jaren zeventig ging Lee een tijdje opnieuw bij Ten Years After spelen, maar in de jaren tachtig verliet hij de groep alweer, deze keer om o.a. met Mick Taylor van The Rolling Stones te gaan toeren. In 2004 maakte hij nog een album “In Tennessee” samen met gitarist Scotty Moore en drummer D.J.Fontana, de oorspronkelijke begeleiders van Elvis Presley. Het laatste album van Alvin Lee, “Still on the road to freedom”, dateert van september 2012.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 